کتاب شاه میهن پناه دشمن

کتاب الکترونیکی شاه میهن پناه دشمن نوشتۀ محسن دامادی در انتشارات کتاب‌سرای نیک چاپ شده است. این کتاب دربارۀ داستان‌های شاهنامه فردوسی است که به نثر ساده بازنویسی شده‌اند.

درباره کتاب شاه میهن پناه دشمن

شاه میهن پناه دشمن جلد پانزدهم از مجموعه داستان‌های شاهنامه است که توسط محسن دامادی نگارش شده است. این کتاب بخشی از تلاش برای بازنویسی شاهنامه فردوسی به زبانی ساده و قابل فهم برای مخاطبان امروزی است. در این جلد، داستان‌هایی از شاهنامه روایت می‌شود که مربوط به دوران پادشاهی یکی از شاهان ایران باستان است.

شاهنامه فردوسی یکی از مهم‌ترین آثار ادبی ایران و جهان است که تاریخ اسطوره‌ای و پهلوانی ایران را از آغاز تا حمله اعراب روایت می‌کند. این اثر حماسی شامل داستان‌های متعددی است که هر کدام بخشی از تاریخ و فرهنگ ایران را به تصویر می‌کشند.

بازنویسی داستان‌های شاهنامه به نثر ساده، هدف اصلی این مجموعه است. این کار باعث می‌شود که مفاهیم و داستان‌های شاهنامه برای نسل جدید قابل درک‌تر شوند. در عین حال، تلاش شده است تا روح حماسی و پهلوانی داستان‌ها حفظ شود.

در این جلد، خواننده با وقایع و شخصیت‌های مهم یکی از دوره‌های پادشاهی در شاهنامه آشنا می‌شود. داستان‌ها معمولاً شامل رویدادهای سیاسی، نبردها، روابط بین شخصیت‌ها و چالش‌هایی است که شاه و پهلوانان با آن‌ها روبرو می‌شوند.

این کتاب، مانند سایر جلدهای این مجموعه، می‌تواند برای آشنایی با فرهنگ و ادبیات کهن ایران مفید باشد. همچنین، می‌تواند به عنوان منبعی برای آموزش مفاهیم اخلاقی و انسانی که در شاهنامه مطرح شده‌اند، مورد استفاده قرار گیرد.

کتاب شاه میهن پناه دشمن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای علاقه‌مندان به ادبیات کهن ایران، دانش‌آموزان و دانشجویان رشته‌های ادبیات، و همچنین عموم مردم که مایل به آشنایی با داستان‌های شاهنامه به زبانی ساده هستند، مناسب است.

درباره ابوالقاسم فردوسی

ابوالقاسم فردوسی را پرچم‌دار هویت ایرانی دانسته‌اند. او در روزگاری که زبان فارسی مهجور مانده و آن‌طور که باید قدر نمی‌دید، نه با شمشیر و زره پولادین، بلکه با قلم فرهنگ و سرمایهٔ عمر، به جنگ با نادیده‌انگاری این زبان برخاسته و آن را از خطر نابودی نجات داد. حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاعر بزرگ حماسه‌سرا و سرایندهٔ کتاب ارزشمند شاهنامه، همواره میان مردم ایران و جهان از موقعیتی والا برخوردار بوده است. برخی بر این باورند که فردوسی در سال‌های ۳۲۵ یا ۳۲۶ هجری قمری یا در حدود سال‌های ۳۲۹ تا ۳۳۰ هجری قمری به دنیا آمده است. شواهد و قرائن موجود حاکی از آن است که در روزگار جوانی فردوسی، فردی به نام «ابومنصور احمد بن محمد دقیقی» که گویا از همشهریان فردوسی بوده، به نظم داستان‌های کهن فارسی بر مبنای شاهنامهٔ ابومنصوری همت گماشته، اما قبل از اینکه کار سرایش این داستان‌ها را به سرانجام برساند، توسط غلامش کشته شده و این عاملی شده است تا فردوسی تصمیم بگیرد کار نیمه‌تمام او را به پایان برساند. دیری نپایید که فردوسی به‌واسطهٔ سرودن داستان‌های کهن ایرانی در بین مردم آن روزگار شهرت یافت و همه مشتاق بودند تا بخشی از سروده‌های او را بشنوند. هر چند فردوسی در طول زندگی خود از اثر ماندگارش قدر ندید، اما با مرگ او روزبه‌روز بر ارج و قرب این اثر نزد مردم افزوده شد و عدهٔ بسیاری، داستان‌های کهن ایرانی را در قالب اشعار شاهنامه برای فرزندان خود نقل کردند و بدین‌وسیله زبان فارسی نیز در میان مردم جایگاه خود را بازیافت. پس از مرگ فردوسی، مردم جسم بی‌جانش را به قبرستان مسلمانان بردند تا به خاک بسپارند، اما فرد متعصبی، فردوسی را بی‌دین و کافر (رافضی) خوانده و اجازهٔ دفن او میان مسلمانان را نداد؛ بنابراین فردوسی را در میانهٔ باغی که به خود او تعلق داشت به خاک سپردند. مزار او در طوس در استان خراسان پایدار است.