کتاب زبان بدن

کتاب زبان بدن نوشتهٔ آلن پیز و ترجمهٔ محمدرضا عطوفی و سیدحامد دست یافته است و انتشارات مرسل آن را منتشر کرده است. چگونه افکار دیگران را از روی حرکت سر و دستشان بخوانیم؟

درباره کتاب زبان بدن

در ابتدای دوران حیات بشر، ارتباط غیرکلامی تنها زبان مورد استفاده بوده است. برای قرن‌ها و قرن‌ها، هیچ‌گونه زبان بیانی یا نوشتاری وجود نداشته است و زبان بدن تنها روش ارتباطی به‌شمار می‌رفته است. اگرچه زبان بدن از همان اوایل ظهور نژاد بشر، منبع اصلی درک بین فردی بوده است، اما دانشمندان علوم رفتاری، فقط در چند دههٔ اخیر،‌ مشاهده و مطالعهٔ منظم در معانی و مفاهیم غیرکلامی را آغاز کرده‌اند. آنان از طریق ثبت و مشاهده هزاران فیلم صحنه به صحنه و آهسته از ارتباط بین انسان‌ها در فرهنگ‌های مختلف توانسته‌اند اطلاعات بسیار خوبی از پیام‌های بدنی که ما مرتّب ناآگاهانه می‌فرستیم، به‌دست آورند.

به‌طور مثال اینکه در هنگام گیج‌بودن، بینی خود را می‌خارانیم و یا برای کنار کشیدن خود و یا برای دفاع از خویش، بازوهای‌مان را در بغل می‌گیریم، برای ابراز بی‌تفاوتی، شانه‌ها را بالا می‌اندازیم و یا در زمان بی‌صبری، با انگشت ضرب می‌گیریم یا در هنگام فراموش‌کاری بر پیشانی خود می‌زنیم و ... .

ولی با همهٔ این تفاسیر باید گفت مطالعهٔ علمی زبان بدن، هنوز دوران نوپایی به سر می‌برد.

هدف کتاب زبان بدن این است که:

الف) خواننده را نسبت به علامت‌ها و نشانه‌های غیرکلامی‌اش آگاه سازد.

ب) نشان دهد که چگونه مردم با استفاده از این وسیله، با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند.

این کتاب هر یک از اجزای زبان بدن که شامل حرکات سر و تن و حرکات سر و دست می‌شود را به صورت مجزا مورد بررسی قرار می‌دهد، اما ارتباط غیرکلامی فرایندی پیچیده است که اصوات، کلمات، تن صدا و حرکات بدن را در بر می‌گیرد.

آلن پیز در این کتاب قصد دارد تا به خواننده دربارهٔ ارتباط با سایر انسان‌ها بینش و آگاهی بیشتری بدهد و بدین ترتیب وی صاحب درکی عمیق‌تر از سایر افراد و در نتیجه خودش شود؛ در حالی که عدم شناخت و ناآگاهی، ترس، نگرانی و یا سوء برداشت به وجود می‌آورد و ما را نسبت به رفتارهای سایرین عیب‌جوتر می‌کند.

خواندن کتاب زبان بدن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر می‌خواهید بدانید زبان بدن خودتان و بقیه دقیقا چه اطلاعاتی می‌خواهد به شما بدهد این کتاب را حتما بخوانید.

بخشی از کتاب زبان بدن

«اکنون که در قرن بیست و یکم زندگی می‌کنیم، شاهد آن هستیم که نوع جدیدی از دانشمندان اجتماعی به نام «غیرکلامی‌شناس‌ها» روی کار آمده‌اند. غیرکلامی شناس در مورد رفتار تحقیق می‌کند و می‌خواهد دربارهٔ اعمال سایر انسان‌ها چیزهایی بیاموزد تا بدین ترتیب در نهایت دربارهٔ خودش مطالبی را فرا گیرد و بداند که چگونه می‌تواند روابطش را با سایرین بهبود ببخشد. همان‌گونه که یک پرنده‌شناس آماتور از مشاهدهٔ پرندگان و رفتارهای‌شان لذت می‌برد، یک غیرکلامی‌شناس هم از مشاهدهٔ نشانه‌ها و علامت‌های غیرکلامی انسان‌ها لذت می‌برد. وی این پیام‌ها را در نقش‌های اجتماعی و یا هر جایی که مردم با هم ارتباط دارند، مشاهده می‌کند.

