کتاب ماوا

کتاب الکترونیکی ماوا نوشتۀ محدثه رجبی در انتشارات آراسبان چاپ شده است. این کتاب درباره‌ی روایت احوالات درونی یک زن در دل روزمرگی، فقدان، اندوه، و تلاش برای معنا دادن به رنجی است که در نبود یک همراه تجربه می‌کند. ماوا در قالب روایی اول‌شخص، ذهن آشفته شخصیت اصلی را در فضایی احساسی و گاه وهم‌آلود دنبال می‌کند و لحظات تنهایی، بازگشت‌های ذهنی به گذشته، و دیالوگ‌های درونی او را بازتاب می‌دهد.

درباره کتاب ماوا

کتاب ماوا اثری از محدثه رجبی است که در قالب داستانی بلند یا رمان کوتاه، با محوریت تک‌گویی‌های ذهنی شخصیت اصلی روایت می‌شود. داستان با توصیف ورود زن به کافه‌ای قدیمی آغاز می‌شود. فضای برفی، سرمای محیط، و حضور نامرئی یک شخصیت غایب که خاطراتش در ذهن زن زنده است، زمینه‌ساز داستان می‌شود. داستان‌پردازی با زبانی توصیفی و درون‌نگرانه شکل گرفته است و به‌تدریج با فلاش‌بک‌های ذهنی و یادآوری خاطرات، ابعاد بیشتری از زندگی گذشته و رابطه‌ عاطفی شخصیت اصلی باز می‌شود. راوی داستان زنی‌ست که بعد از ترک شدن توسط فردی به نام «پیمان»، در یک چرخه‌ی بی‌پایان از خاطرات، دلتنگی و عدم توانایی برای پذیرش واقعیتِ نبود او گیر افتاده است. مکان اصلی رخدادها، یک کافه است؛ جایی که شخصیت اصلی بارها بدون سفارش دادن چیزی، فقط برای در آغوش گرفتن سکوت و خاطره به آنجا پناه می‌برد. فضای داستان از بیرون سرد و از درون داغ است؛ تضادی که بارها در توصیف حرارت درونی، سرمای بیرونی، بخار روی شیشه، یا اشک و آب گرم حمام دیده می‌شود.

درون‌مایه‌ اصلی کتاب تنهایی، سوگ عاطفی، بازتاب روانی فقدان، و بازشناسی هویت پس از ترک شدن است. زن در طول داستان بارها با خود گفت‌وگو می‌کند، از گذشته می‌گوید، از احساسی که پیمان در او به‌جا گذاشته، و از تلاش برای فراموشی. اما این فراموشی، نه تنها به راحتی اتفاق نمی‌افتد، بلکه گاه با خودِ زن نیز دچار تقابل می‌شود. او در تلاش است خودش را قانع کند که همه چیز تمام شده، اما ذهنش مدام پیمان را احضار می‌کند؛ از صداها و صحنه‌ها گرفته تا اشیاء و مکان‌هایی که با او پیوند خورده‌اند.

با ورود یک شخصیت جدید، صاحب کافه، مسیر روایت قدری تغییر می‌کند. این مرد که ابتدا مزاحم به نظر می‌رسد، به نوعی نقش آینه یا واسطه را دارد که به راوی نشان می‌دهد چقدر در تله‌ی تکرار گیر افتاده است. دیالوگ‌های این مرد شاید تنها گفت‌وگوی واقعی بیرونی در داستان باشند که از حد سکوت فراتر می‌روند و در برابر گفت‌وگوهای ذهنی‌ای قرار می‌گیرند که زن با خود دارد. در ادامه، زن به خانه برمی‌گردد، و محیط خانه، به‌ویژه رابطه‌اش با مادر، فرصتی برای نشان دادن بُعد اجتماعی‌تر داستان است. اما همچنان محور اصلی روایت، نگاه زن به درون خویش است. سکانس حمام و جریان ذهنی او زیر آب، یکی از بخش‌های احساسی و روان‌شناختی کتاب است که باز هم به فقدان، سوگ، خشم فروخورده و احساس ناتوانی در گذار از گذشته برمی‌گردد. اگرچه پایان داستان هنوز باز است، اما حس روایت به‌گونه‌ای پیش می‌رود که خواننده را در ابهامی تأمل‌برانگیز نسبت به آینده شخصیت اصلی رها می‌کند. ماوا، نه صرفاً داستانی از عشق از دست‌رفته، بلکه متنی درباره روان‌پریشی‌های پس از فقدان، گسست‌های درونی، و تلاش بی‌نتیجه برای بازیابی آرامش است.

کتاب ماوا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای مخاطبانی مناسب است که به داستان‌های روان‌محور، شخصیت‌محور و درون‌گرایانه علاقه دارند. خوانندگان علاقه‌مند به روایت‌های احساسی با ریتم کند و فضای تأمل‌برانگیز، مخاطب اصلی ماوا خواهند بود.

بخشی از کتاب ماوا

«نگاهی به بابا کردم. حتی یک کلمه هم با من حرف نمی‌زد. مدت‌هاست که هیچ چیز نمی‌گفت. خودم هم نمی‌دانستم دلم برای روزهای پر از خنده‌مان تنگ شده است یا نه؟ دلم می‌خواهد دوباره همه پای این سفره بنشینیم و با خوشی و خنده غذا بخوریم؟

به خوردن چند لقمه کوچک بسنده کردم و از جا بلند شدم. مدت‌ها بود که حضوری در این خانه نداشتم. هرچند که کسی هم منتظر من نبود! بی حوصله به سمت اتاق رفتم و دوباره روی تخت دراز کشیدم. حداقل تحمل این اتاق برایم راحت‌تر بود. نمی‌توانستم بیرون بنشینم و عذاب بکشم. من متعلق به اینجا نبودم. مدت‌ها بود که دیگر جایی در این خانه و خانواده نداشتم. هیچکس دلش به حالم نمی‌سوخت. برایشان مهم نبود که یک نفر در این اتاق خودش را حبس کرده و چه زجری را متحمل شده است و دارد چه باتلاقی دست و پا می‌زند.

آهی کشیدم. خدایا، این همه تنهایی حق من بود؟ حتی پیمان را هم از من دور کردی! فکر میکردی بنده‌ات تا چه اندازه قوی است؟ من بدون پیمان، دیگر حتی جنازه‌ای هم نیستم. تمام مدتی که در کنارم نیست حتی به اجبار نفسی هم می‌آید و می‌رود. تنها به امید اینکه او زودتر برگردد. دوباره آغوشش را به رویم باز کند و تسکینی شود برای تمام دردهایی که در نبودش، تنهایی به دوش کشیده‌ام.»