کتاب سوءتفاهم

کتاب سوءتفاهم با عنوان اصلی Le malentendu و عنوان انگلیسی The Misunderstanding نوشتهٔ «آلبر کامو» و ترجمهٔ «شهلا حائری» است و توسط نشر نی منتشر شده است. این نمایشنامهٔ معاصر، فرانسوی و ابزورد (Absurd)، داستان خانواده‌ای را روایت می‌کند که در مسافرخانه‌ای دورافتاده زندگی می‌کنند و با بازگشت پسر خانواده پس از سال‌ها، زنجیره‌ای از رویدادهای تراژیک و سوءتفاهم‌ها آغاز می‌شود. کتاب «سوءتفاهم» به تنهایی، ناگفته‌ها و معناباختگی زبان پرداخته است. این نمایشنامه با تأکید بر ناتوانی انسان در شناختن و شناساندن خود، معناباختگی زبان و بی‌پناهی در برابر تقدیر را نشان داده است. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب سوءتفاهم اثر آلبر کامو

کتاب «سوءتفاهم» در میانهٔ قرن بیستم میلادی و در فضای جنگ و اشغال نوشته شده است. آلبر کامو این نمایشنامه را نخستین بار در ۱۹۴۴ منتشر کرد و سپس در ۱۹۵۸ نسخهٔ نهایی آن را بازنویسی کرد. فضای داستان این نمایشنامه در کشوری بی‌افق و تاریک می‌گذرد؛ جایی که مادر و دختری مسافرخانه‌ای را اداره می‌کنند. پسر خانواده پس از سال‌ها دوری و بدون آنکه خود را معرفی کند، بازمی‌گردد. نمایشنامه با زبانی موجز و دیالوگ‌هایی کوتاه به سرخوردگی، تنهایی و آرزوهای بربادرفتهٔ شخصیت‌ها و البته انسان معاصر پرداخته است. در این متن نمایشی، تقدیر و تصادف نقش پررنگی دارند و شخصیت‌ها در مواجهه با ناگفته‌ها و ناتوانی در بیان احساسات، به‌سوی اتفاقی تراژیک سوق داده می‌شوند. نمایشنامهٔ «سوءتفاهم» نمونه‌ای از تئاتر ابزورد (Absurd) است؛ پس معناباختگی زبان و ناتوانی انسان در برقراری ارتباط را به تصویر می‌کشد. فضای سرد و بی‌روح نمایشنامه، با امید و رؤیای رهایی و سفر در هم آمیخته است و در پسِ ناامیدی، نشانه‌هایی از عشق و تمنای زندگی دیده می‌شود. این نمایشنامهٔ سه‌پرده‌ای، پنج کاراکتر دارد؛ «مارتا»، «ماریا»، «مادر»، «یان» و «خدمتکار پیر».

خلاصه داستان سوءتفاهم

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان نمایشنامه را فاش می‌کند!

داستان نمایشنامهٔ «سوءتفاهم» با زندگی مادر و دختری آغاز می‌شود که در مسافرخانه‌ای کوچک و دورافتاده روزگار می‌گذرانند. «مارتا» (دختر) رؤیای ترک سرزمین ابری و رسیدن به جایی آفتابی را در سر دارد و برای تحقق این رؤیا حتی به قتل مسافران ثروتمند دست می‌زند. مادر، زنی خسته و پیر و همدست دختر است، اما دیگر رمق گذشته را ندارد. روزی مردی به مسافرخانه می‌آید. او همان «یان»، پسر خانواده است که سال‌ها پیش خانه را ترک کرده و حالا با ثروت و عشق بازگشته است. یان تصمیم می‌گیرد هویت خود را فاش نکند تا خانواده‌اش را از بیرون بسنجد. او در برقراری ارتباط با مادر و خواهرش ناتوان است و واژه‌های لازم را نمی‌یابد. در نهایت، سوءتفاهم‌ها و ناتوانی در بیان احساسات به اتفاقی هولناک و تراژیک می‌انجامد. مادر و دختر بدون آنکه بدانند، پسر و برادر خود را قربانی می‌کنند. پس از کشف حقیقت، هر یک از شخصیت‌ها با تنهایی، پشیمانی و بی‌معنایی جهان روبه‌رو می‌شوند.

