کتاب نقد سروش

کتاب نقد سروش به‌قلم هادی نجفی و سیدمرتضی سجادی را انتشارات چتر دانش منتشر کرده است. این کتاب مجموعه تقریرات سیدمرتضی سجادی از جلسات درس و بحث شیخ هادی نجفی در باب نقد و بررسی آرا و افکار عبدالکریم سروش دربارهٔ وحی و قرآن است.

درباره کتاب نقد سروش

قرآن کریم از همان ابتدای نزول تا امروز، محل بحث و تفکر بسیاری از اندیشمندان در گوشه‌وکنار عالم بوده است و سؤالات و بعضاً مناقشات زیادی پیرامون منشأ الهی یا انسانی آن وجود دارد که به بحث‌های دامنه‌دار در علم کلام و نظرات موافق و مخالف بسیاری بین علما و فقها منجر شده است. کتاب نقد سروش، مجموعه‌ای است از تقریرات سیدمرتضی سجادی از فایل‌های صوتی جلسات نقد و بررسی افکار و آرای عبدالکریم سروش که توسط شیخ هادی نجفی بیان شده و اینک در کتابی پیش روی خواننده است. کتابی که می‌تواند باب‌های جدید مطالعه و پژوهش دربارهٔ مباحث کلامی و غور و تعمق در قرآن مجید را فراهم کرده و سبب وسعت نظر خواننده شود و به او در رفع شبهات وارده نسبت به منشأ کلام‌الله یاری رساند.

خواندن کتاب نقد سروش را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

دانشجویان و پژوهشگران رشته‌های الهیات و مطالعات ادیان و نیز طلاب حوزه‌های علمیه از خواندن این کتاب لذت خواهند برد.

بخشی از کتاب نقد سروش

«پندار اول 

آیا وحی تجربه دینی است؟

چیستی تجربه دینی

تجربه خود نوعی حس و احساس است مانند کسی که اولین‌بار آشپزی را تجربه می کند یا کسی که تا به حال به تنهایی مسافرت نرفته است و اولین مسافرت را در زندگی‌اش تجربه می‌کند. متعلق تجربه یعنی آنچه تجربه به آن تعلق می‌گیرد می‌تواند یا امور حسی باشد که شخص با قوای لامسهٔ خود آن را درک می‌کند و از آن به آگاهی حسی تعبیر می‌شود؛ مثل احساس شادی و تشنگی و گرسنگی که تجربیات مادی و حسی هستند.. یا اینکه حالات باطنی انسان باشد؛ یعنی انسان از عالم حس و لمس و ماده خارج شود و احساسی فراماده را تجربه کند که از این تجربهٔ باطنی به تجربهٔ دینی تعبیر کرده و گفته‌اند تجربهٔ دینی محور اصلی و مشترک در همهٔ ادیان است. در ادیان ابراهیمی و توحیدی از این هستهٔ مشترک تعبیر می‌شود به خدا. در بودیسم تعبیر می‌شود به نیروانا در هندوئیسم تعبیر می‌شود به برهمن و... . در هر صورت کسی که به‌وسیلهٔ باطن خودش بتواند با این نیروی مطلقی که در جهان هست ارتباط برقرار کند و آن را درک کند البته نه به حواس ظاهری بلکه به آن معرفت پیدا کند از آن تعبیر می‌کنند به تجربهٔ دینی. یکی از مثال‌های تجربهٔ دینی کشف و شهودی است که برای عارفان در حالت جذبه و خلصه حاصل می‌شود. کشف و شهود در ادیان مختلف وجود دارد؛ چه در ادیان توحیدی و ابراهیمی و چه در غیر آن‌ها این حالت جذبه و خلسه که در آن کشف‌وشهود واقع می‌شود یکی از مصادیق تجربهٔ دینی است. در این حالت فرد به نتایجی می‌رسد و مواردی را کشف می‌کند.

تفاوت تجربهٔ دینی با تجربهٔ عرفانی

تجربهٔ دینی با تجربهٔ عرفانی تفاوت‌هایی دارد؛ همان‌طور که با هم نقاط مشترکی نیز دارند در نِسَب اربع، منطق رابطهٔ این دو عام‌وخاص مطلق است؛ یعنی هر تجربهٔ عرفانی تجربهٔ دینی است؛ اما هر تجربهٔ دینی ممکن است تجربهٔ عرفانی نباشد. البته این مطلب در صورتی است که تجربهٔ عرفانی همواره مصیب الى الواقع باشد و خطا نرفته باشد؛ اما اگر کشف‌وشهود به خطا رود به‌گونه‌ای که عارف در کشف‌وشهود خودش توهمات و تخیلات خودش را به نظاره بنشیند نسبت تجربهٔ دینی و تجربهٔ عرفانی عام‌وخاص من‌وجه خواهد بود؛ یعنی در این صورت برخی از تجربه‌های دینی تجربهٔ عرفانی است و برخی از تجربه‌های عرفانی تجربهٔ دینی است و از دیگر سو بعضی از تجربه‌های دینی تجربه عرفانی نیستند و بعضی از تجربه‌های عرفانی نیز تجربهٔ دینی نیستند. دومین تفاوتی که می‌توان بین تجربهٔ دینی و تجربهٔ عرفانی گذاشت همین نکته‌ای است که در طی کلام معلوم شد؛ یعنی اینکه تجربهٔ عرفانی قابلیت خطا دارد؛ اما تجربهٔ دینی در فرض اینکه ما قائل به وحیانیت وحی و عصمت انبیاء بشویم دیگر احتمال خطا در آن وجود ندارد بنابراین هر چند گفته شد یکی از مصادیق بارز تجربهٔ دینی کشف‌وشهود عارفان است که از آن به تجربهٔ عرفانی تعبیر می‌کنیم بین تجربهٔ دینی و تجربهٔ عرفانی تفاوت‌هایی نیز می‌توان قائل شد.»