کتاب آخرین نوادگان ردینگ؛ جلد اول

کتاب آخرین نوادگان ردینگ؛ جلد اول نوشته الگزاندرا برکن و ترجمه علی مصلح حیدرزاده است. کتاب آخرین نوادگان ردینگ؛ جلد اول را انتشارات پرتقال منتشر کرده است، این انتشارات با هدف نشر بهترین و با کیفیت‌ترین کتاب‌ها برای کودکان و نوجوانان تاسیس شده است. پرتقال بخشی از انتشارات بزرگ خیلی سبز است.

درباره کتاب آخرین نوادگان ردینگ؛ جلد اول

پراسپر متوجه می‌شود دچار مشکل بزرگی است. زندگی‌اش عادی بود تا می‌فهمد یک اهریمن در وجودش زندگی می‌کند. داستان این است که پدرِ پدرِ پدرِ پدرِ پدرِ پدربزرگش قراردادی با یک اهریمن بسته است تا ثروت و خوشبختی نصیب خاندانش شود و در مقابل، کل اعضای خاندان تا ابد به اهریمن خدمت کنند. اما این قرارداد را همان موقع نقض کرده و حالا «الستور»، اهریمن چهارهزارساله‌ای که درون پراسپر گرفتار شده است و سعی دارد خودش را آزاد کند و روز به روز قوی‌تر می‌شود.

خواندن کتاب آخرین نوادگان ردینگ؛ جلد اول را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به نوجوانان علاقه‌مند به داستان‌های پر هیجان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب آخرین نوادگان ردینگ؛ جلد اول

از آن‌جا که وقتی قحطی نباشد کسی نمی‌خواهد برگ کدوحلوایی بخورد، امروزه ما برگ‌ها را سرخ می‌کنیم و در عسل، شیرهٔ افرا یا شکلات می‌خوابانیم و از بینشان سیخ چوبی رد می‌کنیم تا گازشان بزنیم. ما این خوردنی را به افتخار او کیک سایلنس نامیده‌ایم، چون اعتبار همهٔ چیزهای دیگر را شوهرش کسب کرده که نامش واقعاً آنر۱۰ بوده است.

صدای دنگ دنگ دنگ برج ساعت بلند شد. با سراسیمگی سرم را بلند کردم که ببینم چقدر زمان گذشته؛ چطور به این زودی ساعت پنج شد؟

رفتم روی نیمکت ایستادم تا سروته جمعیتی را ببینم که جمع شده بودند؛ داوطلبان داشتند هزاران شمع را روشن می‌کردند. آن شمع‌ها در پایان روی عرابهٔ جشنواره نصب می‌شدند یا گروه کر مدرسه، هنگام رژه و آواز خواندن، آن‌ها را با خودشان حمل می‌کردند. پرو۱۱ از گروه دوستانش که همه روپوش سرمه‌ای آکادمی و دامن پیچازی به تن داشتند عقب افتاده بود. ضربان قلبم کمی بالا رفت، چون فهمیدم آن‌قدر غرق نقاشی احمقانه بوده‌ام که در ذهنم رد او را گم کرده‌ام.

اما حالا آن‌جا بودند، کنار هزارتوی کومه‌های کاه. از روی نیمکت پایین پریدم و از میان صف توریست‌هایی که منتظر فرصتی برای رنگ کردن کدوحلوایی بودند، راهم را باز کردم.

در یک آلاچیق سفید، زیر بیرقی که رویش نوشته بود «جشنوارهٔ ۳۲۵ سال تاریخ ردهود»، یک گروه چهارنفرهٔ نوازندگان سازهای زهی آهنگ یک موسیقی‌دان مرده را می‌نواختند. درست وقتی آهنگ تمام شد و مردم دست زدند، نور تیرهای چراغ‌برق آهنی سوسو زد. پایم به فانوس‌های کدوحلوایی‌ای گرفت که روی پیاده‌رو به خط شده بودند. 

تف به این شانس. باید می‌دویدیم.

با تنه زدن راهم را از بین جمعیت دورِ آلاچیق باز کردم و از بین ازدحام آرنج‌ها و کالسکه‌های بچه عبور کردم.

«مواظب باش...»

«هوی!»

آن‌ها را نادیده گرفتم، اما دستی پس گردنم را گرفت و چنان محکم کشید که کوله‌پشتی از دوشم افتاد. یک نفس عمیق کافی بود تا بفهمم دستی که مرا کشیده مال چه کسی است. آقای ویک‌ورث۱۲ بوی لیمو و ماژیک وایت‌برد می‌داد. انگار یک مشت کرم درون شکمم پیچ‌وتاب خوردند.

«آقای ردینگ، می‌خوای دلیل این رفتار به‌شدت بی‌ادبانه رو توضیح بدی؟»