کتاب دختر میرزا علی آقا

کتاب دختر میرزا علی آقا نوشتهٔ مصطفی محمدی است. نشر شاهد این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این رمان ایرانی درمورد حرفهٔ نگهبانی و کار برای میراث فرهنگی است.

درباره کتاب دختر میرزا علی آقا

کتاب دختر میرزا علی آقا رمانی ایرانی است که در ۲ فصل نوشته شده است. این رمان از توصیف دیاری نیمه‌کوهستانی، سرزمینی با خاک‌های خشک و سفت و جایی که نه از آبادی و زیبایی دور است و نه نزدیک آغاز می‌شود. گل‌های خوش‌بو و پراستفاده‌ای در این مکان رشد می‌کنند که بهشان گل محمدی می‌گویند. راوی بعد از این از نیاسر می‌گوید. توی نیاسر تنها گل محمدی کاشته و از آن بهره‌برداری نمی‌شود؛ هم درخت‌های دیگری هست و هم مردمانش حرفه‌های دیگری بلدند؛ مانند چوپانی، باغ‌داری، قالی‌بافی، کار توی معدن‌های سنگ‌های ساختمانی که مثل قالب پنیر پر از سوراخ است و عین همان هم سفید، نگهبانی از مکان‌های تاریخی و... . قصهٔ این رمان اما به نگهبانی و کار برای میراث فرهنگی ربط دارد.

در «غار رییس» در نیاسر بود که پیرمردی کنار دریچهٔ غار می‌نشست و بلیط‌ها را کنترل می‌کرد.

خواندن کتاب دختر میرزا علی آقا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر ایران و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب دختر میرزا علی آقا

«ساعت ده و سی دقیقه یک روز آفتابی، پسربچه‌ای توی خیابان نزدیک خانه‌شان راه می‌رفت. خوبی این ساعت به این بود که نه خیابان شلوغ، نه زیاد روشن، نه خیلی گرم و نه زود بود و نه دیر. وقت خوبی بود برای دیدن مغازه‌ها، نفس‌کشیدن، نگاه‌کردن به مردم و چیزهای تازه. همه این چیزها و آدم‌ها، هر روز هفته سر جای خودشان بودند. اما پسربچه داستان ما، هر روز هفته نمی‌توانست آن‌ها را خوب تماشا کند و به خاطرش بسپارد. بلکه لذت هم ببرد. هر روز صبح در حال رفتن به مدرسه بود و هر ظهر در حال بازگشت به خانه. صبح‌ها توی خودرو پدرش بود و نور صبحگاهی چشم‌های‌اش را می‌زد و مغازه‌ها بسته بود. ظهرها هم توی سرویس مدرسه با بچه‌ها گرم حرف می‌شد. اگر هم چند دقیقه دیر می‌رسید خانه، همه نگران‌اش می‌شدند.

ولی آن روز تعطیل بود. می‌شد آهسته‌آهسته و بدون عجله راه رفت. آن‌قدر آهسته راه می‌رفت که یکی از مغازه‌دارها برای‌اش دست بلند کرد و گفت:

ـ آهای بچه! گم شدی مگر؟

او هم ایستاد و پاسخ داد:

ـ نه، آمدم خرید.

مغازه‌دار بغلی که انگاری پسربچه را می‌شناخت، صدا زد:

ـ نه، من این را می‌شناسم. اسم‌اش ایمان است.

و رو به پسرک داستان ما ادامه داد:

ـ مگر نه؟

و پیش از این‌که پسرک پاسخی بدهد، باز به طرف مغازه‌دار اولی سر چرخاند و گفت:

ـ بچه همسایه ماست.

ایمان که فکر می‌کرد حالا دیگر همه دنیا او را شناخته‌اند، یک کاغذ از جیب شلوارش درآورد و به او نشان داد. همسایه‌شان هم آن را گرفت و نگاه کرد. دید یک فهرست درست و حسابی است. گفت:

ـ ایمان! این را چه کسی به تو داده؟ برای که می‌خواهی؟ پول‌ات کجاست اصلا؟

ایمان پاسخ داد:

ـ همه‌اش مال خودمان است. پول هم از مادرم گرفته‌ام.

توی مغازه یک تلویزیون روشن بود. داشت چندنفر بازیکن فوتبال را نشان می‌داد که به صف و رو به ایمان ایستاده بودند. ایمان با خودش گفت که ای وای، خدا! دارد بازی شروع می‌شود... یا باید بنشینم توی این مغازه و یا برگردم زودی خانه.

تصمیم گرفت زودتر به خانه بازگردد. ولی هنوز که چیزی نخریده بود! دوست داشت البته حسابی بگردد و همه‌جا را نگاه کند.

رفت توی مغازه و نزدیک اجناس جورواجور ایستاد که دورتادور تلویزیون چیده شده بود. مغازه‌دار هنوز داشت کاغذ ایمان را می‌خواند:

ـ این را داریم... عدس هم داریم... فتیله نه... صابون دنبه داریم... ساج نداریم... خمیر پیتزا داریم... باتری ساعت نه... باتری قلمی بله... چسب موکت خیر... سفره یک‌بار مصرف بله... .

و همین‌طور تا پایین کاغذ خواند و خواند.

ایمان که حواس‌اش به تماشای تلویزیون و گزارش ورزشی رفته بود، گفت:

ـ زود بدهید تا بروم. هر چه ازش دارید.

و همه پول‌اش را گذاشت کنار ترازوی مغازه. دوباره خیره شد به صفحه تلویزیون. مغازه‌دار گفت:

ـ خیلی فوتبال دوست داری؟

ایمان پاسخ داد:

ـ هان! بله.»