کتاب یک قدم تا برزخ ابدی (جلد دوم)

کتاب یک قدم تا برزخ ابدی (جلد دوم) را احد حاجی علیپور نوشته و نشر مهاجر عهده‌دار چاپ و نشر آن بوده است. این کتاب، نمایشنامه‌ای است در ۲ پرده با مضمون زندگی پس از مرگ و درگیری انسان با واقعیت مرگ و جهان فرامادی.

درباره کتاب یک قدم تا برزخ ابدی (جلد دوم)

مرگ و جهان پس از آن، همیشه یکی از دغدغه‌های فکری بشر و به‌ویژه اندیشمندان و نویسندگان بوده است و حتی در آثار نمایشی و سینمایی نیز نمود یافته است؛ تا گاهی از منظری واقع‌گرایانه و گاه نیز با ترکیبی از خیال و واقعیت، به این دست پرسش‌ها که مرگ چیست و در جهان فرامادی چه اتفاقی میفتد یا اصلاً چنین جهانی وجود دارد یا نه، پاسخ دهد. کتاب یک قدم تا برزخ ابدی (جلد دوم) نمایشی‌ است در دو پرده به قلم احد حاجی علیپور که در آن تعدادی مرد و یک زن به دلایل مختلف دچار مرگ موقت شده‌اند و وابستگان آنان با ناآگاهی از این موضوع آن‌ها را تا انجام مراسم خاک‌سپاری به سردخانه منتقل کرده‌اند. این افراد در تلاش برای بازگشت به زندگی و حیات مادی خود، با واقعیت‌های زندگی گذشته، مرگ و آیندهٔ خود دچار چالش شده و تا یک قدم مانده به برزخ ابدی پیش‌می‌روند.

می‌دانیم که نمایشنامه متنی است که برای اجرا بر روی صحنه و یا هر مکان دیگری نوشته می‌شود. هر چند این قالب ادبی شباهت‌هایی به فیلم‌نامه، رمان و داستان دارد، شکل و فرم و رسانه‌ای جداگانه و مستقل محسوب می‌شود. نخستین نمایشنامه‌های موجود از دوران باستان و یونان باقی مانده‌اند. نمایشنامه‌ها در ساختارها و شکل‌های گوناگون نوشته می‌شوند، اما وجه اشتراک همهٔ آن‌ها ارائهٔ نقشهٔ راهی به کارگردان و بازیگران برای اجرا است. بعضی از نمایشنامه‌ها تنها برای خواندن نوشته می‌شوند؛ این دسته از متن‌های نمایشی را کلوزِت (Closet) نامیده‌اند. از مشهورترین نمایشنامه‌نویس‌های غیرایرانی می‌توان به «آیسخولوس»، «سوفوکل»، «اوریپید» (یونان باستان)، «شکسپیر»، «هارولد پینتر» (انگلستان)، «مولیر» (فرانسه)، «هنریک ایبسن» (نروژ)، «آگوست استریندبرگ» (سوئد)، «برتولت برشت» (آلمان)، «ساموئل بکت» (ایرلند) و «یوجین اونیل» (آمریکا) اشاره کرد. نام برخی از نمایشنامه‌نویس‌های ایرانی نیز «بهرام بیضائی»، «عباس نعلبندیان»، «اکبر رادی»، «غلامحسین ساعدی»، «بهمن فُرسی»، «محسن یلفانی»، «نغمه ثمینی»، «محمد رضایی راد»، «محمد یعقوبی»، «محمد رحمانیان»، «علیرضا نادری» و «محمد چرمشیر» بوده است.

خواندن کتاب یک قدم تا برزخ ابدی (جلد دوم) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

دانشجویان رشته‌های ادبیات نمایشی و نیز علاقه‌مندان به مطالعهٔ نمایشنامه از خواندن این کتاب سود خواهند برد.

بخشی از کتاب یک قدم تا برزخ ابدی (جلد دوم)

«پردهٔ اول

صحنه تاریک است پس از لحظاتی با روشن شدن تنها لامپ راه‌پله، نور ضعیفی تابلو و در ورودی سردخانهٔ بیمارستان را نمایان می‌کند. صدای دو مرد که در این روشنایی ضعیف قصد پائین آمدن از راه‌پله‌ها را دارند شنیده می‌شود.

مرد یک: (با کمی ترس)... همین؟!

مستخدم: نخیر این سی‌ودوتا پله رو که برید پائین، جلوی در سردخونه رو چراغونی کردن! مگه عروسی اومدی؟ اومدی یه مرده رو ببینی و بری. نه اینا دیگه لامپ و روشنایی لازم دارن نه من که بود و نبودش زیاد برام فرقی نمی‌کنه. اگه خوب نمی‌بینی، سی‌ودوتا پله رو بشمر، در سردخونه جلوتونه.

مرد یک: شما راه رو بلدین. بفرمایید. من پشت سرتون میام. (به راه میفتند.)

مستخدم: (با خنده) می‌ترسی، نه؟

مرد یک: به من میاد از این‌جور جاها بترسم؟! نه، خیالتون راحت باشه!

مستخدم: همه این بالا همینو می‌گن.

مرد یک: مگه بالا و پائین داره؟ یادم رفت چندتا پله شمردم.

مستخدم: می‌گن بیمارستان پول نداره. هرجا که لامپش می‌سوزه، میان از این‌جا باز می‌کنن می‌برن؛ این یه دونه هم دیگه روشون نشد. (سکوت)... رسیدیم.

(در تاریک و روشنایی اندک، مقابل در سردخانه ظاهر می‌شوند.)

مرد یک: بِ بینم، شما به روح اعتقاد دارین؟

(مکث کرده و پس از خیره شدن از نزدیک به چهرهٔ مرد، قاطعانه جواب می‌دهد.)

مستخدم: ... راستش، خیلی.

مرد یک: پ (زیر لب و با ترس) تو روح همه‌تون! این‌جا دیگه چه‌جور جائیه؟

مستخدم: (در حال باز کردن درـ با تمسخر) گفتی این مرحوم کی‌ت بود؟

مرد یک: ( کمی مکث و ادامهٔ ترس قبلی) ... خانمم. البته، (با کمی احتیاط و آهسته‌تر) بلای جون بگید، بهتره. ولی خوب، مثل این‌که آخرش به خیر گذشته. اولین زنیه که تو تاریخ بشریت قبل از شوهرش سکته کرده و رفته اون‌طرف.»