کتاب متفکران علوم سیاسی

کتاب متفکران علوم سیاسی نوشته علی رئیسی‌فر که توسط انتشارات فراگیر الوند منتشر شده، اثری جامع در حوزه‌ی اندیشه‌ی سیاسی است که به بررسی سیر تحول نظریه‌های سیاسی از یونان باستان تا دوران معاصر پرداخته است. این کتاب با رویکردی تحلیلی و تطبیقی، اندیشه‌های متفکران برجسته‌ای چون افلاطون، ارسطو، سیسرو، آگوستین، ماکیاولی، هابز، لاک، روسو، منتسکیو و دیگران را واکاوی کرده و جایگاه هر یک را در تاریخ اندیشه سیاسی روشن ساخته است. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب متفکران علوم سیاسی

کتاب متفکران علوم سیاسی به‌عنوان مرجعی برای شناخت اندیشه‌های سیاسی، تصویری کلی از روند تحول مفاهیم بنیادین سیاست ارائه می‌دهد. علی رئیسی‌فر با بهره‌گیری از سه رویکرد تاریخی، تحلیلی و تطبیقی، تلاش کرده‌ تا اندیشه‌های متفکران را در بستر زمانه و شرایط اجتماعی‌شان بررسی کند. اثر حاضر از یونان باستان و فلسفه‌ی سیاسی افلاطون و ارسطو آغاز می‌شود و با عبور از اندیشه‌های روم، مسیحیت اولیه، قرون وسطی، رنسانس و عصر روشنگری، به نظریه‌های مدرن و پست‌مدرن می‌رسد. 

کتاب حاضر نه‌تنها به معرفی فیلسوفان سیاسی می‌پردازد، بلکه نظریه‌پردازان اجتماعی و ایدئولوگ‌هایی را که در شکل‌دهی به سیاست نقش داشته‌اند نیز در برمی‌گیرد. در مقدمه، به اهمیت بازخوانی اندیشه‌های سیاسی برای فهم بحران‌های معاصر و تقویت تفکر انتقادی اشاره شده است. این اثر، ضمن پرهیز از تاریخ‌گرایی صرف، تلاش می‌کند اندیشه‌ها را در افق انتقادی امروز نیز بازخوانی کند و پیوند میان نظریه و عمل سیاسی را برجسته سازد.

خلاصه کتاب متفکران علوم سیاسی

کتاب متفکران علوم سیاسی با طرح پرسش‌هایی درباره‌ی چیستی متفکر سیاسی، مرز میان فیلسوف، نظریه‌پرداز و ایدئولوگ را بررسی می‌کند و نشان می‌دهد که بسیاری از متفکران، هم‌زمان در چند نقش ظاهر شده‌اند. اثر با رویکردی تاریخی، ابتدا به یونان باستان می‌پردازد؛ جایی که افلاطون با طرح مفهوم عدالت و دولت ایده‌آل، سیاست را به حوزه‌ی فلسفه‌ی اخلاق پیوند می‌زند و ارسطو سیاست را به‌مثابه زیست مدنی و تحقق فضیلت انسانی معرفی می‌کند. در ادامه، اندیشه‌های روم و مسیحیت اولیه با تمرکز بر سیسرو و آگوستین بررسی می‌شود؛ سیسرو با نظریه‌ی قانون طبیعی و جمهوری و آگوستین با تمایز میان شهر خدا و شهر انسان. 

