کتاب شور زندگی

کتاب شور زندگی (داستان رنج‌ها و تلاش‌های نابغه‌ای که دیوانه‌اش می‌پنداشتند) با عنوان اصلی Lust for Life نوشتهٔ ایروینگ استون و ترجمهٔ ابوالحسن تهامی توسط انتشارات نگاه منتشر شده است. این کتاب یک رمان زندگی‌نامه‌ایست که به زندگی نقاش بزرگ هلندی، ونسان ون گوگ، می‌پردازد. کتاب شور زندگی روایت‌گر زندگی ونسان ون گوگ، از دوران جوانی تا پایان عمر اوست. این رمان به تصویر کشیدن تلاش‌ها، سرخوردگی‌ها، روابط عاطفی، و سیر تحول هنری او می‌پردازد و چگونگی تبدیل شدن ون گوگ به یکی از تاثیرگذارترین نقاشان تاریخ را روایت می‌کند. نسخهٔ الکترونیکی این کتاب را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب شور زندگی

کتاب شور زندگی (Lust for Life: A Novel of Vincent van Gogh)، یک رمان زندگی‌نامه‌ای اثر نویسندهٔ آمریکایی، ایروینگ استون است. این کتاب به زندگی پرفرازونشیب یکی از بزرگترین نقاشان تاریخ هنر، ونسان ون گوگ (۱۸۵۳ - ۱۸۹۰) می‌پردازد. نسخهٔ فارسی این کتاب که توسط ابوالحسن تهامی ترجمه شده و انتشارات نگاه آن را در سال ۱۳۹۸ منتشر کرده است، مخاطب را با ابعاد مختلف زندگی این هنرمند هلندی آشنا می‌کند. این رمان نه تنها به شرح وقایع زندگی ون گوگ می‌پردازد، بلکه با قلم توانمند استون، به کندوکاو درونیات، احساسات، و انگیزه‌های این نقاش می‌پردازد و تصویری زنده از مبارزات او با فقر، بیماری روانی، و عدم درک توسط جامعه ارائه می‌دهد. کتاب شور زندگی بر پایهٔ مطالعات و تحقیقات گستردهٔ ایروینگ استون، به ویژه نامه‌های متعدد ونسان به برادرش تئو، نوشته شده است. این رویکرد باعث شده تا رمان با وجود ماهیت داستانی خود، از دقت تاریخی قابل توجهی برخوردار باشد و به عنوان منبعی جذاب برای آشنایی با زندگی و آثار ون گوگ مورد استفاده قرار گیرد. این کتاب تلاش می‌کند تا خواننده را در فضای زمانی و مکانی که ون گوگ در آن زندگی می‌کرد، غرق کند و او را با چالش‌ها و موفقیت‌های این هنرمند در مسیر خلق آثار جاودانه‌اش همراه سازد. کتاب شور زندگی به چندین بخش اصلی تقسیم شده است که هر بخش به دوره‌ای از زندگی ون گوگ در مکانی مشخص می‌پردازد. 

چرا باید کتاب شور زندگی را بخوانیم؟ 

خواندن کتاب شور زندگی به دلیل روایت رمان‌گونه‌ای که از زندگی پرفرازونشیب ونسان ون گوگ ارائه می‌دهد، تجربه‌ای جذاب است. این کتاب نه تنها به معرفی ابعاد مختلف زندگی این هنرمند نابغه می‌پردازد، بلکه با قلم قدرتمند ایروینگ استون، خواننده را درگیر چالش‌ها، شور و اشتیاق، و مسیر هنری ون گوگ می‌کند. ناشر کتاب نیز به خاطره خوشی از معرفی این کتاب و ارتباط آن با علاقه‌مندان به کتاب اشاره می‌کند که نشان از تأثیرگذاری این اثر دارد. این کتاب می‌تواند در کنار سایر آثار و نامه‌های ون گوگ، درک عمیق‌تری از زندگی و هنر او به خواننده ببخشد.

