کتاب خاطرات شش دهه روزنامه نگاری

کتاب خاطرات شش دهه روزنامه نگاری نوشتهٔ محمد بلوری است. نشر نی این ناداستان را منتشر کرده است.

درباره کتاب خاطرات شش دهه روزنامه نگاری

محمد بلوری متولد ۱۳۱۵، روزنامه‌نگار پیشکسوت و مشهور به «پدر حادثه‌نویسی» در مطبوعات ایران فعالیت خود را از سال ۱۳۳۶ در روزنامهٔ کیهان آغاز کرد و پس از آن در روزنامه‌های دیگری همچون «ایران» (۱۳۷۳ تا ۱۳۸۱) و «اعتماد» دبیر صفحهٔ حوادث بود. او با نشریات دیگر و رادیو نیز در برهه‌هایی از زمان همکاری داشته و البته در دورانی نیز (اوایل دههٔ ۱۳۶۰ خورشیدی) از فعالیت مطبوعاتی کنار رفته بوده است. کتاب خاطرات شش دهه روزنامه نگاری (محمد بلوری) حاصل کوشش «سعید ارکان‌زادهٔ یزدی» و منبعی درجه‌یک برای استفادهٔ آن دسته از پژوهشگران است که می‌خواهند سیر روزنامه‌نگاری در ایران را از نزدیک دریابند. خاطرات محمد بلوری به مخاطب این امکان را می‌دهد تا حقیقت روزنامه‌نگاری را در برهه‌های حساس تاریخ ایران به نظاره بنشیند و از عملکرد روزنامه‌نگاران، مشاهدات، اندیشه‌ها و کارهای عمدهٔ آن‌ها آگاه شود. محمد بلوری به‌عنوان یکی از شاخص‌ترین چهره‌های روزنامه‌نگاری کلاسیک و با ارائهٔ اطلاعاتی دقیق از شرایط روزنامه‌نگاری در دوره‌های مختلف، تصویری از تاریخ معاصر ایران نیز به دست می‌دهد که علاوه‌بر مسائل این حرفه، روشنگر بسیاری از جنبه‌های اجتماعی و فرهنگی ایران است. او از جمله روزنامه‌نگارانی است که از نثری شیرین و داستانی برخوردار بوده و بیان هنرمندانه‌اش در گزارش حوادث، لذت خواندن آن‌ها را دوچندان می‌کند. دقتی که محمد بلوری در بیان جزئیات مطالب به خرج داده، این اثر را بسیار غنی کرده و خاطرات شش دهه روزنامه‌نگاری او، به‌دلیل همین دقت و دربرداشتن تجارب رسانه‌ایِ تشریح‌شده، آن را قابل استفادهٔ طیف وسیعی از فعالان رسانه‌ای از هر نوعی می‌کند. در خلال مطالب کتاب، تکنیک‌های سودمندی پیرامون مدیریت فرهنگی به چشم می‌خورد و آشکارساختن نقش حائز اهمیت نیروی انسانی در حرفهٔ روزنامه‌نگاری، از دیگر موارد ارزشمند ارائه‌شده در این اثر است.

خواندن کتاب خاطرات شش دهه روزنامه نگاری را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ناداستان و قالب خاطرات یک روزنامه‌نگار پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب خاطرات شش دهه روزنامه نگاری

«اولین فارغ‌التحصیلان دانشکدهٔ علوم ارتباطات اجتماعی از سال ۱۳۵۰ وارد تحریریهٔ کیهان شدند. گرچه این عزیزان روزنامه‌نگاری را به‌صورت آکادمیک فرا گرفته بودند، حضور چهره‌هایی قدیمی مثل بلوری در تحریریه سبب شد روزنامه‌نگاری را به‌صورت عملی نیز فرابگیرند. من شاهد بودم که آقای بلوری دبیر سرویس حوادث، بعد دبیر سرویس گزارش و سردبیر صفحات میانی کیهان بود، اما شهرت داشت که آچارفرانسه در تحریریه است و بیشتر جوانان تازه‌وارد با کمک ایشان تجربه می‌اندوختند و امروزه هرکدام برای خود روزنامه‌نگارانی توانمند شده‌اند.

من در همان ابتدای دههٔ پنجاه چند سالی به‌عنوان خبرنگار حوادث فعالیت می‌کردم. در زمستان ۱۳۵۴، برف شدیدی در تهران و شمال کشور بارید و جادهٔ چالوس بسته شد. در مقابل دهانهٔ تونل کندوان، چنان برف دره را پر کرده بود که با جاده هم‌سطح به نظر می‌رسید. با حسین پرتوی، عکاس گروه حوادث که روحش شاد باد، برای تهیهٔ خبر و گزارش به منطقه اعزام شدیم و تا جایی که می‌توانستیم در جادهٔ چالوس با جیپ کیهان پیش رفتیم، ولی از نزدیکی‌های تونل کندوان به‌حدی برف باریده بود که جاده مشخص نبود و ناچار با حسین پیاده به‌سمت تونل حرکت کردیم، درحالی‌که تا کمر توی برف فرومی‌رفتیم. به هر مرارتی که بود، حسین چند عکس گرفت و من هم یادداشت‌هایی برداشتم. وقتی می‌خواستیم برگردیم، من به حسین گفتم خب، چه خبر مهمی پیش آمده که برای خوانندگان روزنامه جالب‌توجه باشد؟ برف زیاد باریده و دره هم‌سطح جاده شده، اما بعد چی؟ این‌که مشخصات یک خبر جالب را ندارد و اتفاق مهمی رخ نداده، فقط جاده بسته شده. در دانشکده آموخته بودیم که خبرنگار از هیچ حوزهٔ خبری‌ای نباید دست خالی برگردد. به ما یاد داده‌اند که خبرنگار برای تهیهٔ خبر از در که نشد باید از پنجره وارد شود. حالا باید خبر جالبی پیدا کنیم.

به هر زحمتی که بود، با جیپ یکی‌دو کیلومتری جلو رفتیم تا به مأموران پلیس راه رسیدیم. یکی‌شان گفت حدود سه ساعت پیش هنگام گشت‌زنی متوجه شدیم از زیر برف‌ها صدای ناله‌ای می‌آید. مأموران راهداری را خبر کردیم که با یک بولدوزر آمدند. وقتی برف‌ها را کنار زدند، سه نفر از مأموران پلیس راه را دیدند که قبل از ما هنگام کنترل جاده و گشت‌زنی در جریان سقوط یک بهمن بزرگ با اتومبیل بنز پلیس راه به اعماق دره سقوط کرده و زیر آوار برف مدفون شده بودند تا این‌که با کمک مأموران راهداری نجاتشان دادیم.»