بریده‌هایی از کتاب شبه جنگ

مهندسان داخلی شبکه‌های اجتماعی، بسترهای خود را طوری طراحی کرده‌اند که اعتیادآور باشد. هنگامی که کاربری پیامی را می‌فرستد و واکنش دیگران را دریافت می‌کند، مغزش به مقدار بسیار زیادی دوپامین ترشح می‌کند که باعث گیر افتادن او در چرخه‌ای از فرسته‌ها، پسندیدن‌ها، نقل‌قول‌ها و اشتراک‌گذاری‌ها می‌شود.

در اینترنت، فراگیرشدن از واقعیت جدا نیست. داستانی جعلی که میلیون‌ها نفر آن را به اشتراک می‌گذارند به‌روش خاص خود «واقعی» می‌شود. همچنین رویدادی واقعی که نتواند توجه الگوریتم‌های ردیاب را به خود جلب کند، هرگز اتفاق نیفتاده است.

آنچه بیشترین توجه را در رسانه‌های اجتماعی به خود جلب می‌کند، محتوایی نیست که بحثی عمیق ایجاد کند یا افق فکری بینندگان را گسترش دهد؛ بلکه محتوایی است که احساسات را تحریک می‌کند. سرگرمی و شوک و خشم تعیین می‌کند که اطلاعات داده‌شده از طریق شبکهٔ اجتماعی به چه سرعت و تا چه حدی گسترش می‌یابد.

«رسانه‌های اجتماعی، دشمنی بی‌نام‌ونشان‌اند…». او افزود: «معتقدم ضرب‌المثل قدیمی که می‌گوید "چوب و سنگ ممکن است استخوان‌های مرا بشکنند، اما کلمات به من آسیبی نمی‌رسانند"، دیگر صحت ندارد. به‌نظرم کلمات حتی می‌توانند باعث مرگ افراد شوند».

در عرض یک دقیقه، در فیس‌بوک ۵۰۰ هزار نظر جدید، ۲۹۳ هزار وضعیت جدید و ۴۵۰ هزار عکس جدید و در یوتیوب نیز بیش از ۴۰۰ ساعت ویدئو بارگذاری می‌شود. در توییتر بیش از ۳۰۰ هزار توییت فرستاده می‌شود

برای مشاغلی که ثروت آن‌ها بسته به اندازهٔ پایگاه کاربری‌شان افزایش یا کاهش می‌یابد، شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی تمایلی به حذف حساب‌ها، حتی حساب‌های جعلی، ندارند؛ مثلاً، برآورد این است که تقریباً ۱۵ درصد از کاربران توییتر جعلی هستند. برای شرکتی که مجبور است هر سه ماه رشد کاربرش را گزارش دهد، این پیشرفتی ارزشمند است.

هرچه فناوری در دسترس‌تر باشد، صدای برنده ساده‌تر می‌شود. ممکن است غم‌انگیز باشد؛ اما حقیقت است!

سه ویژگیِ سادگی، طنین‌اندازی و تازگی، مشخص می‌کند که کدام روایت‌ها باقی می‌مانند و کدام‌یک فراموش می‌شوند.

کنترل روایت عبارت است از اینکه به مخاطب القا کنید قهرمانان و اشرار چه‌کسانی هستند؛ چه‌چیز درست است و چه‌چیز نادرست؛ چه‌چیز واقعی است و چه‌چیز واقعی نیست.

آنچه بیشترین توجه را در رسانه‌های اجتماعی به خود جلب می‌کند، محتوایی نیست که بحثی عمیق ایجاد کند یا افق فکری بینندگان را گسترش دهد؛ بلکه محتوایی است که احساسات را تحریک می‌کند.

در سال ۲۰۱۳، دانشمندان داده‌های چینی پژوهشی جامع دربارهٔ مکالمات در بستر رسانهٔ اجتماعی «ویبو» انجام دادند. با تجزیه‌وتحلیل ۷۰ میلیون پیام منتشرشده از سوی ۲۰۰ هزار کاربر، پژوهشگران دریافتند که عصبانیت احساسی است که در مقایسه با سایر احساسات، سریع‌ترین و دورترین سفر را در شبکهٔ اجتماعی انجام می‌دهد.

فقط دیدن پیام‌های مکرر شادی یا خشم کافی بود تا مردم خودشان آن هیجانات را احساس کنند.

ازآنجاکه عصبانیت در ایجاد و حفظ مخاطب بسیار مؤثر است، کسانی که به‌دنبال شهرت و قدرتِ فراگیر در فضای مجازی هستند، از هر دلیلی برای دادرسی استفاده و شدیدترین مواضع ممکن را اتخاذ می‌کنند و با تحریکِ خشم دیگران به آن‌ها پاداش می‌دهند.

محققان به این نتیجه رسیده‌اند که برای شناختنِ شخصی، بیش از آنچه یک همکار می‌داند، فقط بررسی ۱۰ «پسند» او لازم است و برای شناختن او، بیشتر از یک دوست واقعی، فقط ۷۰ «پسند».

داستان‌های وحشی‌گری آلمان با همکاری مبلغان انگلیسی ترویج می‌شد و دولت خاموش آلمان توجیهی برای آن‌ها نداشت. در یک مورد، ترجمهٔ غلط و هدفمند کلمهٔ آلمانیِ «kadaver» (که به‌جای «جسد» به «حیوان» ترجمه شده بود) باعث شد بسیاری از روزنامه‌ها گزارش دهند که آلمان میدان جنگ را با هدف چربی‌سازی می‌سوزاند و سربازان افتاده و مرده را به شمع و روغن تبدیل می‌کند. چنین داستان‌هایی از «آلمانی‌های هیولاصفت» باعث برانگیخته‌شدن خشم آمریکایی‌ها شد. هنگامی که ایالات متحده سرانجام در سال ۱۹۱۷ وارد جنگ شد، بخشی از آن به‌لطف محاصرهٔ اطلاعاتی بود که آلمانی‌ها را به‌دور از انسانیت معرفی می‌کرد.

هر «شبه‌جنگی» نبردی است هدفمند برای جلب‌توجه (ارتقای یک نامزد، کسب امتیازات و پیروزی در جنگ) که از سوی یک حریف (افراد، گروه‌ها یا ملت‌های دیگر) به چالش کشیده می‌شود.

«محتوای دیجیتال می‌تواند مسافت‌های درازی را طی کند؛ سریع‌تر تجزیه شود و بلافاصله، بدون رضایت سازندهٔ اصلی یا حتی آگاهی میلیون‌ها نفر، در دسترس قرار بگیرد»

اخبار (فارغ از محتوایش) اگر از طرف دوستان و خانواده باشد، ذاتاً باورپذیرتر است.

امروزه نقش شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی در زندگی روزمره چیزی فراتر از توضیحات ساده است. آن‌ها در واقع مشاغلی با انگیزهٔ سود و عمدتاً مستقر در ایالات متحده هستند که خود را مانند دولت‌های جهانی اداره می‌کنند و جذابیت جدی دارند؛ حتی زمانی که میزبان تفرقه‌برانگیزترین نیروهای جهان هستند، باز انعطاف‌پذیری و یکپارچگی را پیشنهاد می‌کنند. آن‌ها نهادهای قدرتمندی هستند که تظاهر به بی‌قدرتی می‌کنند؛ نیروهای سیاسی گریزناپذیر که اصرار دارند وانمود کنند هیچ علاقه‌ای به سیاست ندارند.