کتاب زندگی حسینی

کتاب زندگی حسینی نوشتهٔ محمدرضا زائری است. نشر خیمه این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر حاوی «مجموعه یادداشت‌های عاشورایی» است؛ مجموعه‌ای از یاددشت‌های نویسنده که برای تبیین روشن‌تر و دقیق‌تر ابعاد زندگی حسینی نوشته شده است.

درباره کتاب زندگی حسینی

کتاب زندگی حسینی دربارهٔ زندگی امام سوم شیعیان است. محمدرضا زائری معتقد است که اساس و قاعدهٔ اصلی در این زندگی آرمانی، بندگی خدا و توحید است و روی دل به‌سوی خداوند و بندگی خالصانه و محض اوست. در این زندگی آرمانی هر محبت و عشقی، هر بندگی و اطاعتی، هر خواهش و تمنایی جز برای خدا و از خدا و در آستان خدا خطاست. در همین سپهر معرفتی است که امام و پیشوای ما حسین بن علی (ع) به‌عنوان عالی‌ترین جلوهٔ بندگی و اطاعت الهی می‌درخشد، چشم‌ها را خیره می‌کند و دل‌ها را به خود گرفتار می‌سازد.

نویسنده پس از این مقدمه به‌سراغ نخستین بخش کتاب می‌رود؛ «فرهنگ عاشورایی؛ نگاهی گذرا به سبک زندگی دینی در ایام محرم» و سپس بخش‌های گوناگونی با عنوان‌هایی همچون «امر ما این‌گونه احیا می‌شود»، «روضه‌های سادهٔ خانگی، سبک زندگی ماست»، «عاشورا مهم‌ترین دلیل برای ضرورت غیبت است»، «همه می‌توانند مکتب اهل‌بیت (ع) را زنده کنند، حتی شما دوست عزیز!» و «سه نکته و یک راه‌حل» را شرح داده است.

این کتاب پیرامون واقعه‌ای مهم در تاریخ نوشته شده است؛ واقعهٔ کربلا.

واقعهٔ کربلا جنگی بود که در تاریخ ۱۰ محرم سال ۶۱ هجری قمری (برابر با ۱۳ اکتبر ۶۸۰ میلادی) اتفاق افتاد. روز نبرد به روز عاشورا معروف شده است. این جنگ میان سپاه کم‌تعداد «حسین بن علی»، نوهٔ پیامبر اسلام و سپاه اعزامی از سوی «یزید»، خلیفهٔ اموی و در نزدیکی محلی به نام «کربلا» رخ داد. دلیل «یزید بن معاویه» برای جنگ، بیعت‌نکردن حسین بن علی با او بود. در مقابل حسین بن علی حکومت و زمام‌داری یزید بن معاویه را غیرشرعی و غیرقانونی می‌دانست؛ حکومتی که برخلاف پیمان صلح «امام حسن مجتبی» و «معاویه بن ابی‌سفیان» بود و به‌شکلی مورثی به یزید رسیده بود. امام حسین (ع) حکومت اموی را ظالم و گمراه می‌دانست و برای تغییر جهت جامعهٔ اسلامی به‌سوی مسیری دیگر قیام کرد.

این واقعه سرشار از حاشیه‌ها و خرده‌روایت‌هایی دردناک است که طی قرن‌ها به شیوه‌های گوناگون روایت و بازتعریف شده است. از این واقعه بارها و بارها برای تولید آثار ادبی (داستان، رمان و شعر)، نمایشی (فیلم سینمایی، سریال‌های تلویزیونی، نمایش و تئاتر) و هنرهای تجسمی در ایران و کشورهای دیگر برداشت و اقتباس شده است.

