کتاب ما چگونه مسلمان شدیم؟

کتاب ما چگونه مسلمان شدیم؟ نوشتهٔ محمد قلندرآبادی است. نشر سنجاق این کتاب را به‌صورت الکترونیک منتشر کرده است. نویسنده در این اثر چرایی، چگونگی و کیفیت اسلام‌پذیری ایرانیان را بررسی کرده است. نسخهٔ الکترونیکی این کتاب را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب ما چگونه مسلمان شدیم؟

محمد قلندرآبادی در کتاب ما چگونه مسلمان شدیم؟ بیان کرده است که تاریخ پرفراز و نشیب ایران، گویی هر قرن با رویدادی تکان‌دهنده ورق خورده است. از پیروزی اسکندر مقدونی بر هخامنشیان، تا فتح ایران توسط اعراب مسلمان و سپس یورش مغول، هر یک از این وقایع سرنوشت‌ساز، تاثیری ژرف بر تار و پود تاریخ و فرهنگ این سرزمین بر جای گذاشته‌اند. در این میان، فتح ایران توسط اعراب مسلمان و پذیرش اسلام از سوی ایرانیان، نقطه‌ی عطفی بی‌بدیل در تاریخ این ملت به شمار می‌رود؛ رویدادی که پس از گذشت چهارده قرن، همچنان محل تامل و سرآغاز تحولات گوناگون است. با این حال، نباید نقش اسلام در ایران را صرفاً به حمله‌ی یک نیروی بیگانه تقلیل داد. اسلام و قوم عرب دو مفهوم جداگانه هستند. اگرچه پیروان هر دینی، نماینده‌ی آن محسوب می‌شوند و رفتارهایشان به نام آن دین ثبت می‌گردد، اما در نگرشی ایده‌آل، می‌توان گفت: «اسلام به ذات خود ندارد عیبی، هر عیب که هست از مسلمانی ماست». نگارنده در مقدمهٔ کتاب بیان کرده است که محتوای به ظاهر نوآورانه، به نظر او چیزی جز سخنان بی‌اساس نیست؛ چراکه به اعتقاد او، «تاریخ، تاریخ است؛ و دین، دین». نمی‌توان با استناد به تاریخ و رد شبهات تاریخی، دین را گسترش داد. این کار، اگر هم ممکن باشد، اقدامی نادرست است؛ زیرا تاریخ، دانشی تجربی است. چه بسا اسناد تاریخی امروز نشان دهند که ایرانیان در قرن‌ها پیش با میل و رغبت به اسلام گرویدند، اما اکتشافات آینده خلاف این را ثابت کنند. گذشته از این، این مسئله مربوط به قرن‌ها پیش است؛ اتفاقی که رخ داده است. حال، پرداختن به اینکه آیا این گروش از سر اجبار بوده یا اختیار، چندان راهگشا نیست. به باور نگارنده، تعمق و تفکر در اصول دین و مذهب، و پذیرش آگاهانه و داوطلبانه‌ی آن‌ها بر اساس دلایل استوار و محکم، می‌تواند به گسترش اسلام کمک شایانی نماید. نویسنده در این اثر تلاش کرده است تا با بررسی منابع موجود، اثری یکپارچه، موجز و تا حد امکان به دور از تعصب و جانب‌داری، گردآوری نماید. نویسنده پیش از ورود به مبحث اصلی، از تمامی خوانندگان گرامی دعوت کرده تا پیش‌فرض‌های ذهنی خود را درباره‌ٔ این برهه از تاریخ ایران کنار گذاشته و با ذهنی باز به مطالعه‌ٔ این کتاب بپردازند.

