کتاب حضور، هنر صلح و خوشبختی نوشته روپرت اسپیرا است که با ترجمه فرزانه نژاده منتشر شده است. کتاب حضور، هنر صلح و خوشبختی را نشر ترنگ منتشر کرده است.

درباره کتاب حضور، هنر صلح و خوشبختی

کتاب حضور، هنر صلح و خوشبختی، مراقبه‌ای بر طبیعت اساسی تجربه است که ما را به سفری در بطن خود می‌برد. بنابراین، اینکه حجم معینی از تکرار نیز در آن وجود دارد، اجتناب‌ناپذیر است.

این تکرار برای ذهنی که در جست‌وجوی ایده‌های تازه، انگیزش یا سرگرمی است، ممکن است گاهی خسته‌کننده به نظر برسد، اما برای کسی که در پی کُنهِ تجربه است، چنین تجربه‌ای را در پی نخواهد داشت. در عوض، چنین تفکراتی به‌شکل تفحصی تجربه‌ای عمیق به نظرمان می‌آید که هم‌زمان دستخوش غوطه‌وری در جوهرهٔ خود می‌شود.

در این تفحص لایه‌های موشکافی و معنی آشکار می‌شود، با این حال، ما هرگز مدت طولانی روی تنظیمی خاص باقی نمی‌مانیم. هر درکی تازه، تنها برای اینکه خود را در وقت مناسب حل‌شده بیابد، درک ماقبل را حل می‌کند.

در حقیقت، توانایی کلماتی که در تلاش‌اند ماهیت تجربه را تفحص و بیان کنند بر کیفیت حل‌کنندگی‌شان متکی است، بیش از آنکه به توانایی آن‌ها برای شکل دادن به چیزی تکیه کند که دقیقاً نمی‌تواند در قالب واژگان بگنجاند. نویسنده امیدوار است این کتاب با چنین نیت و روحیه‌ای خوانده شود.

این کتاب ما را به قلمروهایی تازه از تجربه رهنمون خواهد داد که به‌جای ابژه‌ها یا روابط در دنیا، بیشتر بر دستیابی به حالت ذهنی تمرکز خواهد داشت و تنها زمانی که دستیابی به یک ابژه یا رابطه نقطهٔ عطفی موقت بر جست‌وجوی معمول ما می‌نهد، طعمی مختصر از خوشبختی را به ما می‌چشاند، و بنابراین، این حالات که به‌تازگی به دست آمده‌اند، پایانی موقت بر جستار معنوی نهاده، تصوری اجمالی از همان خوشبختی که اکنون بیداری یا روشن‌ضمیری می‌نامیم، به ما می‌دهد. بااین‌حال، همان‌طورکه پیش‌تر دستیابی به ابژه‌ها و روابط را خاستگاه خوشبختی می‌پنداشتیم، اکنون نیز این حالات ذهنی برای روشن‌ضمیری را اشتباه می‌گیریم.

خواندن کتاب حضور، هنر صلح و خوشبختی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام کسانی که به دنبال آرامش در زندگی هستند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب حضور، هنر صلح و خوشبختی

تمام دانسته‌های ما دربارهٔ ذهن، جسم و جهان اطراف، تجربیات ما از آن‌هاست و تجربه نیز مطلقاً متکی بر حضور خویشتن ماست، هر آنچه ممکن است باشد. هیچ‌کس، هرگز نمی‌تواند بدون اولین حضور به خویشتن خویش، هیچ یک از موارد ذهن، جسم یا جهان اطراف را تجربه کرده باشد.

تمام تجربیات توسط خویشتن خودِ ما شناخته شده و در نتیجه، دانش ما از ذهن، جسم و جهان اطراف به دانش ما از خویشتن خویش وابسته و متکی است.

شاعر و نقاش مشهور، ویلیام بلیک، معتقد بود: «دیدگاه هر فرد، شخصیت وی را رقم می‌زند.» بدین معنا که نحوهٔ نگرش یا درک هر شخص، قویاً نحوهٔ نگرش و درک ابژه‌ها، سایرین و جهان اطراف را شرطی می‌کند.

بنابراین، اجازه دهید با خویشتن خویش آغاز کنیم که همه چیز به آن بستگی دارد. ما دربارهٔ خویشتن خویش، چه چیز را با قطعیت می‌دانیم؟

برای درک این موضوع، باید مشتاقانه هر آنچه از طریق دیگران یا فرهنگ خود دربارهٔ خویشتن خویش آموخته‌ایم، کنار بگذاریم و صرفاً بر تجربهٔ صمیمی و مستقیم خویش متکی باشیم. پس از همهٔ این‌ها، تجربه بایستی محکی برای واقعیت قرار گیرد.

نخستین واقعیتی که با اطمینان از آن سخن می‌رانیم این است که «من هستم.» این آگاهی ساده نسبت به وجود خویش چنان سهل و بدیهی است که اغلب از آن چشم‌پوشی می‌کنیم، به‌رغم اینکه گرانبهاترین دانسته‌ای است که هر شخص می‌تواند داشته باشد.

شاید ندانم کیستم، اما می‌دانم که هستم.

هیچ‌کس نمی‌تواند وجود خویش را قانوناً انکار کند، چرا که شخص حتی برای انکار نفس، باید ابتدا حضور یابد.

هیچ‌کس نمی‌تواند به‌طور قطع «من هستم» را اثبات کند، چرا که افراد، این موضوع را از والدین شنیده یا از طریق کتاب‌ها آموخته‌اند. وجود خودمان همیشه تجربهٔ مستقیم، آشنا و درونی ماست. این امر، امری بدیهی و فراتر از تردید است.