کتاب از وسترن اسپاگتی تا عصر نوستالژی

کتاب از وسترن اسپاگتی تا عصر نوستالژی (تاریخ سینمای ایتالیا) نوشتهٔ پیتر بوندانلا و ترجمهٔ سامی آستان است. نشر چشمه این کتاب را از مجموعهٔ «مطالعات سینمایی» روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب از وسترن اسپاگتی تا عصر نوستالژی

کتاب از وسترن اسپاگتی تا عصر نوستالژی از تاریخ سینمای ایتالیا سخن گفته است. این کتاب در ۶ فصل و به ثلم یک  استاد عالی‌رتبهٔ ادبیات تطبیقی دانشگاه ایندیانا نوشته شده است؛ فردی که از دوستان بسیاری از اهالی سینمای ایتالیا بود. به‌گفتهٔ این نویسنده، کتاب حاضر یکی از جامع‌ترین مراجع (انگلیسی‌زبان) سینمای معاصر ایتالیا محسوب می‌شود. این اثر حاصل ده‌ها سال تدریس و پژوهش در این زمینه است. بیشتر پژوهشگران و منتقدانی که به مطالعهٔ سینمای ایتالیا پرداخته‌اند، انگلیسی یا آمریکایی‌زبان بوده‌اند و دربارهٔ زبانی که این فیلم‌ها با آن صحبت می‌کنند و یا خاستگاه فرهنگیِ آن‌ها دانش کافی نداشته‌اند؛ ازاین‌رو یکی از اهداف اصلی کتاب حاضر این بوده است که مطالعهٔ پیرامون سینمای ایتالیا را از این دیدگاهِ تک‌زبانی خارج کند. پیتر بوندانلا توضیح داده است که در این کتاب کوشیده بخش‌های مهم موضوع را بررسی کند. او بیشتر به کارگردان‌هایی پرداخته که از نظر خودش، مهم‌ترین نقش را در هنر دورهٔ پس از جنگ داشته‌اند. ازآنجاکه سینمای ایتالیا ارتباطی تنگاتنگ با ادبیات یا مسائل اجتماعی دارد، این نویسنده کوشیده تا حد امکان این روابط را مدنظر داشته باشد.

خواندن کتاب از وسترن اسپاگتی تا عصر نوستالژی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه درمورد تاریخ سینمای ایتالیا پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب از وسترن اسپاگتی تا عصر نوستالژی

«پُرتأمل‌ترین آثار ایتالیایی دههٔ قبل (دههٔ هفتاد)، در درجهٔ نخست آثار کارگردانان قدیمی‌تری بوده که در دوران نئورئالیسم پا بدین وادی نهاده بودند (کسانی مانند فلینی)، و پس از آن، نسل پسانئورئالیسم دههٔ شصت که اکنون به عنوان هنرمندانی کارکُشته به میانهٔ دوران فعالیت خود رسیدند، از قبیل برتولوچی، اسکولا، لئونه و برادران تاویانی. این چهره‌های آشنا به مدت چندین سال، بیشترین سهم از تحسین و جوایز معتبر بین‌المللی را به خود اختصاص دادند. فیلم‌های این دسته از کارگردانان به طور کلی دیدگاه شخصی یک «مؤلف» را بیان می‌کنند، نظرگاهی که استمرار در سبک هنری جاافتاده را نسبت به هرگونه انفصال افراط‌گرایانه در سبک و محتوای سینماتیک جدید اولویت می‌دهد. فقط دو چهره را، نانی مورتی و پوپی آواتی، که به‌ناحق در این دوران بیرون از ایتالیا شهرت کمتری دارند، می‌توان نام برد که با کلیت آن‌چه که در این دوره تولید کردند، به عنوان کارگردانانی درجه‌یک دوشادوش کارگردانان پیشکسوت ممتاز قرار گرفتند. اگرچه برخی از کارگردانان جدید در اولین فیلم‌های خود، ذوق و قریحهٔ سرشاری را از خود بروز داده‌اند، اما همچنان دست یافتن به بودجه و سرمایهٔ لازم برای آن‌ها غیرممکن بوده و پخش‌کنندگان فیلم آن‌چنان که باید و شاید نسبت به تولیدات آن‌ها تمایلی نشان نداده‌اند. مخاطبان ایتالیایی که بدبینانه‌ترین دیدگاه‌های منتقدان را دنباله‌روی می‌کنند، دائماً اذعان می‌دارند که سینمای ایتالیا در حال احتضار است (اگر هنوز نمُرده باشد). با یک ارزیابی دقیق‌تر می‌توان اظهار داشت که پس از سه دهه تلاش و بداعت نامتوازن از ۱۹۴۵ تا اواسط دههٔ هفتاد، دورهٔ بی‌همتایی از خلاقیت به واسطهٔ فیلم‌های ممتاز هنری در کنار سینمای ملی، رشد آفرینش‌گری سینمای ایتالیا در این وهله (دههٔ هشتاد) دیگر به شرایط ثبات رسیده است، هر چند ساختار اقتصادی آن همچنان رو به رکود یا حتا تنزل دارد.»