کتاب صمود

کتاب صمود نوشته مهدی صدرالدین، به همت انتشارات سوره مهر منتشر شده است. این کتاب مجموعه‌ای از روایت‌ها و خاطرات زندگی مردم غزه است که با ترجمه و گردآوری نویسنده، تصویری نزدیک و ملموس از تجربه‌ی زیستن در محاصره، جنگ و اشغال را پیش چشم ما آورده است. صمود که به پارسی به‌معنای پایداری و مقاومت است، در این اثر نه‌فقط به‌عنوان شعاری سیاسی، بلکه به‌مثابه‌ی شیوه‌ای از زندگی و تاب‌آوردن در برابر حرمان و فقدانْ معنا پیدا می‌کند. نویسنده با بهره‌گیری از منابع مختلف و روایت‌های دست‌اول تلاش کرده است صدای مردم غزه را به گوش مخاطبان برساند و نشان دهد چگونه در دل سخت‌ترین شرایط، امید و رؤیا همچنان زنده می‌ماند. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب صمود اثر مهدی صدرالدین

کتاب صمود (روایت‌هایی از زندگی با غزه) با گردآوری و ترجمه‌ی مهدی صدرالدین، مجموعه‌ای از روایت‌های واقعی و شخصی درباره‌ی زندگی مردم غزه در سال‌های اشغال، محاصره و جنگ است. این کتاب باتکیه‌بر روایت‌های نویسندگان و شاهدان عینی، از دل تجربه‌های زیسته‌ی مردم غزه، تصویری چندلایه و انسانی از مقاومت و پایداری در برابر شرایط طاقت‌فرسا ارائه می‌دهد. روایت‌ها از منابع مختلفی چون کتاب چراغ در غزه، غزه به‌مثابه‌ی استعاره، از بحر تا نهر و رمان الشوک و القرنفل انتخاب شده‌اند و هرکدام از زاویه‌ای متفاوت به موضوع زندگی با حرمان و تاب‌آوردن در برابر آن می‌پردازند. ساختار کتاب بر پایه‌ی روایت‌های کوتاه و مستقل است که هر یک بخشی از واقعیت زندگی در غزه را بازتاب می‌دهد؛ از خاطرات کودکی و تجربه‌ی اولین مواجهه با خشونت و اشغال تا رؤیاهای مادرانه و امید به آینده‌ای آزاد. نویسنده در مقدمه‌ی کتاب، تجربه‌ی شخصی خود از حرمان را با سرنوشت مردم غزه پیوند می‌زند و از جست‌وجوی معنای صمود در دل روایت‌های آنان می‌گوید. صمود در این کتاب نه‌صرفاً به‌معنای مقاومت فیزیکی، بلکه به‌عنوان نوعی زیستن با فقدان و امید به تغییر، معنا پیدا می‌کند. کتاب صمود با کنار هم قراردادن روایت‌های متنوع تلاش کرده است تصویری جامع از زندگی روزمره، آرزوها، ترس‌ها و امیدهای مردم غزه ارائه دهد و مفهوم پایداری را از شعار به تجربه‌ای ملموس و انسانی تبدیل کند.

خلاصه کتاب صمود

دغدغه‌ی اصلی کتاب، جست‌وجوی معنای پایداری و تاب‌آوردن در دل حرمان است؛ حرمانی که نه‌تنها فقدان عزیزان و خانه و سرزمین، بلکه محرومیت از یک زندگی معمولی را شامل می‌شود. روایت‌ها از کودکی‌هایی آغاز می‌شوند که با صدای گلوله و ترس ازدست‌دادن عزیزان شکل گرفته‌اند و تا بزرگسالی و تجربه‌ی مادرانگی و رؤیاهای آینده ادامه می‌یابند. در دل این روایت‌ها، قصه‌ی هر فرد با قصه‌ی جمعی مردم غزه گره خورده؛ از خاطرات کودکی و مواجهه با خشونت سربازان اسرائیلی تا تلاش برای ساختن خاطرات خوش برای فرزندان، از آرزوی سفر به سرزمین مادری و دیدار دوباره‌ی خانواده تا امید به بازگشت و آزادی. کتاب با طرح سه سناریو برای آینده‌ی غزه، چشم‌اندازهای متفاوتی از ادامه‌ی وضعیت موجود، تشکیل دو دولت یا تحقق دولتی واحد و دموکراتیک را پیش می‌کشد و نشان می‌دهد که خواسته‌ی اصلی مردم غزه، داشتن زندگی معمولی و حق انتخاب آینده است. پیام اصلی کتاب این است که صمود یا پایداری، تنها به‌معنای مقاومت در برابر دشمن نیست؛ بلکه نوعی زندگی‌کردن با فقدان و امید به تغییر است؛ زیستن با رؤیاهایی که حتی در سخت‌ترین شرایط خاموش نمی‌شود.