خواندن کتاب شور زندگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟ 

این کتاب به علاقه‌مندان به زندگی و آثار ونسان ون گوگ، دوستداران رمان‌های زندگی‌نامه‌ای و کسانی که به دنبال الهام از پشتکار و شور زندگی یک هنرمند هستند، پیشنهاد می‌شود.

درباره ایروینگ استون

ایروینگ استون (Irving Stone) نویسندهٔ آمریکایی متولد ۱۹۰۳ و درگذشتهٔ ۱۹۸۹ نویسندهٔ این رمان است. او به نوشتن رمان‌های زندگی‌نامه‌ای بر اساس زندگی شخصیت‌های مشهور تاریخی شهرت دارد. علاوه بر کتاب «شور زندگی» که به زندگی ون گوگ می‌پردازد، از آثار دیگر او می‌توان به «ملوان روی اسب» (زندگی جک لندن) اشاره کرد. همسر او، ژان استون نیز در زندگی حرفه‌ای او نقش داشته است.

بخشی از کتاب شور زندگی

«ونسان، آن طرح‌ها را بیرون آورد. مائوف در اسلوب نگارگری چنان استاد شده بود که با چند کلمه می‌توانست نقایص اساسی یک کار را بیان کند. او هیچ‌وقت نمی‌گفت: «این غلطه.» و بعد دیگر چیزی نگوید. اشتباه را که می‌دید می‌گفت: «این راه را هم امتحان کن.» ونسان به دقت به او گوش می‌داد، زیرا می‌دانست آن‌چه را مائوف به او می‌گوید مانند آن است که به خود بگوید، وقتی جایی از کار در نقاشی خودش درست نباشد.

«میشه گفت که می‌تونی نقاشی کنی. اون سالی که همش با مداد کار کردی، برات ارزش زیادی پیدا می‌کنه. اگر تِرس‌تِگ به زودی شروع به خریدن آبرنگ‌هات کنه، هیچ تعجب نمی‌کنم.»

این تشویق شکوهمند در دو روز بعد هیچ فایده‌یی برای ونسان نداشت، زیرا حتا یک سانتیم هم برایش نمانده بود. از روز اول ماه چند روزی گذشته و تئو هنوز صد فرانک را نفرستاده بود. آیا مشکلی پیش آمده بود؟ آیا تئو از دستش عصبانی شده بود؟ آیا امکان داشت حالا که او در آستانهٔ یک حرفهٔ خوب قرار گرفته است، تئو زیر قولش بزند؟ در جیب پالتویش تمبری پیدا کرد؛ و همان توانش داد به برادر نامه‌یی بنویسد و درخواست کند دست کم نیمی از مقرری را برایش بفرستد تا بتواند با آن غذایی بخورد و هر چند روز مدلی اجیر کند.

تا سه روز حتا یک لقمه غذا نخورد، صبح در کارگاه هنری مائوف آبرنگ کار می‌کرد، بعد از ظهر در نوانخانه‌ها و یا اتاق‌های انتظار درجهٔ سه طراحی می‌کرد، و شب برای کار به پولخری، یا دوباره به کارگاه هنری مائوف می‌رفت. می‌ترسید مائوف از وضعش سر در بیاورد و از او دلسرد شود. می‌دانست که گرچه مائوف از او خوشش آمده است، به محض آنکه دریابد دردسرهایش مزاحم کارش است او را از خود می‌راند و تجدید نظرهم نمی‌کند. وقتی «یِت» او را برای شام دعوت کرد، دعوتش را نپذیرفت. درد مختصر و نامطبوع شکم او را به یاد روزگارش در بوریناژ انداخت. آیا همهٔ عمر باید گرسنه باشد؟ از یک لحظه آرامش و راحتی‌خیال در هیچ جای دنیا نصیب نبرد؟»