کتاب شرحی بر اصلاحات کنوانسیون سازمان بین المللی دریانوردی

کتاب شرحی بر اصلاحات کنوانسیون سازمان بین المللی دریانوردی؛ به انضمام مهم‌ترین اسناد صادره از سازمان بین‌المللی دریانوردی نویسندهٔ حمیدرضا اکبرپور و عبدالصمد دولاح است و انتشارات چتر دانش آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب شرحی بر اصلاحات کنوانسیون سازمان بین المللی دریانوردی

سازمان بین‌المللی دریانوردی (ایمو) به عنوان آژانس تخصصی سازمان ملل متحد در امور دریایی از جمله مهم‌ترین سازمان‌های بین‌المللی در عرصه بین‌الملل است. توجه به جایگاه و کارکرد ایمو، اهمیت پرداختن به ابعاد گوناگون این سازمان را دو چندان می‌کند. امروزه دریا به عنوان مهم‌ترین بستر و راه مواصلاتی برای تجارت جهانی شناخته می‌شود. دربرگرفتن حجم عظیمی از حمل و نقل جهانی از طریق راه‌های دریایی و تامین امنیت این مسیرهای آبی، از مهم‌ترین مسائل مطرح در جامعه بین‌المللی است. ایمو به عنوان متولی و راهنما در باب حمل‌ونقل دریایی و در امتداد این هدف، در زمینه ایمنی و امنیت دریایی فعال است. در کنار این مسائل، توجه به محیط زیست دریایی و تعیین راهبردهای بین‌المللی در باب ایمنی و امنیت دریایی در حوزه وظایف اصلی این سازمان گنجانده شده است. این وظایف منجر به شکل‌گیری معاهدات بین‌المللی متعدد شده است. این امر ما را واقف بر جایگاه این سازمان بین‌المللی برای اجماع جهانی در باب مسائل مطروحه می‌نماید. بر همین اساس کتاب شرحی بر اصلاحات کنوانسیون سازمان بین المللی دریانوردی در ابتدا به روند تاریخی تدوین و تصویب اساسنامه این سازمان خواهد پرداخت و سپس به بررسی و تحلیل اصلاحات واردشده بر آن در طی نیم قرن گذشته می‌پردازد تا بتواند سیر تاریخی این سند مهم حقوقی و تحول کارکردهای سازمان را به نحوی مستند گزارش کند. علاوه بر این، در پژوهش مذکور، گریزی به مهم‌ترین اسناد این سازمان زده خواهد شد و به صورت مختصر مورد تبیین قرار خواهند گرفت تا به شناسایی سطح ارتباط این ابزارهای قانونی با اساسنامه ایمو پرداخته شود.

خواندن کتاب شرحی بر اصلاحات کنوانسیون سازمان بین المللی دریانوردی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران و دانشجویان رشتهٔ حقوق پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب شرحی بر اصلاحات کنوانسیون سازمان بین المللی دریانوردی

«بر اساس ماده ۶۰ کنوانسیون اولیه سازمان بین‌المللی مشورتی دریانوردی لازم‌الاجرا شدن این کنوانسیون و تشکیل رسمی سازمان، منوط به عضویت بیست و یک کشور شد که هفت عدد از آن‌ها نبایستی دارای مجموع تناژی کمتر از ۱.۰۰۰.۰۰۰ تن در زمینه کشتیرانی بین‌المللی باشند. در ابتدای امر انتظار می‌رفت که کنوانسیون به سرعت اجرایی شود. اما برای برخی کشورها، قسمت‌هایی از ماده ۱ کنوانسیون که به اهداف این سازمان می‌پرداخت، غیرقابل قبول بود. این کشورها از این امر بیم داشتند که این معاهده، منجر به مداخله در صنایع و قوانین کشتیرانی آن‌ها شود. همچنین اینگونه احساس می‌کردند که کنوانسیون مزبور ساخته و پرداخته کشورهایی است که بر کشتیرانی در آن زمان تسلط داشتند و در حقیقت در راستای تامین منافع آن دول می‌باشد. تاخیر در تصویب کنوانسیون تا اواسط دهه ۱۹۵۰ میلادی، موجبات بروز نگرانی‌هایی شد. برخی مشکلات نوین نیز در زمینه دریایی شروع به پدیدار شدن کرده بودند که آلودگی دریایی به ویژه آلودگی نفتی از مهم‌ترین این مشکلات بود. بر همین اساس در سال ۱۹۵۴ میلادی، کنفرانسی در لندن تشکیل شد و موافقت شد که پس از تاسیس سازمان، مسئولیت این کار به آن واگذار شود. به تدریج، تعداد اعضاء کنوانسیون افزایش یافت اما بسیاری از آن‌ها شروطی را به آن وارد کردند که دامنه صلاحیت سازمان را محدود می‌کرد. این کشورها در شروط خود بیشتر بر ورود سازمان به مسائل تکنیکی و فنی رضایت دادند و سعی کردند که دامنه صلاحت سازمان در سایر مسائل را محدود نمایند. سرانجام در ۱۷ مارس سال ۱۹۵۸ میلادی با عضویت مصر، بیست و یکمین کشور نیز به کنوانسیون پیوست و سرانجام این کنوانسیون اجرایی شد. اولین جلسه مجمع در ژانویه سال ۱۹۵۹ میلادی تشکیل شد. قسمت اعظم فعالیت‌ها در این مجمع در راستای تدوین ترتیبات اداری بود که یکی از مهم‌ترین آن‌ها تقسیم کردن مخارج سازمان میان دول عضو بود. بر اساس تصمیمات اتخاذ شده از سوی مجمع، مشارکت در بودجه ایمکو، عمدتاً مبتنی بر تناژ کشتیرانی است و مبتنی بر ثروت ملی نمی‌باشد. این فرآیند تامین بودجه در سیستم سازمان ملل منحصر به فرد است.»