کتاب گوریل

کتاب «گوریل» نوشتۀ آنتونی براون و ترجمۀ طاهره آدینه پور است و انتشارات علمی و فرهنگی آن را منتشر کرده است. داستان گوریل نشان می‌دهد که عشق و ارتباط خانوادگی همیشه قابل‌ترمیم است، حتی با یک‌قدم ساده.

درباره کتاب گوریل

کتاب گوریل اثری لطیف، خیال‌انگیز و عمیق است که با زبانی ساده و تصاویری چشم‌نواز، موضوعاتی مهم و انسانی چون نیاز به محبت، توجه و رابطهٔ عاطفی میان والدین و فرزندان را به تصویر می‌کشد. داستان دربارهٔ دختری به نام حنا است که به گوریل‌ها علاقه دارد؛ او درباره‌شان کتاب می‌خواند، نقاشی‌شان را می‌کشد و در رؤیاهایش با آن‌ها زندگی می‌کند؛ اما آنچه بیش از همه می‌خواهد، وقت گذراندن با پدرش است؛ پدری که به دلیل کار زیاد، هیچ‌گاه زمانی برای بودن با دخترش ندارد. این خلأ عاطفی، در شب تولد حنا با هدیه‌ای نه‌چندان دلچسب، یک گوریل اسباب‌بازی، شکل نمادینی به خود می‌گیرد.

قصۀ گوریل، در نیمه‌شب رنگ دیگری می‌گیرد: گوریل جان می‌گیرد، زنده می‌شود و با حنا سفری رؤیایی را آغاز می‌کند؛ سفری پر از لحظه‌های شاد، از گردش در باغ‌وحش گرفته تا سینما رفتن و رقص و خنده. گویی گوریل، نماد پدری است که حنا آرزو دارد با او وقت بگذراند؛ مهربان، حاضر و مشتاق به اشتراک گذاشتن لحظات با فرزندش.

آنچه کتاب گوریل را فراتر از یک داستان کودکانه می‌برد، تلفیق هوشمندانهٔ متن و تصویر است. آنتونی براون با مهارتی مثال‌زدنی، از تصویرسازی برای ایجاد معنا استفاده می‌کند؛ تصاویری که گاه واقع‌گرایانه‌اند و گاه به طرز ظریفی سورئال، تا فضای ذهنی و احساسات درونی حنا را به نمایش بگذارند. این تصاویر نه‌تنها کودک را مجذوب خود می‌کنند، بلکه بزرگسال را نیز به تأمل وادارند.

گوریل کتابی است که می‌توان بارهاوبارها آن را بلندخوانی کرد و هر بار لایه‌ای تازه از معنا در آن کشف کرد. این کتاب، هم برای کودکان داستانی دوست‌داشتنی و خیال‌انگیز است و هم برای والدین، تلنگری آرام اما مؤثر دربارۀ ارزش وقت‌گذاشتن برای فرزندان.

خواندن کتاب گوریل را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به کودکان و والدین پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب گوریل

«حنا گوریل‌ها را خیلی دوست داشت. او دربارهٔ گوریل‌ها کتاب می‌خواند، آنها را در تلویزیون تماشا می‌کرد و تصاویرشان را می‌کشید؛ اما هیچ‌وقت یک گوریل واقعی را ندیده بود. پدرش وقت نداشت حنا را برای دیدن گوریل‌ها به باغ‌وحش ببرد. او برای هیچ کاری وقت نداشت. پدر هر روز، قبل از آن که حنا به مدرسه برود، می‌رفت سرکار و شب‌ها هم باز در خانه کار می‌کرد.»