کتاب دموکراسی

کتاب دموکراسی؛ داستان‌هایی از راه طولانی آزادی نوشتهٔ کاندولیزا رایس و ترجمهٔ پوریا حسنی و ویراستهٔ مهدی گازر است و انتشارات مهراندیش آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب دموکراسی

امروزه بیش از نیمی از کشورهای دنیا به‌عنوان کشورهای دموکراتیک شناخته می‌شوند. صدالبته که مسیر دستیابی به دموکراسی هموار نخواهد بود. رایس، با استفاده از تجربیات تاریخی آمریکا، نگاهی به دموکراسی و مسیر دستیابی به آن در کشورهایی نظیر روسیه، لهستان، اوکراین، کنیا، کلمبیا و کشورهای منطقهٔ خاورمیانه می‌اندازد. او با بیانی موشکافانه توضیح می‌دهد که مسیر هرکدام از این کشورها برای دستیابی به دموکراسی متفاوت و بعضاً با عقب‌گردی تاریخی همراه بوده است. از منظر رایس، مردم کشورهایی که سودای دستیابی به دموکراسی و زندگی در کشوری دموکراتیک را دارند باید به تلاش خود ادامه دهند و در این مسیر، لحظه‌ای درنگ نکنند.

رایس در این کتاب، با روایت داستان‌هایی جذاب و بیان تجربیاتش، چه به‌عنوان یک شهروند و پژوهشگر و چه در نقش وزیر امورخارجهٔ سابق، به چالش‌هایی که دموکراسی با آن روبه‌روست می‌پردازد.

خواندن کتاب دموکراسی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران حوزه‌های علوم سیاسی و روابط بین‌الملل و دوستداران مطالعهٔ زندگی‌نامهٔ سیاستمداران پیشنهاد می‌کنیم.

درباره کاندولیزا رایس

کاندولیزا رایس، زادهٔ ۱۹۵۴، شصت‌وششمین وزیر امورخارجهٔ ایالات متحده، اولین زن سیاه‌پوست و دومین آفریقایی‌آمریکایی است که به این مقام منصوب شده است. رایس کارشناسی خود را در سن نوزده‌سالگی در رشتهٔ علومِ سیاسی از دانشگاه دِنور، کارشناسی ارشد خود را در دانشگاه نوتردام و دکتری خود را در بیست‌وشش‌سالگی در دانشکدهٔ مطالعات بین‌الملل دانشگاه دِنور به پایان رساند. رایس در دورهٔ اول ریاست جمهوریِ جورج دبلیو بوش، مشاور امنیت ملی، و در زمان ریاست جمهوریِ جورج هربرت واکر بوش، مشاور رئیس‌جمهور در امور اتحاد شوروی و اروپای شرقی بود. او از سال ۱۹۹۳ تا به امروز، عضو هیئت‌علمی دانشگاه استنفورد است. رایس علاوه‌بر انگلیسی، به زبان‌های روسی، آلمانی، فرانسوی و اسپانیایی کاملاً مسلط است. از نظر روزنامهٔ تایم، کاندولیزا رایس یکی از صد چهرهٔ تأثیرگذار در جهان و از نظر مجلهٔ فوربز، قدرتمندترین زن جهان در سال‌های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵ بوده است. رایس کتاب‌ها و مقالات بی‌شماری در زمینه‌های علوم سیاسی، دیپلماسی عمومی، ژئوپولتیک و ... به رشتهٔ تحریر درآورده است.

بخشی از کتاب دموکراسی

«یک ساعت پیش از شامِ شبی در ماه مِی ۲۰۰۴، من و همکارانم از شورای امنیت ملیِ اروپا، در کانال‌های برلین، سوارِ قایقی شدیم تا پایتختِ "جدید" و تازه‌بازسازی‌شدهٔ آلمان را ببینیم. این سفر' تمام‌نشدنی به نظر می‌رسید، تلاش می‌کردم نشان ندهم که روی آب معذبم و درحالی‌که می‌دانستم در افغانستان و عراق، شجاعانه از مفهومِ آزادی دفاع کرده بودیم، تلاش می‌کردم تا به‌خاطر حوادث اخیر، قانعشان کنم.

در اوایل آن روز، در جواب اظهارنظر یکی از همکارانم که گفته بود در عراق یا افغانستان "سنّتِ" دموکراسی وجود ندارد، با صراحت پرسیده بودم: «سنّت آلمان قبل از ۱۹۴۵ دقیقاً چی بوده؟ آیا تجربهٔ ناموفقِ قیصر؟ بیسمارک؟ انتخابات هیتلر؟» آلمان روشنگری را از سر گذرانده بود، اما بدیهی بود که ارزش‌های دموکراتیک در آلمان ریشه ندوانده بودند. اگر بخواهم منصفانه بگویم، پاسخم متأثر از اظهارنظرِ نه‌چندان آشکار و مشخصی بود که بیان می‌داشت آمریکا در بحث گسترش دموکراسی' ساده‌لوحانه عمل می‌کند. با خودم فکر می‌کردم که ترجیح می‌دهم انسانی ساده‌لوح باشم تا شکاک.

آن روز عصر، در کانال، تلاش کردم تا آنچه را که پیش‌ازآن گفته بودم تلطیف کنم، توضیح دادم که مدت‌ها طول کشیده است تا دموکراسی آمریکایی به بلوغ برسد. این‌گونه گفتم: «قانون اساسی آمریکا از دلِ سازش میان دولت‌های برده‌دار و مخالفِ برده‌داری که اجدادم رو سه‌پنجم یک مردِ کامل به‌حساب می‌آوُردن، شکل گرفت. پدرم، در بیرمنگهام، در سال ۱۹۵۲، نمی‌تونست رأی بده و حالا کالین پاول۶۰ وزیر امورخارجه‌ست و من مشاورِ امنیت ملی. انسان‌ها می‌تونن یاد بگیرن بر پیش‌داوری‌ها غلبه کنن و در نهادهای دموکراتیک زندگی کنن.» ظاهراً همکارم از اظهارنظر سیاسی من، که رنگ‌وبوی شخصی داشت، یکه خورد. شاید آن‌ها فکر نمی‌کردند رنگ پوستم دیدگاه متفاوتی از چالش‌های دموکراسی ـ و فرصت‌های آن ـ به من بدهد.

زمانی که به هتل بازمی‌گشتم، شدیداً احساس می‌کردم آمریکایی هستم. با خوش‌بینیِ بسیار به این فکر می‌کردم که دموکراسی برای همه، در همه‌جا و برای همیشه ایده‌ای درست است. فهمیدم که بخش اعظم این تفکر' از فهمِ و تجربه‌ام از نهادهای آمریکایی ناشی می‌شود.»