کتاب دوره آثار افلاطون (جلد چهارم)

کتاب دوره آثار افلاطون (جلد چهارم) نوشته افلاطون و با ترجمه محمدحسن لطفی و رضا کاویانی، توسط نشر خوارزمی منتشر شده است. این جلد بخشی از مجموعه‌ای است که به گردآوری و ترجمه آثار فلسفی افلاطون می‌پردازد و در این جلد، گفت‌وگوهای فلسفی پیرامون قوانین، جامعه، تربیت و فضیلت انسانی محوریت دارد. متن کتاب به‌صورت دیالوگ میان شخصیت‌هایی چون مهمان آتنی، کلینیاس و مگیلوس پیش می‌رود و مباحث بنیادین فلسفه سیاسی و اخلاقی یونان باستان را به بحث می‌گذارد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب دوره آثار افلاطون (جلد چهارم)

کتاب دوره آثار افلاطون (جلد چهارم) با محوریت گفت‌وگوهای فلسفی، به بررسی بنیادهای قانون، تربیت، فضیلت و سازمان سیاسی می‌پردازد. افلاطون در این جلد، از زبان شخصیت‌هایی مانند مهمان آتنی، کلینیاس و مگیلوس، ساختار قوانین شهرهای یونانی را واکاوی می‌کند و نقش خدایان و انسان‌ها را در شکل‌گیری قوانین مورد پرسش قرار می‌دهد. ساختار کتاب مبتنی بر دیالوگ است و هر بخش با پرسش و پاسخ‌هایی عمیق درباره هدف قانونگذاری، ماهیت فضیلت، نقش تربیت در جامعه و نسبت میان لذت، درد، شجاعت و خویشتن‌داری پیش می‌رود. این جلد، ضمن پرداختن به سنت‌های حقوقی و اجتماعی یونان، به مقایسه میان نظام‌های مختلف سیاسی و اخلاقی می‌پردازد و تلاش می‌کند مفاهیمی چون عدالت، شجاعت، خویشتن‌داری و خرد را در بستر جامعه و فرد تحلیل کند. افلاطون در این اثر، با بهره‌گیری از مثال‌ها و داستان‌های اسطوره‌ای، به بررسی ریشه‌های قوانین و تأثیر آن‌ها بر سعادت و نیکبختی انسان می‌پردازد و نقش تربیت و هنر را در شکل‌دهی به روح و اخلاق شهروندان برجسته می‌سازد.

خلاصه کتاب دوره آثار افلاطون (جلد چهارم)

کتاب دوره آثار افلاطون (جلد چهارم) با تمرکز بر گفت‌وگوهای فلسفی، به بررسی ماهیت قانون و هدف آن در جامعه می‌پردازد. افلاطون از زبان مهمان آتنی، کلینیاس و مگیلوس، بحث را با این پرسش آغاز می‌کند که آیا قوانین شهرها منشأ الهی دارند یا انسانی. در ادامه، نقش خدایانی چون زئوس و آپولون در قانونگذاری شهرهای یونانی مطرح می‌شود و اهمیت عدالت و شجاعت در ساختار اجتماعی مورد تأکید قرار می‌گیرد. در بخش‌های مختلف کتاب، موضوعاتی مانند هدف قانونگذار، نسبت میان جنگ و صلح، اهمیت تربیت و نقش آن در شکل‌گیری فضیلت، و جایگاه لذت و درد در زندگی فردی و اجتماعی بررسی می‌شود. افلاطون با طرح مثال‌هایی از رسوم و قوانین شهرهای مختلف، به این نتیجه می‌رسد که قانونگذار باید همه اجزای فضیلت انسانی را در نظر بگیرد و نه صرفاً بخشی از آن را. او تأکید می‌کند که هدف نهایی قوانین، پرورش انسان‌هایی خردمند، عادل، شجاع و خویشتن‌دار است. در ادامه، بحث‌هایی درباره نقش تربیت در کودکی، اهمیت موسیقی و رقص در شکل‌دهی به روح، و تأثیر جشن‌ها و آیین‌های جمعی بر اخلاق و رفتار شهروندان مطرح می‌شود. افلاطون با مقایسه میان نظام‌های سیاسی و فرهنگی یونان و مصر، به اهمیت ثبات و هماهنگی در تربیت و هنر اشاره می‌کند و نقش قانون را در هدایت جامعه به سوی سعادت و نیکبختی برجسته می‌سازد.

چرا باید کتاب دوره آثار افلاطون (جلد چهارم) را بخوانیم؟

این کتاب با رویکردی تحلیلی و دیالوگ‌محور، مفاهیم بنیادین فلسفه سیاسی و اخلاقی را به‌زبان قابل فهم و در قالب گفت‌وگوهای زنده بررسی می‌کند. خواننده با مطالعه این اثر، با ریشه‌های اندیشه قانون، نقش تربیت در جامعه، و نسبت میان فضیلت‌های انسانی آشنا می‌شود. همچنین، کتاب با مثال‌های تاریخی و اسطوره‌ای، امکان مقایسه میان نظام‌های مختلف اجتماعی و فرهنگی را فراهم می‌آورد و به پرسش‌هایی درباره هدف قانونگذاری، عدالت، شجاعت و نقش هنر در تربیت پاسخ می‌دهد. این اثر فرصتی برای اندیشیدن به بنیادهای جامعه و اخلاق فراهم می‌کند و نگاه تازه‌ای به رابطه فرد و جامعه ارائه می‌دهد.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به علاقه‌مندان فلسفه، دانشجویان علوم انسانی، پژوهشگران حوزه اندیشه سیاسی و کسانی که دغدغه شناخت ریشه‌های قانون، تربیت و فضیلت در جامعه دارند پیشنهاد می‌شود. همچنین، برای افرادی که به تاریخ اندیشه و مقایسه نظام‌های اجتماعی علاقه‌مندند، این اثر مناسب است.

بخشی از کتاب دوره آثار افلاطون (جلد چهارم)

«عقیدهٔ من این است که هر کس بخواهد در کاری ماهر شود باید آن را از کودکی تمرین کند، و خواه در حال بازی و خواه بجد با همهٔ اموری که بدان کار مربوط است آشنا شود. مثلاً از دو کودک، اگر یکی بخواهد کشاورز قابل شود و دیگری بنای ماهر، یکی باید در حین بازی زمین شخم بزند و دیگری باید خانه‌هایی کوچک بسازد. مربی نیز باید اسباب‌بازی‌هایی به‌شکل اسباب کار کشاورزان و بنّایان در دسترس آنان بگذارد و اطلاعات مقدماتی برای حرفه‌ای که در آینده پیش‌خواهندگرفت به‌آنان بیاموزد. مثلاً به‌بنّای آینده باید راه بکاربردن وسایل اندازه‌گیری و شاقول را آموخت و به‌سرباز آینده باید در حین بازی فن سواری و دیگر اموری را که سربازان بدان نیازمندند، یاد داد. خصوصاً باید بازی را وسیله قرارداد برای اینکه سلیقه و تمایل کودک در جهت وظیفه‌ای که در بزرگی ایفا خواهدکرد براه‌بیفتد. بنا بر این رکن اصلی تربیت به‌عقیدهٔ من راهنمایی درست است تا در روح کودک به‌هنگام بازی نسبت به‌کاری معین چنان دلبستگی بوجود آید که آدمی فقط در پرتو آن می‌تواند در فن خود به‌مقام استادی برسد.»