بریده‌هایی از کتاب ما چگونه مسلمان شدیم؟

«وقتی شخصی تجملات خود را به نمایش می‌گذارد، می‌خواهد از طریق آن احترام کسب کند. این به آن معنی است که او احساس کمبود ارزش دارد (خود کم‌بینی) و می‌خواهد این کمبود را از طریق آن تجملات جبران کند (رفتار جبرانی).

اسلام و قوم عرب را نه میتوان و نه باید مساوی یکدیگر بدانیم؛ هر چند پیروان ادیان، معرف دین خود هستند و رفتارشان به پای دین نوشته می‌شود، ولی در نگاه آرمانی می‌گوییم: اسلام به ذات خود ندارد عیبی، هر عیب که هست از مسلمانی ماست

«تاریخ، تاریخ است؛ و دین، دین». به این معنی که دین را با تاریخ و رد شبهات تاریخی آن نمی‌شود گسترش داد. اگر هم بشود عملی دور از صواب است؛ به علت آنکه تاریخ علمی تجربی است. بر فرض امروز اسناد تاریخی چنین نشان دهند که ایرانیان هزار و چندی سال پیش به میل و رضا به اسلام گرویدند؛ از کجا معلوم که فردا روزی کشفیات جدید خلاف این موضوع را پیدا نکنند؟ دوماً، عقبهٔ این مسئله به هزار و چندی سال پیش باز می‌گردد. اتفاقی بوده که افتاده، حالا ما به دنبال این هستیم که به زور بوده یا اختیار؟ به عقیدهٔ بنده بررسی و تامل و تفکر و دقت در اصول دین و مذهب، و پذیرش آنها به میل و رغبت بر مبنای ادلهٔ درست و محکم می‌تواند به گسترش اسلام کمک شایانی کند.

«وقتی شخصی تجملات خود را به نمایش می‌گذارد، می‌خواهد از طریق آن احترام کسب کند. این به آن معنی است که او احساس کمبود ارزش دارد (خود کم‌بینی) و می‌خواهد این کمبود را از طریق آن تجملات جبران کند (رفتار جبرانی).

تاریخ ایران مملو از ماجراهای سرنوشت‌ساز است. تقریباً هر صد سال یک بار یک زلزلهٔ عظیم کشور را از بالا تا پایین لرزانده است؛ بزرگترین این رویدادها – پیروزی اسکندر بر هخامنشیان، پیروزی اعراب مسلمان بر امپراطوری ساسانی، و هجوم و پیروزی مغول‌ها تشکیل می‌دهند. در میان این وقایع که هر سه به نوعی برای تاریخ و فرهنگ ایرانیان پیامدهای عمیق داشتند، پیروزی اعراب مسلمان تاثیری ممتد دارد؛ اسلام آوردن ایرانیان بزرگترین نقطهٔ عطف در تاریخ ایران و مردم ایران را رقم زد؛ به طوری که بعد از گذشت هزار و چهار صد سال، هنوز محل بحث و سرمنشأ تحولات است