کتاب خطر سقوط بهمن

کتاب خطر سقوط بهمن نوشتۀ محسن حسام مظاهری است. این کتاب را نشر آرما منتشر کرده است.

درباره کتاب خطر سقوط بهمن

کتاب خطر سقوط بهمن ۳ مقالۀ مستقل با موضوع خاطرات جنگ را شامل می‌شود. در مقالهٔ نخست یعنی سودای تماشای فیل(ها) مسئلهٔ پیچیدۀ نسبت خاطرات و امر واقع بررسی شده است و اینکه اساساً آیا امکان دسترسی به واقعیت رخدادها از طریق خاطرات وجود دارد یا نه. در مقالهٔ دوم با عنوان خطر سقوط بهمن، بر اساس یک تحقیق، ابتدا نشان داده شده که هرچه از سال‌های جنگ فاصله گرفته‌ایم، بر تعداد و حجم کتاب‌های خاطرات جنگ افزوده شده است و در ادامه بررسی شده که چه دلایلی را می‌توان برای این رشد در نظر گرفت. سومین مقاله، «زندگی با ارواح» نام دارد و در آن با رویکردی انتقادی و آسیب‌شناسانه موضوع استمرار حیات شهدای جنگ در قالب خاطراتشان و نیز پدیده‌ای که از آن به زندگی فانتزی با شهدا تعبیر شده، بررسی شده است.

خواندن کتاب خطر سقوط بهمن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به کتاب‌های جنگی می‌توانند از مخاطبان این کتاب باشند.

درباره محسن حسام مظاهری

محسن‌ حسام مظاهری در سال ۱۳۶۱ در اصفهان متولد شده است. او نویسنده و پژوهشگر مطالعات اجتماعی در حوزهٔ دین و تشیع است. تمرکز فعالیت علمی او بر مناسک و آیین‌های شیعه است؛ او همچنین در حوزۀ مطالعات اجتماعی جنگ ایران و عراق نیز آثاری دارد. مظاهری دانش‌آموختۀ جامعه‌شناسی از دانشگاه تهران است و سابقۀ سردبیری نشریات «هابیل» و «فتیان» را نیز دارد. او مدیر و سرویراستار دانشنامۀ تخصصی «فرهنگ سوگ شیعی» و دبیر مجموعهٔ «کتاب‌های سرو» (مطالعات اجتماعی شیعه) است.

بخشی از کتاب خطر سقوط بهمن

«مرحلهٔ اول مشاهده و ثبت

خاطره، خوانشی است که فرد از گذشتهٔ خود دارد. بن‌مایۀ اصلی این خوانش، تصویری است که در ذهن او از مواجهه‌اش با یک موقعیت / وضعیت / رخداد نقش می‌بندد. نوعی تصویربرداری که در آن ثبت‌کننده یک دستگاه بی‌روح با شیوۀ عملی مکانیکی و واحد و همیشگی نیست؛ بلکه یک انسان است به‌تبع، فرایند تصویربرداری و ثبت هم برنامه‌ای مکانیکی نیست. یک فرایند کیفی است که در آن عوامل مختلفی تأثیرگذارند. عواملی که حول محور آن عامل انسانی - مشاهده‌گر/تجربه‌کننده و بعداً: راوی - تعریف می‌شوند و معنا می‌یابند. عواملی که به‌سان فیلترهایی، تصویری که از آن تجربه یا مشاهده در ذهن فرد منعکس شده و ادراک او از آنچه دیده و تجربه کرده را رنگ و نقش و شکل می‌دهند. این عوامل را در چهار دسته می‌توان گنجاند.

۱. محسوسات

نخستین فیلتر مؤثر بر ادراک ما و تصویری که از مشاهده یا تجربهٔ یک رخداد یا وضعیت در ذهن ما نقش می‌بندد طبعاً محسوسات ماست. آنچه که ما می‌توانیم در مواجهه با آن وضعیت با حواس پنج‌گانه‌مان حس کنیم: ببینیم، بشنویم، لمس کنیم، ببوییم و بگوییم ناگفته پیداست که کیفیت تجربه و مشاهده، بسته به کیفیت محسوسات ما دارد و توانایی‌ها و در مقابل ناتوانایی‌های حسی (مثل قدرت یا ضعف بینایی)، تأثیر مستقیمی بر آنچه حس می‌شود می‌گذارد. فرض کنید نزاعی جمعی در یک خیابان آغاز شده است. دو نفر - مثلاً دو همسایه - از یک جایگاه واحد و بافاصله‌ای نسبتاً دور - مثلاً روی پشت‌بام ساختمانی در همان حوالی - به آن حادثه نگاه می‌کنند. اولی قدرت بینایی بیشتری دارد و دومی کمتر. برای همین گرچه هر دو از یک جا و به یک چیز می‌نگرند؛ اما آنچه می‌بینند، طبیعتاً یکی نیست.»