نشر سنجاق زیرمجموعهٔ «طاقچه» برای ناشر- مؤلفان است. نشر سنجاق از صفر تا صد انتشار کتاب کنار مؤلفان و مترجمان است و آن‌ها را با ارائهٔ باکیفیت تمام خدمات لازم، پشتیبانی و همراهی می‌کند. این نشر سفارش انتشار کتاب و اثر در هر حوزه‌ای (داستان و رمان، کتاب‌های علمی، کتاب شعر، تبدیل پایان‌نامه به کتاب و…) را می‌پذیرد. کتاب‌ها با این انتشارات، منتشر می‌شوند، می‌توانند به‌دست میلیون‌ها مخاطب برسند و نویسنده می‌تواند با فروش کتابش درآمدی ماهانه کسب کند. این انتشارات برای افرادی است که می‌خواهند کتاب جدیدی منتشر کنند و برای افرادی است که پیش از این، کتابی منتشر کرده‌اند و اکنون می‌خواهند نسخهٔ الکترونیکی آن را منتشر کنند.

خواندن کتاب ما چگونه مسلمان شدیم؟ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب تاریخ ایران و تاریخ اسلام پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب ما چگونه مسلمان شدیم؟

«بنی‌امیه به سال ۶۰ هجری، ۴۹ سال پس از رحلت حضرت رسول (ص) در سوریه امروزی به خلافت نشستند. سلسله امویان به مدت قریب به یک قرن بر امپراطوری گسترده‌تری از هخامنشیان حکومت می‌کردند؛ از اسپانیا تا غرب هند. برخلاف خلفای راشدین که هر چهار نفر از محبوبیت برخوردار بودند و مسلمان عرب و عجم را با هم برابر می‌دانستند، حکومت معاویه و جانشینانش به ارزش‌های قبیله‌ای و قومی که اسلام آن‌ها را میرانده بود، جانی دوباره دادند. بنی‌امیه حتی از نو مسلمانان هم جزیه می‌گرفت؛ در صورتی که در دروه خلفای راشدین ستم‌کاری‌هایی که در امپراطوری‌ها وجود داشت، رو به کم رنگی نهاد و مردم به جان و مال خود امیدوار شدند و پناهی یافتند. مقاومت ایرانیان با پایان یافتن خلافت خلفای راشدین - حضرت علی (ع) - تشدید شد و تقریباً در تمام طول حکومت امویان و اوایل دورهٔ عباسیان ادامه داشت.

سیستم ادارهٔ حکومتی امویان به این شیوه بود که هر جا را به شخصی می‌سپارد، مبلغی تعیین می‌کرد و بایستی آن شخص سالانه مبلغ تعیین شده را تقدیم خلیفه اموی می‌کرد. دست شخص گمارده هم برای اخذ ثروت از مردم باز بود. این‌طور گمارده علاوه بر عدد تعیین شده برای خلیفه، سهم خود را هم به آن اضافه می‌کرد و از مردم می‌گرفت. خلفای راشدین به علت اعتقادی که به مبانی اسلامی داشتند، در مصرف بیت‌المال دقیق بودند. در صورتی که در دورهٔ بنی‌امیه به ندرت همچین موضوعی دیده می‌شود. البته به جز دوران کوتاه حکومت دادگسترانهٔ عمربن‌عبدالعزیز که تلاش کرد به سبک خلفای راشدین عمل کند. با این وجود در دورهٔ امویان نیز، اهل ذمه با پرداخت جزیه در انجام مراسم‌ها و اعیاد ملی و مذهبی به طور کامل آزاد بودند. البته در برخی موارد سخت‌گیرهایی می‌شد؛ مثلاً بر خلاف محتوای قرآن مبنی بر حرمت معابد در آیهٔ چهل سورهٔ مبارکهٔ حج، کلیسایی را که ناقوس را به صدا آورده بود خراب کردند. با این حال آن‌چه در عصر اموی برای خلیفه مهم بود، سلطه سیاسی، جزیه و پول بود؛ که خلیفه در صورت اعمال این موارد کاری به شعائر مذهبی و ملی نداشت. البته در مواردی که مراسم دینی منجر به بت‌پرستی می‌شد، با آنان به شدت برخورد می‌کردند و بت‌ها و بت‌خانه‌ها ویران می‌شد. امویان ایران دوست نبودند، منتها برای ادارهٔ امپراطوری تا حد قابل توجه‌ای مجبور شدند به استعدادهای ایرانی تکیه کنند»