کتاب مروارید اژدها

کتاب مروارید اژدها نوشتهٔ یون ها لی و ترجمهٔ نگار شجاعی است و انتشارات پرتقال آن را منتشر کرده است. انتشارات پرتقال با هدف نشر بهترین و با کیفیت‌ترین کتاب‌ها برای کودکان و نوجوانان تأسیس شده؛ پرتقال بخشی از انتشارات بزرگ خیلی سبز است.

درباره کتاب مروارید اژدها 

مین فقط نوجوانی عادی با روح روباه است که با خانواده‌اش در سیارهٔ غبارآلود و مردابیِ جینجو زندگی می‌کند. البته مثل هر روباه دیگری می‌تواند تغییر شکل بدهد و به هر چیزی که دلش می‌خواهد تبدیل شود؛ انسان، حیوان، حتی میز غذاخوری و بله، می‌تواند جادو هم بکند، احساسات انسان‌ها را به بازی بگیرد و کاری کند چیزهایی را ببینند که وجود ندارد؛ ولی وقتی توی خانه‌ای گنبدی‌شکل گیر افتاده‌ای و هر شب کنار دخترخاله‌ها و پسرخاله‌هایت که خُروپف می‌کنند، توی اتاقی مشترک و شلوغ می‌خوابی و هر روز باید توی واحد آب‌کشت، دستگاه‌های تقطیر را تعمیر کنی، جادو کردن دیگر هیجان ندارد. مین آرزو دارد مثل برادر بزرگش، جون، عضو ارتش فضایی شود تا بتواند هزار دنیا را ببیند و ماجراجویی‌های شگفت‌انگیز داشته باشد! به‌هرحال، مادر مین به او اجازه نمی‌دهد از جادو استفاده کند. برعکس بقیهٔ موجودات فراطبیعی، مثلاً اژدهایان که می‌توانند آب‌وهوا را تغییر بدهند اما وقتی شایعهٔ فرار برادر مین از سیاره‌شان برای پیدا کردن مروارید اژدها در دهان‌ها می‌افتد، مین برای اثبات بی‌گناهی او مجبور می‌شود تغییرشکل بدهد و این آغاز داستان ماجراجویانهٔ ماست.

پس کمربندهایتان را ببندید، روباه‌های جوان! برای نبردهای حماسی فضایی آماده شوید. خودتان را آماده کنید برای جادو و اشعه‌های لیزری، اشباح و اژدهایان، غارتگران میان‌سیاره‌ای و ببرهای جنگجو. هزار دنیا پر است از انواع و اقسام خطرها، ولی گنجینه‌های جادویی و گران‌بهایی هم دارد که منتظرند کشف بشوند. اگر مین موفق شود، نه‌تنها ممکن است برادرش را، بلکه شاید تمام سیاره‌اش را هم نجات دهد.

مروارید اژدها شبیه هیچ‌کدام از کتاب‌هایی نیست که خوانده‌اید؛ ترکیبی لذت‌بخش از افسانه‌های بومیِ کُره‌ای، جادو و داستان‌های علمی ـ تخیلی است که باعث می‌شود بی‌صبرانه منتظر ماجراجویی‌های بیشتری در هزار دنیا باشید!

خواندن کتاب مروارید اژدها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به نوجوانان بالای ۱۲ سال پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مروارید اژدها

قبل از اینکه چشم مامان به من بیفتد، سرم را دزدیدم و چند لحظه صبر کردم. بعد، بیرون آمدم تا با هر دویشان سلام و احوالپرسی کنم. دماغم دوباره به خارش افتاد و جلوی عطسه‌ام را گرفتم. گفتم: «بله، مامان؟» خودم را زده بودم به آن راه تا معلوم نشود فال‌گوش ایستاده بودم.

مامان مختصر و مفید موقعیت را برایم شرح داد. گفت: «این آقا یه پیغام از جون آوردن. مایلن بهشون بگی توش متوجه چیز غیرعادی‌ای می‌شی یا نه.» شک و تردید را توی صدایش حس می‌کردم.

با ترش‌رویی رو به بازرس سر تکان دادم. از اینکه جون را به ترک خدمت متهم کرده بود از او دلخور بودم؛ ولی بازهم جای شکرش باقی بود، انگار مرد نمی‌دانست ما روباه هستیم.

حواسم بود رسمی حرف بزنم. گفتم: «لطفاً اجازه بدین پیغام رو ببینم.»

بازرس از بالا نگاهم کرد. اگر به شکل روباه بودم، الان گوش‌هایم صاف می‌خوابید کف سرم. برخلاف انتظارم، نگاهش تحقیرآمیز نبود؛ ولی حس کردم دارد من را سبک‌سنگین می‌کند و حالا می‌توانستم بوی سوءظنی را حس کنم که از او بلند می‌شد. یعنی فکر می‌کرد چیزی را از او پنهان می‌کنم؟

رایانه‌ای را از جیبش بیرون کشید، ضربه‌ای رویش زد و پیغامی را به من نشان داد که مُهر جون پایینش بود. مهرش پیچیده نبود، فقط اسمش خیلی ساده خوش‌نویسی شده بود.

از اینکه توی نامه‌نگاری‌های خصوصی برادرم فضولی کرده بودند، سگرمه‌هایم توی هم رفت؛ ولی کاری هم از دستم برنمی‌آمد.