کتاب تمرکز از دست رفته

کتاب تمرکز از دست رفته نوشتهٔ یوهان هری و ترجمهٔ میلاد سبزه آرای لنگرودی و علیرضا نظری انامق است. انتشارات اندیشه آگاه این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. چرا تمرکزمان را از دست داده‌ایم و برای بازیابی دوبارهٔ آن باید چه کنیم؟

درباره کتاب تمرکز از دست رفته

کتاب تمرکز از دست رفته را تحلیلی گیرا از این موضوع دانسته‌اند که چرا تمرکزمان را از دست داده‌ایم و چگونه می‌توانیم دوباره آن را بازیابی کنیم. کتاب حاضر توجه شما را جلب کرده و باعث می‌شود مدت‌ها پس از مطالعهٔ آن به فکر فرو بروید. یوهان هری را یکی از آگاه‌ترین منتقدانِ دلایل پریشانی و بی‌قراری ما در دوران مدرن دانسته‌اند. کتاب او چیزی است که جهان برای پیروزی در جنگ حواس‌پرتی به آن نیاز دارد. این کتاب در ۱۴ فصل نوشته شده است. برخی از موضوعاتی که کتاب به آن‌ها پرداخته، عبارت است از «افزایش سرعت زندگی، جابجایی مداوم بین کارهای مختلف و حذف محرک‌های مزاحم»، «ظهور فناوری و نفوذ آن بر ما»، «خوش‌بینی بی‌رحمانه»، «آن‌هایی که متوجه شدند چگونه می‌توان جریان سرعت و فرسودگی را معکوس کرد» و «فروپاشی مطالعه مستمر».

خواندن کتاب تمرکز از دست رفته را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران مطالعه درمورد موضوع تمرکز و بی‌تمرکزی دررابطه‌با نوع بشر پیشنهاد می‌کنیم.

درباره یوهان هری

یوهان هری نویسندهٔ ۳ کتاب پرفروش نیویورک‌تایمز است. کتاب‌های او به چندین زبان دنیا ترجمه شده‌اند. او در کالج کینگزِ دانشگاه کمبریج و در رشتهٔ علوم اجتماعی و علوم سیاسی تحصیل کرده و با مدرک دانشگاهی ممتاز در ۲ رشته فارغ‌التحصیل شده است. یوهان هری برای برخی از روزنامه‌ها و مجلات برجستهٔ جهان از جمله نیویورک تایمز، لس‌آنجلس تایمز، گاردین، اسپکتیتور، لو موند دیپلماتیک، سیدنی مورنینگ هرالد و پولیتیکو مطلب نوشته و در پادکست‌ها و برنامه‌های بسیاری شرکت کرده است. او ۲ بار توسط سازمان عفو بین‌الملل به‌عنوان روزنامه‌نگار سال انتخاب شده است؛ همچنین در «کامنت اوردز» به‌عنوان «مفسر فرهنگی سال» و «مفسر زیست‌محیطی سال» معرفی شده است.

بخشی از کتاب تمرکز از دست رفته

«چند سال پیش در روستای کوچکی در کائوکا که در جنوب غربی کشور کلمبیا قرار دارد، هنگام غروب آفتاب در حال خوردن قهوه بودم. چند هزار نفر در آنجا زندگی می‌کنند و به کشت دانه‌های نوشیدنی‌های کافئین‌داری می‌پردازند که ما در سراسر جهان برای افزایش هوشیاری‌مان می‌نوشیم. من آن‌ها را درحالی‌که استراحت می‌کردند تماشا می‌کردم. بزرگ‌ترها در خیابان میز و صندلی گذاشته بودند و در سایه کوهی سرسبز مشغول صحبت بودند. در این حین متوجه چیزی شدم که دیگر کمتر در دنیای غرب شاهد آن هستیم. در کل روستا بچه‌ها بدون مراقبت بزرگ‌ترها آزادانه بازی می‌کردند. بعضی بچه‌ها لاستیک داشتند و آن‌ها را دسته‌جمعی روی زمین می‌غلتاندند. برخی از آن‌ها نیز یکدیگر را تا نزدیکی جنگل تعقیب می‌کردند و جرأت می‌کردند و وارد جنگل می‌شدند، اما سی ثانیه بعد درحالی‌که جیغ می‌کشیدند از جنگل بیرون می‌آمدند و می‌خندیدند. حتی بچه‌های خیلی کوچک که به نظر می‌رسید سه یا چهار ساله بودند، در کنار بچه‌های دیگر می‌دویدند و توسط آن‌ها مراقبت می‌شدند. گاهی یکی از بچه‌ها روی زمین می‌افتاد و به طرف مادرش می‌دوید. آن‌ها فقط زمانی به خانه برمی‌گشتند که والدینشان ساعت هشت شب صدایشان می‌زدند.

به ذهنم خطور کرد که دوران کودکی پدر و مادرم در مکان‌های بسیار متفاوت (یکی در دهکده آلپاین سوئیس و دیگری در آپارتمانی در اسکاتلند) شبیه آن کودکان بوده است. آن‌ها از زمانی که کاملاً کوچک بودند، بیشتر روز بدون حضور والدینشان آزادانه بازی می‌کردند و فقط برای غذا خوردن و خوابیدن به خانه برمی‌گشتند. در واقع، دوران کودکی اجداد ما از هزاران سال گذشته به همین صورت بوده است. البته دوره‌هایی در تاریخ وجود داشته است که برخی کودکان این‌طور زندگی نمی‌کردند، مثلاً زمانی که مجبور به کار در کارخانه‌ها بودند یا در دوران برده‌داری؛ اما در داستان طولانی بشر، این موارد جزو استثنائات هستند.

امروزه هیچ بچه‌ای را نمی‌شناسم که به این شکل زندگی کند. دوران کودکی از سی سال گذشته تغییرات عظیمی را تجربه کرده است. تا سال ۲۰۰۳ در ایالات متحده تنها ۱۰ درصد کودکان به طور منظم اوقات مختلفی را صرف بازی‌های آزادانه در فضای باز می‌کردند. دوران کودکی اکنون پشت درهای بسته سپری می‌شود و بازی‌ها توسط بزرگ‌ترها نظارت شده یا روی صفحه‌نمایش‌ها انجام می‌شوند. نحوه گذراندن اوقات کودکان در مدرسه نیز به طرز چشمگیری تغییر کرده است. سازوکار مدرسه در ایالات متحده و بریتانیا توسط سیاستمداران بازطراحی شده است به طوری که معلمان مجبور هستند بیشتر اوقاتشان را صرف دادن تمرین به بچه‌ها و آماده کردن آن‌ها برای امتحانات مختلف کنند. همچنین ۷۳ درصد مدارس ابتدایی در ایالات متحده اکنون دارای تعطیلی هستند و سایر مدارس این تعطیلی را ندارند. بازی و پرسشگری آزاد نیز در مدارس کاهش یافته است.»