کتاب سفرنامه ناصر خسرو قبادیانی

سفرنامه ناصر خسرو توسط ناصرخسرو قبادیانی نوشته شده است. در این سفرنامه شرح سفرهای خودش را از خراسان تا مکه و شام و مصر و ایران و بازگشت به خراسان و بلخ برای ما تعریف کرده است. ناصرخسرو بعد از خوابی که می‌بیند، تغییری بزرگ در خودش به‌وجود می‌آورد و دست از گذشته‌اش می‌کشد و سفری دراز را شروع می‌کند.

درباره کتاب سفرنامه ناصرخسرو

این کتاب توسط ناصر خسرو قبادیانی بلخی نوشته شده و گزارشی از یک سفر هفت‌ساله است. این سفر از مرو آغاز شد و با بازگشت به بلخ تمام شد. او از مرو به سرخس، نیشابور، جوین، بسطام، دامغان، سمنان، ری، قوهه و قزوین می‌رود و از راه بیل، قپان، خرزویل و خندان به شمیران می‌رسد. از آن‌جا به سراب و سعیدآباد می‌رود و به تبریز می‌رسد. سپس از راه مرند، خوی، برکری، وان، وسطان، اخلاط، بطلیس، قلعه‌ی قف انظر، جایگاه مسجد اویس قرنی، ارزن، میافارقین، به آمد در دیار بکر وارد می‌شود. از آنجا با گذشتن از شهرهای شاماز جمله حلب به بیروت، صیدا، صور و عکا می‌رود. سپس از راه حیفا به بیت‌المقدس می‌رسد. ناصر خسرو از قدس به مکه و مدینه می‌رود و از راه شام به قدس برمی‌گردد و به مصر می‌رود. او از قاهره، اسکندریه و قیروان بازدید می‌کند و از راه دریا به زیارت مکه و مدینه می‌رود. سپس از همان راه بازمی‌گردد و از راه آبی نیل با کشتی به اسیوط، اخیم، قوص و اسوان می‌رود. او از برخی شهرهای سودان بازدید می‌کند و از راه دریای سرخ به جده و مکه می‌رود و شش ماه را در کنار خانه‌ی خدا می‌ماند. از مکه به سوی لحسا و سپس بصره می‌رود و به آبادان می‌رسد. آنگاه به بندر مهروبان می‌رود و از آنجا به ارجان می‌رسد و به لردگان، خان‌لنجان و اصفهان وارد می‌شود. سپس از نایین، طبس، قاین می‌گذرد تا در پایان سفر به بلخ برسد.

ناصر خسرو قبادیانی در نوشتن صاحب سبک است و معمولا با گفتن «من که ناصرم» به خودش اشاره می‌کند و از عملی خاص یا چیزی که دیده صحبت می‌کند. از شواهد موجود در خود سفرنامه می‌توان متوجه شد که آن را بعد از سفر از روی یادداشت‌های میان راه نوشته است. سفرنامه ناصر خسرو در سال ۱۸۸۱ میلادی به همت شارل شفر به زبان فرانسه ترجمه و در پاریس منتشر شد

چرا باید کتاب سفرنامه ناصر خسرو را مطالعه کنیم؟

ناصر خسرو با توصیف شهرها با نثری ساده، اعتماد خواننده را جلب می‌کند. او تلاش نمی‌کند با مهارت‌های لفظی خواننده را تحت تأثیر قرار دهد، بلکه سعی می‌کند با شرح دیدنی‌هایی که طی سفر دیده است، چنین کند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

کتاب سفرنامه ناصرخسرو برای کسانی است که از خواندن خاطرات و یا تجارب دیگران لذت می‎برند، هم‌چنین اگر جزو کسانی هستید که به سفر و شهرهای قدیمی علاقه دارید نیز می‌توانید از خواندن این کتاب لذت ببرید.

درباره ناصرخسرو قبادیانی

ابومعین ناصر بن خسرو بن حارث قبادیانی بلخی، معروف به ناصرخسرو در سال ۳۹۴ در قبادیان از توابع بلخ در خراسان بزرگ در کشور کنونی تاجیکستان متولد شد. او از شاعران بزرگ فارسی‌زبان، فیلسوف، حکیم و جهانگرد ایرانی بود. او در خانواده‌ای ثروتمندی که ظاهراً به امور دولتی و دیوانی اشتغال داشتند بزرگ شد. وی بر اغلب علوم عقلی و نقلی زمان خود از قبیل فلسفه و حساب و طب و موسیقی و نجوم و کلام تبحر داشت و در اشعار خودش از احاطه داشتن خود بر این علوم تأکید کرده‌ است. ناصر خسرو به همراه حافظ و رودکی جزء سه شاعری است که کل قرآن را از برداشته‌است. او در آثار خودش، از آیات قرآن برای اثبات عقاید خودش استفاده کرده‌است.

او از ۴۴۴ تا ۴۸۱ در این راه کوشید به‌طوری‌ که نقشی مهم در گسترش این مذهب ایفا کرد. ناصرخسرو یکی از بزرگترین شخصیت‌های تاریخ مذهب اسماعیلیه است. او دارای مقام حجت بود و حجت در تاویل اسماعیلیان آخرین مقامی است که یک اسماعیلی می‌تواند به آن نایل آید. او در یمگان از توابع بدخشان درگذشت.

بخشی از کتاب سفرنامه ناصر خسرو

در ربیع الآخر سنه سبع و ثلثین و اربع مایه که امیرخراسان ابوسلیمان جعفری بیک داود بن مکاییل بن سلجوق بود از مرو برفتم به شغل دیوانی، و به پنچ دیه مروالرود فرود آمدم، که در آن روز قران راس و مشتری بود گویند که هر حاجت که در آن روز خواهند باری تعالی و تقدس روا کند. به گوشه‌ای رفتم و دو رکعت نماز بکردم و حاجت خواستم تا خدای تعالی و تبارک مرا توانگری دهد. چون به نزدیک یاران و اصحاب آمدم یکی از ایشان شعری پارسی می‌خواند. مرا شعری در خاطر آمد که از وی در خواهم تا روایت کند، بر کاغذ نوشتم تا به وی دهم که این شعر بر برخوان. هنوز بدو نداده بودم که او همان شعر بعینه آغاز کرد. آن حال به فال نیک گرفتم و با خود گفتم خدای تبارک و تعالی حاجت مرا روا کرد. پس از آنجا به جوزجانان شدم وقرب یک ماه ببودم و شراب پیوسته خوردمی. پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرماید که قولوا الحق و لو علی انفسکم. شبی در خواب دیدم که یکی مرا گفت چند خواهی خوردن از این شراب که خرد از مردم زایل کند، اگر به هوش باشی بهتر. من جواب گفتم که حکما جز این چیزی نتوانستند ساخت که اندوه دنیا کم کند. جواب داد که بیخودی و بیهوشی راحتی نباشد، حکیم نتوان گفت کسی را که مردم را بیهوشی رهنمون باشد، بلکه چیزی باید طلبید که خرد و هوش را به افزاید. گفتم که من این را از کجا آرم. گفت جوینده یابنده باشد، و پس سوی قبله اشارت کرد و دیگر سخن نگفت. چون از خواب بیدار شدم، آن حال تمام بر یادم بود برمن کار کرد و با خود گفتم که از خواب دوشین بیدار شدم باید که از خواب چهل ساله نیز بیدار گردم.