کتاب سپس به قرون وسطی و نقش کلیسا و متفکرانی چون توماس آکویناس، فارابی و ابن‌خلدون می‌پردازد؛ آکویناس با تلفیق فلسفه‌ی ارسطویی و الهیات مسیحی و فارابی و ابن‌خلدون با تأکید بر فلسفه‌ی اسلامی و سیاست مدنی. فصل‌های بعدی به ظهور واقع‌گرایی سیاسی با ماکیاولی، نظریه‌ی قرارداد اجتماعی و فردگرایی با هابز، لاک و روسو و نقد سرمایه‌داری با مارکس و انگلس اختصاص دارد. در بخش‌های پایانی، مفاهیمی چون دموکراسی، عدالت و اخلاق از منظر متفکرانی مانند هانا آرنت، جان راولز و رابرت نوزیک بررسی می‌شود و در نهایت، اندیشه‌های پست‌مدرن و گفتمان قدرت با فوکو و هابرماس تحلیل می‌گردد. کتاب با جمع‌بندی تأثیر متفکران بر سیاست‌ورزی معاصر و بازتاب تحولات اندیشه‌ی سیاسی به پایان می‌رسد.

چرا باید کتاب متفکران علوم سیاسی را خواند؟

کتاب متفکران علوم سیاسی با ارائه‌ی تصویری پیوسته از سیر اندیشه‌ی سیاسی، امکان مقایسه و فهم عمیق‌تر مفاهیم بنیادین سیاست را فراهم می‌کند. خواننده با مطالعه‌ی این اثر، با ریشه‌های تاریخی مفاهیمی چون عدالت، آزادی، قدرت، قانون و دموکراسی آشنا می‌شود و می‌تواند تحولات فکری و نظریه‌های متضاد را در بستر تاریخی‌شان دنبال کند؛ همچنین کتاب با پرداختن به اندیشه‌های متفکران اسلامی و غربی، دیدگاهی چندجانبه و تطبیقی نسبت به سیاست ارائه می‌دهد و به فهم بهتر بحران‌ها و چالش‌های سیاسی امروز کمک می‌کند.

خواندن کتاب متفکران علوم سیاسی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای دانشجویان و علاقه‌مندان به علوم سیاسی، فلسفه، جامعه‌شناسی و تاریخ اندیشه مناسب است؛ همچنین مطالعه‌ی این اثر برای کسانی که دغدغه‌ی فهم ریشه‌های نظری سیاست، عدالت، قدرت و دموکراسی را دارند و به‌دنبال درک تطبیقی میان سنت‌های فکری مختلف هستند، سودمند خواهد بود.

بخشی از کتاب متفکران علوم سیاسی

«یکی از پرسش‌های بنیادین در نگارش این کتاب آن است که چه کسی را می‌توان "متفکر سیاسی" نامید؟ آیا تنها فیلسوفان سیاسی چون افلاطون و هابز را می‌توان در این رده گنجاند؟ آیا نظریه‌پردازان اجتماعی همچون مارکس و وبر یا حتی فعالانی مانند لنین یا گاندی نیز در این زمره قرار می‌گیرند؟ و آیا مرز روشنی میان "فیلسوف سیاسی"، "نظریه‌پرداز سیاسی" و "ایدئولوگ" وجود دارد؟ برای پاسخ به این پرسش، نخست باید به تمایزات مفهومی این سه نقش توجه کرد. فیلسوف سیاسی معمولاً از منظری متافیزیکی و هستی‌شناختی به سیاست می‌نگرد. دغدغهٔ او بیشتر ناظر به پرسش‌هایی چون عدالت، خیر عمومی، طبیعت بشر و مشروعیت قدرت است. افلاطون، با مفهوم دولت ایده‌آل، و کانت، با تأملاتش در باب صلح پایدار و حق طبیعی، در این دسته جای می‌گیرند. در مقابل، نظریه‌پرداز سیاسی بیشتر بر ساختارهای عینی، تحلیل نهادی و مدل‌های علمی متمرکز است. هابز، با مدل قراردادی و دولت مقتدر، یا لاک، با نظریه دولت محدود مبتنی بر حقوق طبیعی، نمونه‌هایی از این نوع اندیشمندان‌اند. این گروه غالباً از رهیافت‌های تجربی یا عقلانی برای تحلیل نظم سیاسی بهره می‌برند. اما ایدئولوگ، فردی است که کوشیده است از دل یک نظام فکری بسته و جهت‌دار الگویی برای رفتار سیاسی و اجتماعی تجویز کند.»