کتاب دویدن به دنبال باد

کتاب «دویدن به دنبال باد» سرودۀ سیدمهدی موسوی (فاخر همدانی) است و انتشارات هنر رسانه اردیبهشت آن را منتشر کرده است. این مجموعه شعر، ۱۰۹ غزل را در برمی گیرد. 

درباره کتاب دویدن به دنبال باد

می‌دانیم که شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه‌وهمه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

غزل در ادبیات فارسی به قالبی از شعر سنتی فارسی گفته می‌شود. غزل‌ها معمولاً بین ۴ تا ۱۲ بیت دارند. مصراع اول بیت نخست با مصراع‌های زوج هم‌قافیه است. موضوع اصلی غزل بیان عواطف و احساسات، ذکر زیبایی و کمال معشوق و شکوه از روزگار است. بیت‌های غزل فارسی از لحاظ مضمون دارای استقلال هستند. در آخرین بیت غزل، شاعر نام شعری یا تخلص خود را می‌آورد و بهترین بیت آن را شاه‌بیت یا بیت‌الغزل می‌گویند.

کتاب دویدن به دنبال باد مجموعه شعر سید مهدی موسوی (فاخر همدانی)، شاعر ایرانی را دربرگرفته است. اشعاری که در کتاب دویدن به دنبال باد آمده در قالب غزل سروده شده است و شاعر در آن بیشتر به موضوع عشق پرداخته است. زبان روان، ظرافت و لطافت مضامین، نگاه فلسفی و نکته‌بینی، از ویژگی‌های آثار فاخر همدانی در این کتاب است. کتاب دویدن به دنبال باد شامل ۱۰۹ غزل می‌شود و مجموعه اشعار سید مهدی موسوی را از سال ۹۱ تا سال ۱۴۰۱ در برمی‌گیرد. از آثار دیگر او می‌توان به « موسم چشم‌ها»، «کودکانه‌های یک مسافر»، «دلم برای پرندگان تنگ است» و «پروازها و فاصله‌ها» اشاره کرد.

 خواندن کتاب دویدن به دنبال باد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران شعر به‌ ویژه علاقه‌مندان به غزل پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب دویدن به دنبال باد

«آسمان بود؛ ولی دل به تماشا نزدیم

این‌همه وسعت آبی و به دریا نزدیم

آب آغاز کتاب دلمان بود ولی

خطی از خاطره بر دفتر بابا نزدیم

سبزدرسبز بهاران همه آیینه توست

چشم را سرمه‌ای از آینه اما نزدیم

عشق نزدیک‌ترین بود تغافل کردیم

نور در ساغر و شب رفت و دریغا نزدیم

بید رقصان و چمن روشن و گل، دف در کف

ما به آهنگ صنوبر ره افرا نزدیم»