خواندن کتاب زندگی حسینی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران مطالعه پیرامون زندگی امام حسین (ع) به‌عنوان شیوه‌ای پیشنهادی برای حیات انسان‌ها پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب زندگی حسینی

«خون خدا در رگ جامعه

حیات جسم به خون است و جامعهٔ شیعی وقتی خدایی می‌شود که خون خدا در رگ‌هایش جریان داشته باشد. «ثارالله» گرچه در تفسیری، به آیندهٔ مفهوم خون‌خواهی و انتقام شهادت مظلومانهٔ سالار شهیدان نظر دارد، در تفسیری معطوف به حال، پویایی و حیاتی است که در متن جامعهٔ شیعی جریان می‌یابد؛ از همین روی، هم تعالیم اهل‌بیت (ع) بر زنده‌نگهداشتن مفهوم شهادت امام‌حسین (ع) تأکید دارد و هم تهدید دشمنان مکتب اهل‌بیت هماره همین نقطهٔ حساس و تعیین کننده را نشانه می‌رود.

در حفظ این مفهوم و بزرگداشت این مقام نیز وظیفهٔ مؤمنان ملتزم، چون هر حرکت و هر گام دیگر در زندگی، تبعیت از پیشوایان مکتب است تا راهی که قدم در آن می‌گذارند به مقصد رساند و از آسیب دورتر ماند.

«الیمین و الشمال مضلة و الطریق الوسطی هی الجادّة»؛ راه راست و راه چپ گمراهی است و راه میانه راه صحیح است. «العامل علی غیر بصیرةٍ کالسّائر علی غیر الطریق، لا تزیده سرعة السیر إلا بُعداً»؛ آن‌که بی‌بصیرت دست به‌کار برد، چون کسی است که در راه خطا گام بردارد و هرچه سریع‌تر رود، از مقصد دورتر گردد. این‌ها نمونه‌ای اندک از تعالیم پیشوایان ماست که در ماه شعبان بر ایشان درود می‌فرستیم و در دعا و مناجات منصوص این ماه، اعتراف می‌کنیم که «المتقدم لهم مارق و المتأخر عنهم زاهق و اللازم لهم لاحق»؛ آن‌که از ایشان جلوتر گام بردارد، سرگشتهٔ تباهی است و آن‌که از ایشان عقب افتد، گرفتار گمراهی است و تنها آن‌که پابه‌پای ایشان رود و همراهشان باشد، به مقصد می‌رسد.

مبنای تبعیت ما «صلوا کما رأیتمونی أصلی» است؛ آن‌طور نماز بخوانید که می‌بینید من نماز می‌خوانم... و آنان پیشوایان مایند که پیروی‌شان کنیم: «أنا إمام من أطاعنی.»

همیشه بدعت‌ها و انحرافات را تبعیت از هوای نفس و امیال شخصی و تشخیص فردی به‌وجود می‌آورد و ازاین‌رو، تأکید و تمرکز جدی و اساسی تعالیم دینی بر تبعیت از امام و پیشواست؛ اما این تبعیت از شهوات و امیال، تنها در فسق و فجور و زن و شراب و موسیقی مطرب و گوشت خوک نیست. این‌ها ابتلای اهل معصیت ظاهر است و لیکن ابتلای اهل معصیت باطن، در ظرائف و دقایقی دیگر است که بسیار حساس‌تر و خطرناک‌تر و البته پنهان‌تر است.

خطر آنجا نیست که کسی در ترک دین و بی‌اعتنایی به دین براساس میل خود عمل و آن را ابراز کند، زیرا آن تمرد و عصیان آشکاری است که او را در جبههٔ کفر قرار داده است؛ بلکه خطر آنجاست که در ادعای دینداری و به‌گمان شریعت‌گستری، بر مدار میل شخصی و تشخیص فردی بگردد که فرمود: «قُلْ هَلْ نُنَبِّئُکمْ بِالْأَخْسَرینَ أَعْمالاً الَّذینَ ضَلَّ سَعْیهُمْ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ هُمْ یحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یحْسِنُونَ صُنْعا...»؛ بگو می‌خواهید به شما خبر دهم چه کسی زیانکارتر است؟ آن‌که در زندگی، به‌گمان کار نیک خود را بفرساید و در گمراهی باشد.»