کتاب کاربست مداخله های گروهی در مدارس

کتاب کاربست مداخله های گروهی در مدارس با عنوان اصلی (Group interventions in schools: promoting mental health for at- risk children and youth) نوشتهٔ الاین کلانتون هارپاین و ترجمهٔ اسماعیل اسدپور و عباس موزیری و فاطمه نادری توسط انتشارات ارجمند منتشر شده است. نویسندگان در این اثر در باب ارتقای بهداشت روانی کودکان و نوجوانان در معرض خطر و شکست سخن گفته‌اند. نسخهٔ الکترونیکی این کتاب را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب کاربست مداخله های گروهی در مدارس

چرا باید کتاب کاربست مداخله های گروهی در مدارس را بخوانیم؟ 

خواندن کتاب کاربست مداخله های گروهی در مدارس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این اثر برای افرادی نوشته شده که علاقه‌مند به یادگیری چگونگی پیاده‌سازی مداخلات گروه‌مدار در محیط مدرسه هستند. مدارس، با فراهم آوردن فضا و زمان در طول ساعات رسمی و همچنین قبل و بعد از آن، بستر مناسبی برای اجرای این برنامه‌ها، از جمله برنامه‌های اجتماعی برای دانش‌آموزان، ایجاد می‌کنند.

درباره الاین کلانتون هارپاین

الاین کلانتون هارپاین، با ۳۵ سال سابقه، یک روانشناس انگیزشی است که تخصص او در توسعهٔ برنامه‌های تشویقی گروه‌محور برای کودکان و نوجوانان می‌باشد. ایشان مدرک دکترای خود را در مشاوره و روان‌شناسی تربیتی از دانشگاه ایلی‌نویز اخذ کرده‌اند. دکتر هارپاین هشت کتاب علمی منتشر کرده که البته فاقد شواهد تجربی ذکر شده‌اند. در سال ۱۹۹۵، ایشان موفق به دریافت «جایزهٔ برتر» شدند و همچنین به‌عنوان یکی از پنج نویسندهٔ برتر کتاب کودک شناخته شدند. آثار مکتوب او شامل کتاب دو جلدی «دنبال من بیا» (۲۰۰۱) برای کودکان، مجموعه‌ای سه جلدی برای خانواده (۲۰۰۳)، کتابی برای نوجوانان (۱۹۸۹) و مقالات متعدد در موضوعاتی چون فشار هم‌سالان، غلبه بر شکست، سوء‌مصرف الکل، والدین، خودکشی و اخیراً کاربرد مداخلات گروهی در مدارس است. هارپاین در رسانه‌های رادیویی و تلویزیونی دربارهٔ کارگاه «مهارت‌های ارتباطی برای زوج‌ها» صحبت کرده و رادیوی دانشگاه نیز مصاحبه‌ای دربارهٔ فعالیت‌های او با کودکان در شهر پخش کرده است. طی سال‌های گذشته، پژوهش‌های او عمدتاً بر استفاده از مداخلات گروهی برای کودکانی با مشکلات خواندن متمرکز بوده و برنامهٔ انگیزشی «اردوگاه شاریگان» را طراحی کرده که به طور گسترده‌ای در تحقیقاتش به کار گرفته است. علاوه بر این، یک مؤسسهٔ مهارت خواندن برای اوقات فراغت و روشی چهارمرحله‌ای برای آموزش خواندن به کلاس اولی‌ها از ابتکارات اوست. هارپاین ضمن تدریس دروس مشاوره و درمان گروهی، رشد زندگی و رشد انسان در دانشگاه کارولینای جنوبی، به تحقیقات خود در زمینهٔ مداخلات گروه‌محور ادامه می‌دهد. او بین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۰۸ به پاس فعالیت‌هایش در زمینهٔ کودکان، به‌عنوان یکی از چهره‌های محبوب در میان زنان آمریکایی انتخاب شد.

بخشی از کتاب کاربست مداخله های گروهی در مدارس

«او ایستاده بود و با نگاهی دوست‌داشتنی بر روی چهره اش به‌من لبخند می‌زد و در همین حال، راهنمای اردوگاه می‌گفت که: «من نمی‌توانم او را وادار به‌خواندن حتی یک کلمه بکنم، او فقط آنجا ایستاده و لبخند می‌زند».

من گفتم: «بیا بازی کنیم. دوست داری با من بازی کنی؟» او با اشتیاق سرش را تکان داد. «اول من می‌خوانم، بعد تو». او به‌نشانهٔ موافقت سرش را تکان داد. من سه کلمهٔ روی شیشهٔ آب میوه را خواندم. او هر سه کلمه را تکرار کرد. من ۵ کلمه خواندم و او هر ۵ کلمه را تکرار کرد. ۱۰ کلمه خواندم و باز هم‌او همهٔ کلمات را تکرار کرد. از تکه کاغذی برای پوشاندن کلماتی که می‌خواندم، استفاده کردم. او تمام کلمات را تکرار کرد. من به‌کلمهٔ بعدی فهرست اشاره کردم و گفتم: «حالا نوبت توست». بینی‌اش را جمع کرد و با لبخند خواند. در واقع، او نمی‌خواند بلکه می‌توانست ۱۰ کلمه را در یک زمان به‌خاطر بسپارد و برای من بازگو کند، اما قادر به‌خواندن نبود. یادم آمد که معلم او می‌گفت که این دختر، مشکلات شنیداری و صحبت در زبان انگلیسی داشت، تنبل بود و در کلاس هیچ تلاشی نمی‌کرد. من فکر نمی‌کردم که مشکل وی شنیداری باشد، او هر کلمه‌ای را که من می‌گفتم. تکرار می‌کرد، حتی آن فهرست ۱۰ تایی را. «بیا یک بازی دیگر کنیم». دستم را جلو بردم و او با هیجان دستم را گرفت و من او را به‌سمت گودال مار اردوگاه شاریگان بردم. کارت‌های حروف الفبا را برداشتم، «ما می‌خواهیم بدانیم که هر کدام می‌توانیم چند کارت را به‌دست بیاوریم». او با اشتیاق قبول کرد. من شروع کردم و او کارتها را برداشت. من هر ۶ حرف را خوانده و هر ۶ کارت را برداشتم. بعد من ۳ کارت را درست و به‌عمد ۳ کارت بعدی را اشتباه خواندم. اما او باز هم ۶ کارت به‌من داد، گویی هر ۶ کارت را درست خوانده بودم. وقتی نوبت او شد، او نتوانست و یا شاید نخواست که بخواند. به‌این کودک، برچسب تنبلی و کم‌شنوایی زده شده بود در حالی که واقعاً بسیار باهوش بود. تنها مشکل او، این بود که نمی‌توانست حتی حروف را بخواند. او به‌دلیل مشکلات سیستم آموزشی افت کرده بود و برچسب ناتوان خورده بود، زیرا هیچ کس راه درست آموزش خواندن را برای او پیدا نکرده بود.»