کتاب واژه ها در آتش

کتاب واژه ها در آتش نوشتهٔ جنیفر ای.نیلسن و ترجمهٔ آرزو قلی‌زاده است و انتشارات پرتقال آن را منتشر کرده است. انتشارات پرتقال با هدف نشر بهترین و با کیفیت‌ترین کتاب‌ها برای کودکان و نوجوانان تأسیس شده؛ پرتقال بخشی از انتشارات بزرگ خیلی سبز است.

درباره کتاب واژه ها در آتش

کتاب زیبا و تأثیرگذار واژه ها در آتش داستان زندگی دختری به نام آدرا در کشور لیتوانی است.  قزاق‌های روسی به این کشور حمله کرده‌اند و داستان هم تحت‌الشعاع آسیب‌هایی که آن‌ها به وطن آدرا و به تبع آن، خانواده‌اش وارد کرده‌اند، قرار دارد. خطر هرگز از مزرعه‌ٔ خانوادگی آدرا در لیتوانی دور نیست. او همیشه از سربازان اشغالگر قزاق روسی که اصرار دارند همه باید روسی شوند دوری می‌کند. آن‌ها کتاب‌های لیتوانیایی، مذهب، فرهنگ و حتی زبان لیتوانیایی را ممنوع کرده‌اند. اما آدرا می‌داند که پدر و مادرش چیزهای دیگری را هم از او مخفی می‌کنند.

وقتی قزاق‌ها به خانه‌شان می‌آیند،‌ پدر و مادرش را می‌گیرند. والدین آدرا اصرار می‌کنند که فرار کند و بسته‌ٔ مهمی به او می‌دهند تا همراه خودش ببرد و به کسی که گفته‌اند برساند. همان‌طور که آدرا برای تحویل بسته‌ٔ اسرارآمیز مسیرش را آغاز می‌کند، با خطرات غیرقابل تصوری روبه‌رو می‌شود و بارها جانش در خطر می‌افتد. اما مگر آن بسته چیست که ارزش‌ آن‌همه ازخودگذشتگی و خطر را داشته باشد؟

خواندن کتاب واژه ها در آتش را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به نوجوانان بالای ۱۴ سال پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب واژه ها در آتش

سم من آدرا است.

به زبان من، یعنی لیتوانیایی، آدرا یعنی طوفان.

اما سال‌ها بود که زبان من غیرقانونی شده بود. اگر موقع عبور و مرور توی جاده‌ها با این زبان حرف می‌زدیم و سربازها صدایمان را می‌شنیدند، ممکن بود همان لحظه بهمان شلاق بزنند یا دستگیرمان کنند. حتی شاید گاهی به‌خاطر لیتوانیایی حرف زدن ناپدید می‌شدیم. این اتفاق چند باری رخ داده بود.

برای همین هم من حواسم بود توی جمع اسمم را نگویم، اما خیلی وقت‌ها با خودم فکر می‌کردم: اگر زبان من غیرقانونی است، پس اسمم هم غیرقانونی است؛ و این یعنی من اسم نداشتم.

پس کاملاً آزاد بودم هر کاری از دستم برمی‌آمد بکنم تا جلوی اشغالگرهای روسی بایستم.

ساک‌هایی را که روی شانه‌هایم آویزان بود با نیرویی دوچندان چنگ زدم، در برابر بادی که از روبه‌رویم می‌وزید مقاومت کردم و مسیرم را ادامه دادم.

این‌همه راه آمده بودم. مهم نبود چه چیزی سر راهم قرار می‌گرفت؛ دیگر نمی‌توانستم بایستم.

دیگر نمی‌خواستم بایستم.

زندگی‌های زیادی به من وابسته بود. اول از همه زندگی پدر و مادرم.