کتاب ناممکن زندگی

کتاب ناممکن زندگی نوشتهٔ مت هیگ و ترجمهٔ سعید سیمرغ است. نشر گویا این رمان از ادبیات انگلیس را منتشر کرده است. این رمان اثری دیگر از نویسندهٔ کتاب پرفروش «کتابخانهٔ نیمه‌شب» است.

درباره کتاب ناممکن زندگی

مت هیگ در کتاب ناممکن زندگی (The Life Impossible) داستانی از شخصیتی به نام «گریس وینترز» را روایت کرده است؛ شخصیتی تنها و ناامید که به جادو و نیروهای خارق‌العاده‌ٔ طبیعت اعتقادی نداشت، اما این وضعیت تا زمانی ادامه پیدا کرد که گریس وینترز برای کشف راز مرگ دوستش وارد جزیره‌ای زیبا شد. گریس وینترز زنی ۷۲ساله است که به‌تازگی شوهر خودش را از دست داده و زندگی روزمره‌‌اش با غم‌های بسیاری درگیر است. روزی گریس وینترز متوجه می‌شود که دوست بسیار قدیمی‌اش فوت کرده و یک هدیه‌ٔ عجیب را برای او به ارث باقی گذاشته؛ چه هدیه‌ای؟ یک خانه‌ٔ زیبا در جزیره‌ای حیرت‌انگیز به نام «ایبیزا» که در اسپانیا واقع شده است. او راهی جزیزه می‌شود تا بفهمد نیت دوستش از چنین هدیه‌ای چه بوده است.

خواندن کتاب ناممکن زندگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر انگلیس و علاقه‌مندان به قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره مت هیگ

مت هیگ در سال ۱۹۷۵ در شفیلد انگلستان به دنیا آمد. او رمان‌نویس و روزنامه‌نگار است. مت تحصیلاتش را در دانشگاه هال در رشتهٔ زبان انگلیسی و تاریخ به پایان برد. او آثار داستانی و غیرداستانی بسیاری برای کودکان و بزرگسالان نوشته است. مت هیگ در ۲۴سالگی به افسردگی شدیدی مبتلا شد، اما توانست آن را پشت سر بگذارد و به زندگی باز گردد. رمان «کتابخانهٔ نیمه‌شب» و کتابی به نام «کتاب آرامش» از آثار او هستند.

بخشی از کتاب ناممکن زندگی

«درواقع من حالا می‌فهمم که میل به سردرگمی یکی از پیش‌نیازهای زندگی خوب است. این‌که بخواهی همه چیز ساده باشد می‌تواند مثل یک‌جور زندان شود، واقعاً می‌تواند، زیرا آخرش درون این گیر می‌افتی که هر چیزی را چطور می‌خواهی، نه اینکه هر چیزی را همان‌طوری که می‌تواند باشد در آغوش بگیری. آخرش محبوس می‌شوی. آخرش در همهٔ امکانات را به روی خودت می‌بندی. من به دلیل قطعیت ریاضیات در آن غرق شده بودم، زیرا می‌خواستم درها را ببندم و همه چیز را ساده کنم، ولی زندگی این‌طور نیست. و راستش ریاضیات هم این‌طور نیست. هرگز نمی‌توانی رنگین‌کمان را به‌طورکامل وابافی کنی، زیرا ریاضیات و علوم و جوهرهٔ حقیقت از جادو و رمز و راز بی‌بهره نیستند. آن‌ها خود جادو و رمز و رازند. پس فکر نکن که من در یک‌جور سفر از ریاضیات به سمت عرفان بودم. زیرا این سفری نبود که در حال انجامش بودم. من حقیقت ریاضیات را کنار نگذاشته بودم، بلکه داشتم آن را در یک سطح عمیق‌تر کشف می‌کردم.

همان‌طور که می‌دانی، در ریاضیات مرسوم میل به ساده کردن وجود دارد. ما الگوریتم‌ها و الگوها و فرمول‌ها را بر اساس هر چیز دیگری که ثابت می‌ماند قاعده‌مند می‌کنیم؛ ولی ریاضیاتِ پیچیده‌تر این را می‌داند که در یک جهانِ همیشه در حال تغییر، چیزهای خیلی کمی وجود دارد که ثابت یا ساده باشند.

شاید «دانش پیچیدگی» را بشناسی. همان ترکیب علم تجربی و ریاضیات که می‌کوشد از عهدهٔ موضوعات بدقلق بربیاید. موشک هوا کردن که نیست. موشک هوا کردن اتفاقاً خیلی هم سرراست است. به همین دلیل است که ریاضیات مرسوم برای بیشتر مسئله‌های مهندسی کفایت می‌کند. نه، دانش پیچیدگی شامل ‒ مثلاً ‒ ریاضیات طبیعت، ریزه‌کاری سازواره‌های در حال رشد، پیش‌بینی روند تغییر آب‌وهوا و چگونگی برهم‌کنش اتم‌ها با یکدیگر است. دیدگاهی هم درون دانش پیچیدگی وجود دارد که عملاً «جهان‌شمولی» نامیده می‌شود و به ما می‌گوید حتی درون پیچیدگی زندگی هم، در سامانه‌های گوناگون شباهت‌ها و الگوهای جهانی‌ای وجود دارد. به‌این‌ترتیب، جادوی واقعی اینجاست که ریاضیات یکی است. دانشی که سادگی و پیچیدگی را در برابر یکدیگر فرض نمی‌کند، بلکه نظم حقیقی‌تری را درون پیچیدگی کشف می‌کند. درون آشفتگی. همان آشفتگی زیبا و پیچ‌درپیچ و بی‌نظمی که ما آن را زندگی می‌نامیم. اینکه بخواهی طوری به زندگی نگاه کنی که انگار برگهٔ امتحان است، اینکه نظم، انضباط، تمیزی و کنترل محدودشده‌ای را بخواهی، اساس ناامیدی ذهنی است. زیر چنین چیزهایی خواب و خیالی بیش نیستند. ما در این دنیا زندگی می‌کنیم. ما خودمان برگهٔ امتحان هستیم. ما عامل متحرک در یک دنیای بی‌ثبات در یک کیهان همیشه گسترش‌یابنده هستیم.

به نظرم اگر دنبال حقیقت هستی، اگر می‌خواهی یک زندگی کامل و آگاهانه را پیش ببری، باید به دنبال امکانات گوناگون بروی، به دنبال رمز و راز و حرکت، به دنبال سفر و تغییر، زیرا وقتی که جهان‌شمولی را درون زندگی پیدا کردی، خودت را پیدا خواهی کرد. خود همیشه در حال حرکتت را. موقع ترک کردن خواهی رسید. از همیشه باز ماندن به این امکان می‌رسی که چیزهای ساده‌ای که به خودمان می‌گوییم شاید نادرست باشد.»