چرا باید کتاب سوءتفاهم را خواند؟

نمایشنامهٔ «سوءتفاهم» با فضایی تراژیک و دیالوگ‌هایی موجز، به‌سراغ پرسش‌های بنیادین دربارهٔ هویت، خانواده، عشق و معنای زندگی می‌رود. این نمایشنامه نمونه‌ای از تئاتر ابزورد (Absurd) است و ناتوانی انسان در برقراری ارتباط و بیان احساسات را به تصویر می‌کشد. خواندن این متن نمایشی فرصتی است برای مواجهه با تنهایی، ناگفته‌ها و پیچیدگی‌های روابط انسانی و تأمل بر نقش تقدیر و تصادف در سرنوشت انسان معاصر.

خواندن کتاب سوءتفاهم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به ادبیات نمایشی قرن ۲۰ فرانسه، قالب نمایشنامه، فلسفهٔ اگزیستانسیالیسم و تئاتر ابزورد (Absurd) مناسب است. کسانی که دغدغهٔ معنای زندگی، تنهایی، بیگانگی و بحران ارتباط دارند، با این نمایشنامه ارتباط برقرار می‌کنند؛ همچنین این کتاب به دانشجویان و پژوهشگران ادبیات نمایشی و فلسفه پیشنهاد می‌شود.

درباره آلبر کامو

کتاب «سوءتفاهم» بارها در ایران و با ترجمه‌های گوناگون منتشر و روانهٔ بازار کتاب شده است؛ برای نمونه می‌توان اشاره کرد به ترجمهٔ «خشایار دیهیمی» (انتشارات ماهی)، ترجمهٔ «جلال آل‌احمد» (انتشارات جامی، مصدق)، ترجمهٔ «پرویز شهدی» (انتشارات مجید، به‌سخن) و ترجمهٔ «شهلا حائری» (نشر نی).

بخشی از کتاب سوءتفاهم

«مادر و مارتا و خدمتکار روی صحنه هستند. پیرمرد جارو می‌کند و اسباب‌ها را سر جای‌شان می‌گذارد. خواهر پشت پیشخان است، موهایش را پشت سرش می‌بندد. مادر از صحنه می‌گذرد و به طرف در می‌رود.

مارتا: می‌بینین که سحر سر زده.

مادر: آره. فردا متوجه می‌شم که خوب شد تموم شد. الان، فقط خستگی‌مو حس می‌کنم.

مارتا: این صبحْ اولین صبحیه که بعد از سال‌ها نفس می‌کشم. انگار که از الان صدای دریا رو می‌شنوم. می‌خوام از شادی فریاد بزنم.

مادر: چه بهتر مارتا، چه بهتر. اما الان احساس می‌کنم این‌قدر پیرم که نمی‌تونم تو چیزی با تو شریک شم. فردا همه‌چی بهتر می‌شه.

مارتا: بله، امیدوارم همه‌چی بهتر شه. اما فعلاً گله و شکایت نکنین و بذارین با دل راحت خوشحال باشم. شدم همون دختر جوونی که بودم. دوباره، تنم گُر گرفته، دلم می‌خواد بدوم. وای! فقط بهم بگین...

مکث می‌کند.

مادر: چه‌ت شده مارتا؟ دیگه نمی‌شناسمت.

مارتا: مادر... (مردد است. سپس با هیجان) آیا هنوزم زیبام؟

مادر: آره، امروز صبح زیبایی. جنایت زیباست.

مارتا: حالا دیگه جنایت چه اهمیتی داره. من برای دومین بار زاده شده‌م. به سرزمینی می‌رم که توش مزهٔ خوشبختی رو می‌چشم.

مادر: چه خوب. من می‌رم استراحت کنم. اما خوشحالم که سرانجام زندگیت شروع می‌شه.

خدمتکار پیر در بالای پلکان ظاهر می‌شود، از پله‌ها پایین می‌آید و به طرف مارتا می‌رود و پاسپورت را به او می‌دهد. مارتا پاسپورت را باز می‌کند و می‌خواند. هیچ واکنشی نشان نمی‌دهد.»