کتاب تا همین جا بس است

کتاب الکترونیکی «تا همین جا بس است» نوشتهٔ پسودانیموس بوش با ترجمهٔ مرجان حمیدی در انتشارات پرتقال چاپ شده است.

درباره کتاب تا همین جا بس است

رسیدیم به پنجمین کتاب مجموعه‌ٔ راز. وقتی کاس به شکلی تصادفی انگشت یک مومیایی بسیار ارزشمند را می‌شکند، بازدید علمی بچه‌ها از موزه‌ٔ تاریخ طبیعی به ماجرایی خطرناک تبدیل می‌شود. این «جرم» تخریب‌گری، کاس و دوستانش، مکس - ارنست و یو - یوجی را راهی سفری به سرزمین باشکوه اهرام، مقبره‌های مدفون و مردگان متحرک می‌کند. یعنی این سرزمین مصر است یا جای بسیار عجیب‌تر؟ وسط تمام این ماجراها، راز هنوز پابرجاست.

کتاب تا همین جا بس است را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب مناسب نوجوانان بالای ۱۲ سال است.

بخشی از کتاب تا همین جا بس است

«اگر یادت باشد همین چند وقت قبل تا یک قدمی فهمیدن راز پیش رفته بود. بین چیزهایی که از جدش، دلقک، به ارث برد، تکه‌ای پاپیروس بود که راز به هیروگلیف روی آن نوشته شده بود؛ اما حیف که پاپیروس جلوی چشم‌های کاس پودر شد.

حالا کاس دارد به خانهٔ پدربزرگ‌هایش می‌رود. شنیده پدربزرگ‌هایش می‌خواهند آتش‌نشانی قدیمی‌شان را بفروشند و کاس نمی‌خواهد صندوق دلقک توی اسباب‌کشی گم شود. امیدوار است سرنخ دیگری دربارهٔ راز توی صندوق باشد...

اِ! آنجا را باش. کاس و مکس‌ارنست دارند می‌روند سمت ایستگاه آتش‌نشانی. خودم هم نمی‌دانستم این‌همه لفتش داده بوده‌ام.

اگر اشتباه نکنم دارند دربارهٔ تکلیف درس مصرشناسی‌شان صحبت می‌کنند، تکلیفشان این بود: فهرستی درست کنید از ده شیئی که می‌خواهید همراه خودتان ببرید آن دنیا. مطمئنم می‌دانی که مصریان باستان دوست داشته‌اند هرقدر می‌توانند و تا هروقت می‌توانند وسایلشان را پیش خودشان نگه دارند.

بیا. بیا به حرف‌هایشان گوش کنیم:

مکس‌ارنست می‌گفت: «... بعد هم یه شکلات تخته‌ای گنده تا اگه اون دنیا گرسنه شدم بخورم. یه لباس زیر، چون... خب معلومه دیگه چرا! آها. یه دسته کارتِ بازی. به نظرت تقلب می‌شه؟ گفته ده‌تا چیز می‌تونیم ببریم، اما کارت‌های بازی روی هم می‌شن پنجاه‌ودوتا.»

کاس که یکی‌دو متر جلوتر راه می‌رفت گفت: «نه. به نظرم کلِ کارت‌ها یه شیء محسوب می‌شن.» مکس‌ارنست سعی می‌کرد پابه‌پای کاس راه برود ولی نمی‌توانست.

منظرهٔ روبه‌رو برای مکس‌ارنست منظره‌ای همیشگی بود؛ کوله‌پشتی، موهای بافته و دو گوش بزرگ نوک‌تیز. همیشه این‌ها را از پشت می‌دید. در واقع اگر خوب فکر کنی می‌بینی عادلانه نیست. مکس‌ارنست از کاس کوتاه‌تر بود. حقش بود او جلوتر برود؛ اگر او جلو می‌رفت جلوی دید کاس را نمی‌گرفت.»