کتاب شام با لنی

کتاب شام با لنی نوشتهٔ جاناتان کات با ترجمهٔ بهزاد هوشمند در نشر مرکز چاپ شده است. در این کتاب شرح ۱۲ ساعت مصاحبهٔ جاناتان کات را می‌خوانیم با لئونارد برنستاین که موسیقی‌دان، رهبر ارکستر و یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های موسیقی کلاسیک آمریکا در قرن بیستم بود.

درباره کتاب شام با لنی

در نوامبر ۱۹۸۹ درست یک سال پیش از مرگ برنستاین جاناتان کات به خانه‌اش در کنتیکت رفت و همان‌جا بود که این آخرین مصاحبه‌ٔ عمده‌ٔ برنستاین شکل گرفت. در ۱۲ ساعت گفت‌وگویی که حاصلش در شام با لنی آمده است، جاناتن کات، با برنستاین که سرخوش است و زبان صادقش آکنده از طنز، در مورد مسائلی گوناگون از سطح بالاترین مقولات موسیقایی تا سیاست و آموزش و روان‌شناسی صحبت کرده است. شام با لنی تصویری منحصر به فرد از این هنرمند نابغه‌ٔ قرن بیستمی به دست می‌دهد. لئونارد برنستاین به‌تعبیری تأثیرگذارترین چهره‌ٔ موسیقی کلاسیک در آمریکای قرن بیستم بود. برنستاین که رهبر ارکستر، آهنگ‌ساز، پیانیست و فعال حقوق بشر بود، زندگی‌ای داشت حقیقتاً پرشور و سنت‌شکنانه.

کتاب شام با لنی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به دوستداران موسیقی و افرادی که به مطالعهٔ مصاحبه‌های افراد برجسته علاقه دارند، پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب شام با لنی

«برنستاین بازدید ما را با هدایت من به سوی عزیزترین عکس‌اش به پایان برد. عکس او و همسرش (فلیسیا مونته‌آلگره ــ بازیگر شیلیایی ــ آمریکایی که در سال ۱۹۷۸ درگذشت) که کنار هم پشت یک پیانو نشسته بودند. سپس مرا به سوی یک صندلی، در کنار میزی که چند زنگولهٔ شتر مصری روی‌اش قرار داشت، راهنمایی کرد؛ یکی از زنگوله‌ها را برداشت و تکان داد؛ گویی آغاز جلسهٔ گوش دادن به موسیقی را اعلام می‌کرد؛ و یک لیوان نوشیدنی به من داد، که مخصوصاً برای موسیقی زمستانی فنلاندی مناسب بود.

برنستاین، مدام سرفه می‌کرد اما هم‌چنان سیگاری در میان لب‌هایش بود، مجموعه‌ای از صفحه‌های کهنهٔ ۳۳ دور را زیر و رو کرد و سرانجام یک کپی سالم و دست نخورده از سمفونی شمارهٔ یک سیبلیوس، محصول شرکت ضبط موسیقی کلمبیا و اجرای ارکستر فیلارمونیک نیویورک («این ارکستر خیلی دست‌کم گرفته شده»)، بیرون آورد و آن را در دستگاه پخش گذاشت. یک کلارینت تنها به آرامی آغاز به نواختن ملودی پر فراز و فرود غم‌انگیزی کرد که گویی بی‌پایان بود، و در آن میان برنستاین با لحن پرطمطراق تمسخرآمیزی گفت: «می‌دانستی رییس‌جمهور فنلاند در سال ۱۹۶۵ مقام فرماندهی ارتش لاین را به من اهدا کرد؟»

بعد، برنستاین درحالی‌که لیوانش را از دستی به دست دیگر می‌داد و به همراه چهار موومان سمفونی (که در سال ۱۸۹۸، زمانی‌که آهنگ‌ساز آن ۳۳ ساله بوده ساخته شده است) می‌رقصید و ادای رهبری آن را در می‌آورد شروع به آواز خواندن کرد ــ گاهی زمزمه می‌کرد، گاهی ناله و گاهی به سبک خواندن دعاهای انجیل فریاد می‌زد؛ و مدام توضیحات و جملاتی در تأیید یا رد و نظراتی دربارهٔ این اثر مهیج، تند و خلاقانه می‌گفت.

استاد گفت: «گوش کن پسر! اینجا تم مذهبی یهودی است... اینجا بتهوون... این چایکوفسکی است ــ دریاچهٔ قو ــ و حالا منتظر بورودین و موسورگسکی باش... کمی گریگ (ولی بهتر از گریگ)... و این خود سیبلیوس است! فقط گوش کن، این قطعاً سیبلیوس است. (درحالی‌که می‌خواند، الگوی ریتمیک سیبلیوس را پشت یک پاکت نامهٔ کهنه برایم نوشت: داـ ده‌ـ دام‌ـ دام!) حالا یک باد... و یک آه... و حالا یک ترانهٔ پاپ (می‌خواند) «ما چه می‌کردیم پیش از آن‌که عاشق شویم؟»... خود کروسل است... و بعد یک نسیم.» و وقتی موومان زیبای آندانته به پایانش نزدیک می‌شد، او که لیوانش را بالا گرفته بود، سرش را خم کرد و چشمانش را بست.»