کتاب ساکسوفون بیس

کتاب الکترونیکی «ساکسوفون بیس» نوشتهٔ جوزف اشکورتسکی و با ترجمهٔ مجتبی ویسی، اثری است که نشر ثالث آن را منتشر کرده است. این کتاب در دستهٔ رمان و داستان بلند قرار می‌گیرد و با نگاهی به زندگی، موسیقی جاز و تجربه‌های زیستهٔ نویسنده در اروپای شرقی، روایتی چندلایه و متفاوت ارائه می‌دهد. «ساکسوفون بیس» شامل مقدمه‌ای مفصل دربارهٔ بخشی از زندگی نویسنده و دو نوولا یا داستان بلند است که هرکدام به‌نوعی با موسیقی و سرگذشت انسان‌ها در بستر تاریخ و سیاست گره خورده‌اند. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب ساکسوفون بیس

«ساکسوفون بیس» اثری داستانی است که در قالب دو نوولا و یک مقدمهٔ بلند، به روایت زندگی، موسیقی و سرگذشت انسان‌هایی می‌پردازد که در دل تحولات سیاسی و اجتماعی اروپای شرقی، به‌ویژه چکسلواکی، زیسته‌اند. جوزف اشکورتسکی، نویسندهٔ کتاب، خود از تجربه‌های تلخ و شیرین دوران جنگ جهانی دوم، مهاجرت، سرکوب سیاسی و عشق به موسیقی جاز الهام گرفته است. ساختار کتاب به‌گونه‌ای است که ابتدا با مقدمه‌ای روایی و خاطره‌محور آغاز می‌شود؛ این مقدمه نه‌تنها به زندگی شخصی نویسنده و علاقه‌اش به جاز می‌پردازد، بلکه فضای فرهنگی و سیاسی آن دوران را نیز ترسیم می‌کند. سپس دو داستان بلند روایت می‌شوند که هر دو، با نگاهی طنزآمیز و گاه هجوآلود، به درون‌کاوی شخصیت‌ها و روابط انسانی می‌پردازند. ارجاعات فراوان به موسیقی، تاریخ، سیاست و فرهنگ، متن را غنی و چندلایه کرده است. روایت‌ها اغلب با جملات معترضه، گریزهای ذهنی و سبک خاص اشکورتسکی همراه‌اند که خواننده را به کشف لایه‌های پنهان داستان دعوت می‌کند. این کتاب نمونه‌ای از ادبیات اروپای مرکزی است که در آن، موسیقی و ادبیات به‌عنوان ابزار مقاومت و بیان فردیت در برابر نظام‌های سرکوبگر به تصویر کشیده شده‌اند.

خلاصه داستان ساکسوفون بیس

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند! در «ساکسوفون بیس»، ابتدا با مقدمه‌ای مواجه می‌شویم که نویسنده در آن از عشق نوجوانی‌اش به موسیقی جاز و تجربه‌های زیسته‌اش در دوران سلطهٔ نازی‌ها و کمونیست‌ها سخن می‌گوید. این مقدمه، تصویری از جامعه‌ای ارائه می‌دهد که در آن موسیقی جاز، نماد آزادی و اعتراض است و جوانان برای شنیدن و نواختن آن، با محدودیت‌ها و سرکوب‌های سیاسی روبه‌رو می‌شوند. روایت، سرشار از خاطرات گروه‌های موسیقی زیرزمینی، ممنوعیت‌ها، سانسور و تلاش برای حفظ هویت فردی در برابر فشارهای ایدئولوژیک است. در داستان‌های بلند کتاب، شخصیت‌ها اغلب در فضایی روستایی یا شهری کوچک قرار دارند؛ جایی که روابط انسانی، عشق، ایمان، معنویت و حتی خرافه، در هم تنیده‌اند. یکی از داستان‌ها حول محور گفت‌وگوهای فلسفی و معنوی میان راوی و زنی به نام «اموکه» شکل می‌گیرد؛ زنی که تجربه‌های تلخ زندگی، او را به سوی معنویت و جست‌وجوی معنا در جهان سوق داده است. در این میان، شخصیت‌هایی مانند معلم مدرسه، با نگاه‌های زمینی‌تر و گاه طنزآمیز، در کنار راوی و اموکه قرار می‌گیرند و تضاد میان ایمان و عقلانیت، سنت و مدرنیته، و جست‌وجوی حقیقت در دل زندگی روزمره به تصویر کشیده می‌شود. درون‌مایهٔ اصلی کتاب، وفاداری به هنر و حقیقت، جست‌وجوی معنا در جهانی پر از بی‌عدالتی و سرکوب، و نقش موسیقی و ادبیات به‌عنوان پناهگاهی برای روح انسان است. اشکورتسکی با نگاهی انسانی و بی‌طرف، روایت‌هایی را پیش می‌برد که در آن‌ها، امید، مقاومت و جست‌وجوی آزادی، همچنان زنده و جاری است.

