کتاب سیاست لابی گری اعراب در آمریکا

کتاب «سیاست لابی گری اعراب در آمریکا» نوشتۀ علیرضا مددی است و انتشارات اولین‌ها آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب سیاست لابی گری اعراب در آمریکا

لابی‌گری جزء محوری ساختارهای داخلی محسوب می‌شود و به‌عنوان یک ورودی مهم در شکل‌گیری سیاست خارجی عمل کرده و محدودیت‌های داخلی گسترده‌ای را پیش روی تصمیم‌گیرندگان قرار می‌دهد. آمریکا، کشور گروه‌های لابی است. لابی‌های اعراب هم تلاش‌های زیادی برای شکل‌دهی به ساختار قدرت و روند سیاست‌گذاری در امریکا انجام داده‌اند و دامنه و ابعاد کنشگری و اعمال‌نفوذ لابی‌هایشان در سال‌های اخیر از رشد قابل‌توجهی پیدا کرده است. آن‌ها هم در سیاست داخلی و هم در سیاست خارجی آمریکا نقش‌آفرینی می‌کنند.

در میان لابی‌های اعراب، لابی‌های کشورهای عربی حاشیۀ جنوبی خلیج‌فارس به دلیل قدرت و توان اقتصادی بالایشان، روابط استراتژیک آنها با ایالات متحده و مقامات رسمی و غیررسمی این کشور، ادراک و اشراف آنها نسبت به نقش بی‌بدیل لابی‌گری در شکل‌دهی به سیاست خاورمیانه‌ای امریکا و به‌ویژه گسترش روند تقابل‌گرایی سیاسی و هویتی آن‌ها با جمهوری اسلامی ایران از اهمیت بیشتری برخوردار هستند. 

شکل‌دهی و تأثیرگذاری بر موضوعات مرتبط با ایران، اصلی‌ترین اولویت‌های لابی عربی در امریکا محسوب می‌شود؛ بنابراین علیرضا مددی در کتاب سیاست لابی‌گری اعراب در آمریکا، تلاش کرده است تا اقدامات ضدایرانی لابی عربی در سال‌های اخیر را تبیین و واکاوی کند و چشم‌اندازهای ممکن و محتمل در این حوزه را ارائه دهد.

کتاب سیاست لابی‌گری اعراب در آمریکا در ۹ فصل ارائه شده است. عناوین فصل‌های کتاب عبارت است از: «فصل اول: دموکراسی و سیاست لابی‌گری»، «فصل دوم: سیاست لابی‌گری در امریکا»، «فصل سوم: لابی‌گری اعراب در امریکا»، «فصل چهارم: لابی‌های اعراب در امریکا»، «فصل پنجم: سازوکارهاي لابی‌گری اعراب در امریکا»، «فصل ششم: اهداف لابی‌های عربی در امریکا»، «فصل هفتم: روابط ایران و کشورهای حاشیۀ جنوبی خلیج‌فارس»، «فصل هشتم: سیاست لابی‌گری اعراب علیه ایران» و «فصل نهم: نتیجه‌گیری»

خواندن کتاب سیاست لابی گری اعراب در آمریکا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران علوم سیاسی، روابط بین‌الملل و تاریخ جهان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب سیاست لابی گری اعراب در آمریکا

«در شرایط عادی، افکار عمومی از تشکل خاصی که تقاضا و خواست‌های معینی را مطرح کند برخوردار نیست؛ اما گروه‌هایی از مردم بر اساس یک سری منافع و علایق مشترک با یکدیگر پیوند دارند که این امر ممکن است به ایجاد یک گروه ذی‌نفوذ منجر شود و این گروه‌ها عملکردهای دولت را تحت‌تأثیر خود قرار دهند. اصولاً هر اندازه نظام‌های سیاسی از خصیصۀ پلورالیستی (کثرت‌گرایی) بیشتری برخوردار باشند، به همان میزان بر نقش چنین گروه‌هایی افزوده می‌شود. براین‌اساس، در نظام‌های سوسیالیستی که بخش خصوصی فعال نیست، گروه‌های ذی‌نفوذ از قدرت و اهمیت چندانی برخوردار نیستند. البته این بدان معنا نیست که به‌طورکلی در این نوع نظام‌ها گروه‌های مزبور وجود ندارند، بلکه در نظام‌های مزبور گروه‌های ذی‌نفوذ به‌صورت جناح‌بندی‌های حزبی و گروه‌هایی نظامی و غیره ظاهر می‌شوند و البته دارای کارکردی متفاوت از نظام‌های پلورالیستی غرب هستند.»