کتاب والد همراه

کتاب والد همراه نوشتهٔ کارین پارویس و لیزا کوآلز و ترجمهٔ سیدمهدی موسوی موحد و منیر چراغی است. انتشارات سایه سخن این کتاب را منتشر کرده است. نویسنده در این اثر برنامه‌ای عملی برای ایجاد اعتماد و دلبستگی ایمن ارائه داده است

درباره کتاب والد همراه

در دنیای امروز، وظیفهٔ اصلی والدین برقراری ارتباط با فرزندان برپایهٔ اعتماد است. به‌دلیل گسترش ارتباط‌ها و منابع اطلاعاتی که در اختیار فرزندان است، نمی‌توان میزان آگاهی و حجم ارتباط‌هایشان در دنیای حقیقی و مجازی را با نسل‌های قبل مقایسه کرد. ازاین‌رو، نکتهٔ اصلی در تعامل با فرزندان برقراری ارتباط مؤثر با آن‌هاست که این ارتباط با اعتماد دوطرفه شکل می‌گیرد. کتاب والد همراه، روش مداخلهٔ ارتباطی بر اساس اعتماد (تی‌بی‌آرآی) را توضیح می‌دهد که هم برای والدین معمولی و هم والدین ناتنی که کودکی را به فرزندی گرفته‌اند، بسیار مفید است. کارین پارویس ابداع‌کنندهٔ روش تی‌بی‌آرآی و مدرسِ دانشگاه تگزاس است. لیزا کوآلز نیز مادر ناتنی چند کودک اتیوپیایی است که تجربیات خود را در کتاب به اشتراک گذاشته است. هدف از تألیف این کتاب آموزش مهارت‌های لازم برای برقراری رابطهٔ مؤثر با فرزندانِ حقیقی و کودکانی است که در شرایط سخت زندگی کرده‌اند و به فرزندی گرفته شده‌اند.

خواندن کتاب والد همراه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران روان‌شناسی خانواده، به‌ویژه کودک و نوجوان و کسانی که می‌خواهند کودکی را به فرزندی قبول کنند، پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب والد همراه

«حالت ایدئال برای کودکان این است که وضعیتی ساختارمند و پیش‌بینی‌پذیر را تجربه کنند و بر محیط کنترل داشته باشند. اگر دنیای کودک برایش پیش‌بینی‌پذیر باشد، معمولاً اوقات بهتری را سپری می‌کند؛ اما برای کودکی که احساس خطر می‌کند، باید سطح مناسبی از کنترل و پیش‌بینی‌پذیری را فراهم آورد تا احساس امنیت کند. وقتی از برخی والدین می‌خواهیم راهی برای تقسیمِ قدرت با فرزند خود پیدا کنند، مضطرب می‌شوند. نفس عمیقی بکشید و در نظر داشته باشید با تقسیم قدرت، اثبات می‌کنید که قدرتمندید.

همان‌طور که قبلاً اشاره کردیم، یکی از شیوه‌های بسیار خوب برای اشتراکِ قدرت،‌ دادن حق انتخاب به فرزندان است. گاهی در زمان اصلاح رفتار به فرزندان خود حق انتخاب می‌دهیم، اما اکنون تمرکز من بر دادنِ حق انتخاب برای تقسیم قدرت و ایجاد اعتماد است. وقتی به کودک اجازه می‌دهیم که بین بازی‌کردن یا خوراکی خوردن، بین مدادشمعی یا ماژیک یکی را انتخاب کند، به او می‌فهمانیم که نظرش مهم است و بزرگسال ایمن به خواسته‌ها و نیازهایش اهمیت می‌دهد. نکتهٔ جالب دربارهٔ حق انتخاب این است که می‌توان این کار را تقریباً در هر شرایطی انجام داد؛ حتی در جایی که به نظر می‌رسد هیچ حق انتخابی وجود ندارد. مثلاً، اگر فرزند شما وقت پزشک دارد که نباید از دستش بدهد، به او این حق انتخاب را بدهید که پیش از رفتن به مطب پزشک یا بعد از آن فعالیتی را انجام دهد.

اگر در طول روز به فرزندتان حق انتخاب‌های ساده‌ای بدهید، دنیای او را پیش‌بینی‌پذیر می‌کنید. حق انتخاب راهی است که به‌سادگی می‌توانید با فرزند خود شریک شوید، به او حق انتخاب بدهید و اعتمادسازی کنید. اگر فرزندتان از محیطی پر آشوب آمده که هیچ کنترلی بر آن نداشته است، انتخاب‌ها به او احساس امنیت و کنترل می‌دهد. کودکان همچنین یاد می‌گیرند به والد مهربانی که به آن‌ها اهمیت می‌دهد، اعتماد کنند. ما با دادن حق انتخاب به فرزندانمان با آن‌ها ارتباط برقرار می‌کنیم و به آن‌ها این قدرت را می‌دهیم که با تصمیم‌گیری دربارهٔ اتفاقات آینده، سطح مناسبی از کنترل را احساس کنند. به‌این‌ترتیب، دنیا برایشان پیش‌بینی‌پذیر می‌شود و پیشرفت‌های زیادی در رفتارشان ایجاد می‌شود.»