کتاب شبه جنگ

کتاب شبه جنگ نوشتهٔ پی. دبلیو. سینگر و امرسون تی. بروکینگ و ترجمهٔ معصومه قربانی است. انتشارات کتابستان معرفت این کتاب را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب شبه جنگ

کتاب شبه جنگ درمورد شبکه‌های اجتماعی و جنگ‌افزاری نو سخن گفته است. این کتاب که هشت فصل دارد، به قلم دو کارشناس مسائل دفاعی نوشته شده تا نقطهٔ تلاقیِ جنگ و سیاست و شبکه‌های اجتماعی را بررسی کرده باشد؛ جایی که فقط یک کلیک تا مهم‌ترین نبردها فاصله دارد. عنوان برخی از فصل‌های این اثر عبارت است از «جنگ شروع می‌شود»، «هر سیم یک رشتهٔ عصبی است»، «شبکه‌های اجتماعی و پایان اطلاعات سری»، «ماشین انکارِ حقیقت» و «با برنده‌شدن در شبکه، روزت را بساز». پی. دبیلیو. سینگر و امرسون تی. بروکینگ هنگام بررسی پرسش‌های پیچیده‌ای با تلاقی دو موضوع جنگ و فضای مجازی مواجه می‌شوند. آن‌ها توضیح می‌دهند که داعش چطور روش‌های اینستاگرامی تیلور سوئیفت، خواننده آمریکایی را کپی می‌کند؛ هنچنین می‌گویند که طرف‌دار کهنه‌کار بازی دنیای وارکرافت چطور جنایات جنگی در هزاران مایل دورتر را خنثی می‌کند و در ادامه بررسی می‌کنند که اوباش‌های اینترنتی چطور انتخابات را شکل می‌دهند و چین چطور با استفاده از برنامه‌ای روی تلفن‌های هوشمند، افکار چهارمیلیارد و خرده‌ای شهروندش را کنترل می‌کند. در دنیای شبکه‌ها چه چیز را می‌توان مخفی نگه داشت؟ شبکه‌های اجتماعی حقیقت را افشا می‌کنند یا آن را دفن می‌کنند؟ در این درگیری‌های بین‌المللی، مردم عادی چه نقشی ایفا می‌کنند؟ پاسخ این پرسش‌ها را بیابید در کتاب شبه جنگ.

خواندن کتاب شبه جنگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه درمورد نقطهٔ تلاقیِ جنگ و سیاست و شبکه‌های اجتماعی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب شبه جنگ

«هنگامی که خدمهٔ کشتی «هشدار سی‌اس» یکی از مهم‌ترین عملیاتِ تمام درگیری را انجام دادند، کمتر از پنج ساعت از شروع جنگ جهانی اول می‌گذشت. با شناورشدن در کانال مانش، خدمه ده‌ها متر سیمِ سنگین را درون آب رها کرده و با قلاب آهنیِ لنگر بسته بودند. آن‌ها با لایروبی از کف اقیانوس، پیش از اینکه اهرم خود را دوباره بالا بکشند، منتظر یدک‌کشی خبرسازی بودند. در آن روز، هر هفت کابل ماوراءالنهر آلمان یک‌به‌یک قطع شد. برای ادامهٔ جنگ، آلمان مجبور شد از رادیوهای رمزگذاری‌شده استفاده کند یا پیام‌های مخفیانه را به کانال‌های تلگرافی عمومی بفرستد؛ پیام‌هایی که به‌لطف رمزگشایان انگلیسی کشف شدند.

اما با ازدست‌دادن این خطوط نجات در ماوراءالنهر، ضربهٔ بزرگ‌تری به آلمان وارد شد. برای ادامهٔ جنگ، ازآنجاکه این کشور نمی‌توانست به‌طور مستقیم با مردم آمریکا ارتباط برقرار کند، به انگلیس اجازه داد تا کنترل روایت در داخل کشوری بزرگ را که در شرف پیوستن به جنگ بود، به‌دست بگیرد. داستان‌های وحشی‌گری آلمان با همکاری مبلغان انگلیسی ترویج می‌شد و دولت خاموش آلمان توجیهی برای آن‌ها نداشت. در یک مورد، ترجمهٔ غلط و هدفمند کلمهٔ آلمانیِ «kadaver» (که به‌جای «جسد» به «حیوان» ترجمه شده بود) باعث شد بسیاری از روزنامه‌ها گزارش دهند که آلمان میدان جنگ را با هدف چربی‌سازی می‌سوزاند و سربازان افتاده و مرده را به شمع و روغن تبدیل می‌کند. چنین داستان‌هایی از «آلمانی‌های هیولاصفت» باعث برانگیخته‌شدن خشم آمریکایی‌ها شد. هنگامی که ایالات متحده سرانجام در سال ۱۹۱۷ وارد جنگ شد، بخشی از آن به‌لطف محاصرهٔ اطلاعاتی بود که آلمانی‌ها را به‌دور از انسانیت معرفی می‌کرد.

تقریباً در تمام تاریخ این‌گونه بوده است. هنگامی که شهروند کشوری سعی در برقراری ارتباط مستقیم با شهروند کشور دیگری دارد، دولت احتمالاً در این روند، هم در تأیید فرسته و هم در تنظیم ترافیکِ خطوط تلفنی بین‌المللی، دخالت می‌کرد. اگر دو کشور دچار جنگ یا اختلاف تجاری می‌شدند یا با یکدیگر روابط دوستانه نداشتند، این ارتباط متوقف می‌شد. دولت‌ها نامه‌ها را رهگیری می‌کردند و کابل‌ها را می‌بریدند؛ پس جریان اطلاعات قطع می‌شد. دو نفر که در دو کشور زندگی می‌کردند با مرزی خصمانه از هم جدا می‌شدند، انگار که در دو سیارهٔ متفاوت زندگی می‌کنند.»