به نظر عجیب می‌رسد، اما طی میلیون‌ها سالی که از تکامل انسان می‌گذرد، جنبه‌های غیرکلامی ارتباط انسان‌ها، از دههٔ ۱۹۶۰ با جدیت مورد مطالعه قرار گرفت و عامهٔ مردم زمانی از وجود آنها آگاهی پیدا کردند که «جولیوس فاست» در سال ۱۹۷۰ کتابی را در مورد زبان بدن منتشر کرد. این کتاب خلاصه‌ای از آثار دانشمندان علوم رفتاری تا آن زمان بود که دربارهٔ ارتباط غیرکلامی نوشته شده بود؛ ولی با این وجود، هنوز هم اکثر مردم از وجود زبان بدن بی‌خبرند و اهمیتش را در زندگی نمی‌دانند. چارلی چاپلین و بسیاری دیگر از هنرپیشگان فیلم‌های صامت، پیشگامان مهارت‌های ارتباط غیرکلامی بودند. این مهارت‌ها، تنها وسیلهٔ ارتباطی موجود در فیلم‌ها بودند.

در آن زمان، هر هنرپیشه را بسته به اینکه چقدر می‌تواند از حرکات سر و دست و سایر علامت‌های بدنی در برقراری ارتباط مؤثر بهره ببرد، در دستهٔ خوب یا بد قرار می‌دادند. وقتی که فیلم‌های گویا رایج شدند و بر جنبه‌های غیرکلامی بازیگری اهمیت کمتری داده شد، بسیاری از هنرپیشگان فیلم‌های صامت، کم‌کم به فراموشی سپرده شدند و آنهایی که صاحب مهارت‌های مناسب کلامی بودند، جایشان را گرفتند.

شاید بتوان تأثیرگذارترین اثر پیش از قرن بیستم در زمینهٔ مطالعهٔ فنی زبان بدن را کتاب «چارلز داروین» به نام «بروز احساسات در انسان و حیوانات» دانست که در سال ۱۸۷۲ چاپ شد. این کتاب بذر مطالعات جدید دربارهٔ حالات صورت و زبان تن را پاشید. اکثر محققان عصر جدید در سرتاسر دنیا، بسیاری از عقاید و مشاهدات داروین را تأیید کرده‌اند. از آن زمان تاکنون، محققان تقریباً یک میلیون نشانه و علامت غیرکلامی را درک و ثبت نموده‌اند.

«آلبرت مهرابیان» دریافت که در کل تأثیر یک پیام: ۷ درصد مربوط به خود کلام (فقط کلمات)، ۳۸ درصد مربوط به صدا (صدا، آهنگ و تن صدا) و ۵۵ درصد مربوط به غیرکلام است. «پروفسور بردویستل» نیز تخمین زده است که یک انسان معمولی، در یک روز در کل به طور تقریبی ۱۰ تا ۱۱ دقیقه صحبت می‌کند و بیان هر جملهٔ معمولی هم حدوداً ۲.۵ ثانیه طول می‌کشد. وی همچون مهرابیان دریافت که عنصر کلامی کم‌تر از ۳۵ درصد مکالمات رو در رو را به خود اختصاص می‌دهد و بیش از ۶۵ درصد این نوع ارتباط به صورت غیرکلامی انجام می‌شود. اکثر محققان بر این نکته اتفاق نظر دارند که کانال کلامی عمدتاً برای انتقال اطلاعات به کار می‌رود؛ در حالی که از کانال‌های غیرکلامی برای چک و چانه‌زنی، نگرش‌های میان فردی و در بعضی موارد به عنوان جایگزین پیام‌های کلامی استفاده می‌شود.»