کتاب بی خوابی

کتاب بی خوابی نوشتۀ مصطفی پورنجاتی است. این کتاب را انتشارات کتاب نیستان منتشر کرده است. پورنجاتی در مجموعه «بی‌خوابی» ۱۳ داستان کوتاه را از تألیفات خود گردآوری کرده است که ویژگی اصلی آنها بازگویی ایده‌آل‌های ذهنی او درباره موضوعاتی است که توجه او را به خود جلب کرده است که در صدر آنها می‌تواند به مسئله نویسندگی اشاره کرد که در داستان کوتاه «هاویه» بروز پیدا کرده است و همچنین در داستان کوتاه «جشن ترس» نیز می‌توان سراغی از آن گرفت.

درباره کتاب بی خوابی

باوجوداینکه مدت‌هاست به داستان کوتاه کمتر پرداخته می‌شود، اما کماکان یکی از مهم‌ترین ابزارهای نمایش باطن فکری و جهان‌بینی نویسندگان به شمار می‌رود. باوجوداینکه بسیاری از نویسندگان ایرانی توانایی خود در قصه‌گویی را در آثار داستانی بلند و رمان طبع‌آزمایی کرده‌اند اما بسیاری از آنها نیز در کنار این طبع‌آزمایی، داستان کوتاه را مهم‌ترین مجال و فرصت برای نمایش و بازگویی ایده‌ها و ایده‌آل‌های خود برای جهان زیستی خود و نیز فرصتی برای طبع‌آزمایی تکنیکی در نوشتن می‌پندارند. شاید به همین دلیل است که بسیاری از مخاطبان ادبیات داستانی در ایران و جهان، مخاطب داستان کوتاه را مخاطب خاص و حرفه‌ای ادبیات برمی‌شمرند، مخاطبی که از ادبیات به دنبال موضوعی فراتر از تفنن است.

با چنین رهیافتی است که وقتی نویسنده‌ای اثری در قالب داستان کوتاه منتشر می‌کند، می‌توان به دغدغه‌ها و ایده‌آل‌های زیستی او نگاهی جدی انداخت و از او مطالبه‌ای بیشتر از یک داستان‌نویس ساده را انتظار داشت.

مجموعه داستان «بی‌خوابی» اثر مصطفی پورنجاتی نیز باتوجه‌به چنین رهیافتی از دو زاویه، اثری قابل‌تأمل و توجه به شمار می‌رود. نخست جسارت نویسنده برای قدم گذاشتن و طبع‌آزمایی در قالب داستان کوتاه برای بازگویی ایده‌آل‌های ذهنی و زیستی خود و دیگر توانایی خود برای چرخش قلم در فضای محدود داستان کوتاه که نشان‌دهنده توانایی تکنیکی او در به‌کاربردن کلمات و عبارات برای خلق فضایی داستانی است.

خواندن کتاب بی خوابی را به چه کسی پیشنهاد می کنیم؟

علاقه‌مندان به مجموعه داستان‌های ایرانی می‌توانند از خواندن این کتاب لذت ببرند.

درباره مصطفی پورنجاتی

مصطفی پورنجاتی در سال ۱۳۵۸ متولد شده است. او نویسنده و ویراستار ایرانی است. از آثار او می‌توان به اینجا آسمان نزدیک‌تر است، براده‌های آبی ماه: گزینه نثر ادبی، بی‌خوابی: مجموعه داستان، تا عاشورا: گزارش مستند و تاریخی از ورود کاروان حسینی به کربلا تا شب عاشورا بر اساس دانشنامه امام حسین (ع)، مؤمن دارا و ندار اشاره کرد.

بخش‌هایی از کتاب بی خوابی

سوگند تمرین‌های ریاضی قل اول و قل دوم و قل سوم را یکجا تعلیم می‌دهد. این پیپ دست‌نخورده اولین هدیه او بود. می‌خواست سیگار نکشم ولی چون باور داشت نویسنده جماعت بی سیگار نمی‌شود، پیپ گرفت تا غیرمستقیم چیز باکلاس‌تر و خوشبوتر را وارد سبک زندگی‌ام کرده باشد. بوی بهمن کوچک کجا و بوی کاپیتان بلک کجا. راستی، شما ده سال از مود نوشتن درآمده باشید، بعد زنگ بزنند التماس کنند اثرتان با مقداری افزایش حجم به‌خاطر ضخامت عطف کتاب چاپ شود، چه حالی پیدا می‌کنید؟ اصلاً شدنی است؟ با کدام حس و حال می‌خواهید دست کنید در انبانتان و داستان‌های تازه‌ای بنویسید تا اثرتان در حجمی معقول منتشر شود؟ از گپ ده‌ساله عمر، آسان نمی‌شود پرید. چاله سر کوچه ننه‌عباس که نیست. دوراهی اخلاقی است: آیا دوست دارم کتابم، هویت قلمم، سرانجام منتشر شود؟ یا برای همیشه می‌خواهم آدم دیگری باشم؟ یک نسخه عوضی، یک جنس قلابی از خود؟ حالا جای این سؤال درست است یا باید قبل‌تر یا مثلاً بعدتر نوشته شود؟ اما یادم هست یک‌بار هوشنگ گلشیری خدابیامرز به خوابم آمد و گفت اوایل، باید با وسواس بیشتری کار کنی. بعد که مشهور شدی هرچی خواستی بنویس و چاپ کن. حالا که با پای خودشان آمده‌اند دم خانه‌ام، چرا پس بزنم؟

سوگند می‌گوید: «نوشتن هم شد کار؟ مرد باید یک‌لقمه‌نان برای زن و بچه‌اش دربیاورد». خودم خواستم جنبه زنانه ذهنم بشود سوگند. وگرنه کلمات که فت‌وفراوان بودند. نه نان می‌خواستند و نه لباس. قاطعانه به کارشناس می‌گویم: «ولی اگر برنج عمده موردنیاز خودتان و همکاران بود، در خدمتیم». لامصب تمام‌بشو نیست وسوسه حرف‌هایش. بوی خطر می‌دهد. همان قدر که دهانه آتشفشان بوی بخار گوگرد.