کتاب پشت درهای بسته

کتاب پشت درهای بسته نوشتهٔ گری لینکر و دنی بیکر و ترجمهٔ امیرحسین فاضلی مقدم و سبا هاشمی نسب است. کتاب کوله پشتی این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی در باب زندگی، خنده و فوتبال.

درباره کتاب پشت درهای بسته

گری لینکر و دنی بیکر در کتاب پشت درهای بسته (Behind Closed Doors) از زندگی، خنده و فوتبال سخن گفته‌اند. فصل‌های این کتاب برخاسته از گفت‌وگوهای گری لینکر و دنی بیکر است؛ گفت‌وگوهایی که ظهرهای دوشنبه و برای تهیهٔ پادکست‌های «پشت درهای بسته» در آشپزخانهٔ خانهٔ گری لینکر آغاز شد. در این پادکست گری لینکر و دنی بیکر جلوی یک جفت میکروفون می‌نشینیند و همدیگر را ترغیب به گفتن داستان می‌کنند. گری لینکر از دوران بازیگری‌ خود و دنی بیکر از یک عمر هواداری در فوتبال و البته تجربهٔ مشترکی که هر دوی آن‌ها از کار رسانه‌ای داریند در این پادکست سخن می‌گویند. در این میان، آن‌ها برخی اوقات ترغیب می‌شوند تا به برخی سؤالات پرتکرار پاسخ دهند. موضوعات همچون «آیا بازیکنان واقعاً درخواست ترانسفر ارائه می‌کنند؟»، «دروازه‌بانان واقعاً متفاوت‌اند؟» یا «حمام رفتن پل گسکوین چه شکلی است؟» با داستان‌های برآمده از دوران بازیگری و قصه‌های برخاسته در قامت هوادار، این دو نفر خود را در بطن دل‌نشین‌ترین داستان‌های فوتبالی پیدا کردند. آن‌ها با جلوتر رفتن داستان‌ها متوجه شدند که حجم انبوهی از مطالب وجود دارد و موضوعاتی بود که اصلاً وقت بحث راجع به آن‌ها را نداشتند و مطالب دیگری که وقتش را داشتند و بحث هم کردند، اما در پی این بودند تا گسترششان دهند. در پی همین تصمیم بود که این اثر منتشر شد. کتاب حاضر در ۲۰ فصل نگاشته شده که عنوان برخی از آن‌ها عبارت است از «میراث پدری و پنجاه‌ونُه بازی بدون شکست»، «هوادارانی که به قدرت خوش‌یمنی زیرشلواری باور دارند»، «نارنجک دستی‌ای که فوتبال بریتانیا را شوکه کرد»، «باید اعتراف کرد فوق‌العاده بود»، «حل پازلی پنج‌هزارتکه به نام پل گسکوین»، «تعظیم خودفروخته‌ها در برابر حکمرانی تلویزیون»، «الگوی مدل موی کیم جونگ اون»، «تلاش برای چرت نزدن در فینال لیگ قهرمانان» و «وقتی در کورس عقب می‌مانی». در قسمت پایانی کتاب نیز آلبوم عکسی گری لینکر و دنی بیکر قرار دارد.

خواندن کتاب پشت درهای بسته را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب فوتبال و هواداری پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب پشت درهای بسته

«به هر شکل ما به فینال می‌رسیدیم. به خاطر داشته باشید که آرژانتین هیچ شباهتی به آن تیم مدعی ۱۹۸۶ نداشت. مارادونا ضعیف‌تر از حد معمول بود و آرژانتین در گل‌زنی به مشکل برخورده بود. به‌سختی از گروه خود بالا آمده بودند و برای صعود از مرحلهٔ یک‌چهارم نهایی و نیمه‌نهایی به ترتیب در مقابل یوگسلاوی و ایتالیا متوسل به ضربات پنالتی شده بودند. با شکست در بازی فینال، آرژانتین به نخستین تیم فینالیست جام جهانی بدل شد که در بازی نهایی موفق به گل‌زنی نشده بود. همیشه بر این باورم که ۱۹۹۰ سالی بود که می‌توانستیم آن‌ها را شکست دهیم و شکست جام ۱۹۸۶ را جبران کنیم.

اتفاق دیگری که مایل بودم تغییرش دهم این بود که شرایط طوری رقم نمی‌خورد تا در آن تورنمنت در زمین مسابقه خودم را خراب کنم. جولی اندروز آن موقع کجا بود؟ احتمالاً آن بالا جایی در میان کوهستان‌ها و چه کسی می‌تواند او را سرزنش کند؟

این اتفاق از آن زمان تاکنون هنوز هم آزارم می‌دهد و حدس می‌زنم تا آخرین روزهای عمرم نیز به شکلی مرا برنجاند. بااین‌حال اگر ممکن است در مقطعی از زندگی‌تان در محیطی عمومی از اسهال اذیت شوید، پس ممکن است در بزرگ‌ترین صحنهٔ ممکن دچار این رنج شوید. این‌طوری به شعار «یا انجامش نده یا به بهترین شکل انجامش بده» هم ادای احترام کرده‌اید.

مشکلات گوارشی‌ام از شب قبل از بازی نخست انگلیس شروع شد، بازی‌ای که قرار بود در مقابل ایرلند و در ورزشگاه سنت الیای کالیاری برگزار شود. احتمالاً غذای مانده یا مسمومی خورده بودم، چون شب هم تا دیروقت بیدار ماندم. طبیعتاً رفتار حرفه‌ای این بود که این وضعیت را بلافاصله به تیم پزشکی گزارش دهم؛ اما این کار ممکن بود به قیمت کنار گذاشته شدن از ترکیب تیم تمام شود، بنابراین جزو گزینه‌هایم نبود؛ آن هم در جام جهانی که هر چهار سال یک بار برگزار می‌شود. به نظرم آمد اقدام هوشمندانه این است که ساکت بمانم، نگه داشتن را تمرین کنم و اقدام پیشگیرانهٔ بدیهی را انجام دهم؛ یعنی درست قبل از شروع مسابقه دستشویی بروم و بعد پا به زمین بازی بگذارم»