چرا باید کتاب ساکسوفون بیس را بخوانیم؟

«ساکسوفون بیس» با ترکیب روایت‌های شخصی، اجتماعی و تاریخی، تصویری از زندگی در اروپای شرقی قرن بیستم ارائه می‌دهد که کمتر در ادبیات فارسی دیده می‌شود. این کتاب نه‌تنها به علاقه‌مندان موسیقی جاز و تاریخ معاصر اروپا، بلکه به کسانی که دغدغهٔ هویت، آزادی و معنای زندگی دارند، امکان هم‌ذات‌پنداری و تأمل می‌دهد. روایت‌های چندلایه و سبک خاص نویسنده، خواننده را به کشف زوایای پنهان شخصیت‌ها و جامعه دعوت می‌کند و تجربه‌ای متفاوت از خواندن داستان بلند را رقم می‌زند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به ادبیات اروپای مرکزی، دوستداران موسیقی جاز، کسانی که به موضوعات مهاجرت، سرکوب سیاسی و جست‌وجوی معنای زندگی علاقه دارند، و همچنین مخاطبانی که به روایت‌های فلسفی و روان‌شناسانه جذب می‌شوند، مناسب است.

بخشی از کتاب ساکسوفون بیس

«ماجرایی رخ می‌دهد و فراموش می‌شود و کسی نیست آن را بگوید. با این‌همه، هنوز در جایی، کسی زندگی می‌کند، ظهرها هوا گرم است و عاطل، و کریسمس می‌آید، آن آدم می‌میرد و قطعه‌سنگی تازه هست در گورستان با نامی بر آن. دو یا سه نفر، شوهری، برادری، مادری، کماکان تا چند سال دیگر، شعله را در سرشان زنده نگاه می‌دارند، آن حماسه، و آن‌گاه آن‌ها نیز می‌میرند. برای کودکان یادهایی باقی می‌ماند تنها، چون فیلمی قدیمی، هاله‌ای ناروشن از رخساری مبهم. نوه‌ها هیچ نخواهند دانست. افراد دیگر نیز فراموش خواهند کرد. دیگر نه نامی بر جا خواهد ماند، نه یادی، نه حتی فضایی تهی از آن‌ها. هیچ. اما یک بنا، یک استراحتگاه ــ زمانی شاید یک هتل، مسافرخانه‌ای دوردست یا پانسیون ــ هنوز ماجرای دو تن و اطرافیانشان را در دل خود دارد، و شاید سایه‌های آن اشخاص را در سالن جمعی یا اتاق پینگ‌پونگ هنوز بتوان تشخیص داد، همچون تصاویری عینیت‌یافته از گرگینه‌ها در خانه‌های قدیمی متروکه، بر جا مانده در ذهن مردۀ موجودات بشری، ناتوان از ترک آن محل به مدت صد سال، پانصد سال، هزار سال، شاید تا ابد.»