چرا باید کتاب صمود را بخوانیم؟

کتاب صمود با روایت‌های دست‌اول، امکان مواجهه‌ی بی‌واسطه با تجربه‌ی زیستن در غزه را فراهم می‌کند. این کتاب نه‌تنها تصویری از رنج و محرومیت، بلکه از امید، رؤیا و تلاش برای حفظ کرامت انسانی در دل بحران ارائه می‌دهد. ویژگی شاخص این اثر، نگاه انسانی و جزئی‌نگرانه به زندگی روزمره‌ی مردم غزه است؛ جایی که مقاومت، تنها یک شعار سیاسی نیست؛ بلکه به‌معنای ادامه‌ی زندگی، قصه‌گویی، تربیت فرزندان و حفظ امید است. خواندن این کتاب فرصتی است برای درک عمیق‌تر واقعیت‌های پنهان پشت اخبار و آمار و لمس ابعاد انسانی بحرانی طولانی‌مدت.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن کتاب صمود به کسانی پیشنهاد می‌شود که دغدغه‌ی شناخت واقعیت‌های انسانی جنگ و اشغال را دارند، به موضوعات اجتماعی و تاریخی فلسطین علاقه‌مند هستند یا می‌خواهند با تجربه‌های زیسته‌ی مردم غزه آشنا شوند. همچنین این اثر به پژوهشگران، فعالان اجتماعی و علاقه‌مندان به روایت‌های شخصی و مستند توصیه می‌شود.

بخشی از کتاب صمود

«آیا واقعاً سال ۲۰۲۳ آخرالزمان فلسطین است؟ تاریخ‌نگاری فلسطین با اعداد سر و شکل پیدا کرده است. یعنی اگر تاریخ فلسطینی‌ها را مجموعه‌ای از اعداد در نظر بگیریم، هر کدام از آن‌ها برای خودش یک شکاف سیاسی را نشان می‌دهد. اعدادی که ما داریم عبارت‌اند از: ۱۹۱۹، ۱۹۴۸، ۱۹۹۴، و الی آخر. حالا هم عدد جدیدی به مجموعه اعداد قبلی اضافه شده است: ۲۰۲۳. اما این‌ها فقط عدد خالی که نیستند. هر کدام از این اعداد خودشان مجموعه‌ای از اعداد دیگر هستند؛ تعداد روزها، تعداد مجروحان، تعداد شهدا و ... اعدادی که شاید تابه‌حال به زبان آورده نشده‌اند، ولی تک‌به‌تکِ آن‌ها جنایاتی را که برای از بین بردن ما انجام می‌شود می‌شمارند.

من مدت‌هاست دربارهٔ تاریخ فکر می‌کنم و می‌نویسم اما نمی‌دانم تاریخ چگونه می‌خواهد این نسل‌کشی را ثبت و ضبط کند؟ قبول دارم که شاید وسط این کشتار وصف‌نشدنی دولت اشغالگر اسرائیل در سال ۲۰۲۳، که شدت آن حتی قابل‌تصور هم نیست، پرسیدنِ چنین سؤالی کمی عجیب به نظر می‌آید، اما خُب چاره چیست؟! ما با وجود اینکه نفس مردممان رسماً به شماره افتاده، بالاخره باید تاریخ را ثبت کنیم و در تاریخ بمانیم.

بیست‌ودو روز از شروع جنگ در هفتم اکتبر گذشته بود که با برادرزادهٔ پانزده‌ساله‌ام، عمر، تماس گرفتم تا شاید او کمکم کند آن سوی این اعداد و ارقام و سؤالات بی‌جوابِ ذهنم راهی پیدا کنم. می‌خواستم ببینم کسی مثل او، با این سن‌وسال کم، نسل‌کشی دورهٔ نکبت امروز ما را چگونه فهم می‌کند؟ آیا جوانی‌اش به او اجازه می‌دهد به کلماتی دست پیدا کند که ما را از دام این اعداد و ارقام رها سازند؟ امیدوار بودم عمر بتواند به من کمک کند کلمات رهایی‌بخشی را پیدا کنم. اگرچه برای خودم هم سؤال بود که چطور می‌شود درحالی‌که از آسمان و زمین دارند ما را بمباران می‌کنند و همه جا دارد در آتش می‌سوزد، باز هم به کلمات و نوشتن امیدوار بود؟ آیا ثبت و ضبط این لحظات آخرین کاری است که از روی ناامیدی می‌توانیم انجام دهیم یا آنکه تکلیفی لازم و ضروری است؟»