کتاب بینهایت (جلد اول)

کتاب بینهایت (جلد اول) نوشته محمدحسن وکیلی است. مجموعه کتاب بینهایت را موسسه خدمات مشاوره ای و پژوهش های اجتماعی آستان قدس رضوی برای معرفی معارف کاربردی اسلام به جوانان منتشر کرده است. جلد اول به معرفت‌شناسی، انسان‌شناسی و خداشناسی می‌پردازد. 

درباره کتاب بینهایت (جلد اول)

این کتاب باهدف راهنمایی نسل جوان نوشته شده است. کتاب هم برای جوانان یک خودآموز کامل است و هم به مربیان و معلمان اخلاق کمک می‌کند بتوانند به‌آسانی به سؤالات نسل امروز پاسخ دهند. تربیت، یک فرایند است و نیاز به ابزار دارد، ابزارهای تربیت و میزان ارزش هر یک وابسته به هدف تربیت است.

کتاب حاضر کتابی آموزشی است و تلاش شده شرایط یک کتاب آموزشی در آن مراعات گردد؛ مطالب به‌صورت درس، درس با ترتیب منطقی و زبان ساده آموزشی تدوین شده و برای فهم یک مطلب نیازی به مطالب آینده کتاب یا توضیحات کتابی دیگر نیست.

بخش اوّل این مجموعه مربوط به مباحث معرفت‌شناسی است. این بخش هشت درس دارد. برخی از مباحث آن فقط مقدمه‌ای است برای مباحث بخش‌های بعدی (همچون مباحث علم حضوری و حصولی، تصور و تصدیق و...) و برخی از آن مباحثی است که به صورت مستقیم در تربیت اثرگذار است و اساس آن از بین بردن ریشه‌های شکاکیت و حس‌گرایی و آموزش روش استفاده صحیح از منابع علمی و در امان ماندن از مغالطات است.

درس‌های این بخش کوتاه‌تر و آسان‌تر از بخش‌های بعدی است تا علاقه‌مندان در شروع مباحث احساس خستگی نکنند. در شرایط مناسب باید هر درس در روش تدریس یک سویه در چهل و پنج دقیقه و در روش کارگاهی در یک ساعت و ربع به راحتی قابل تدریس باشد. سه درس آخر این بخش که مربوط به مغالطات است آسان‌تر است. 

این مجموعه کتاب‌ها محصول تلاش جمعی از فضلای حوزه علمیه و اساتید دروس اعتقادی است که سابقه تدریس مباحث اعتقادی برای نوجوانان و جوانان داشته‌اند.

خواندن کتاب بینهایت (جلد اول) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام جوانان و نوجوانان انقلابی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب بینهایت (جلد اول)

همه انسان‌ها در همه جای دنیا و در همه شرایط دنبال سعادت و خوشبختی و لذّت و خوشی هستند؛ چه انسان‌های دیندار و چه انسان‌هایی که به خداوند و آخرت اعتقادی ندارند؛ چه انسان‌های خوب و درستکار و چه انسان‌های بد و بدکار.

همه انسان‌ها همیشه به دنبال سعادت و خوشی خود هستند و تنها تفاوت انسان‌ها در این است که گاهی سعادت واقعی خود را اشتباه تشخیص می‌دهند یا در هنگام عمل از سعادت واقعی خود که می‌شناسند، غافل شده و آن را با چیز دیگری اشتباه می‌کنند.

انسان‌های غیرالهی می‌پندارند که سعادتشان در دنیا (پول، مقام، همسر، فرزند و...) است و تمام همّت خود را صرف تحصیل همین امور می‌کنند. انسان‌های الهی هم فهمیده‌اند که سعادتشان در ارتباط با خداوند و پیروی از انبیاء و اولیاء است. فهمیده‌اند که برترین لذّت‌ها و عالی‌ترین خوشی‌ها در انس با خداوند و در ماورای عالم دنیاست و البته اگر در مسیر رضای خداوند عمل کنند خداوند آرامش و آسایش دنیا را نیز روزی ایشان می‌کند.

حضرت امام سجاد (ع) در مناجاهٔ المحبّین به درگاه الهی عرضه می‌دارند:

«إِلَهِی مَنْ ذَا الَّذِی ذَاقَ حَلَاوَۀَ مَحَبَّتِکَ فَرَامَ مِنْکَ بَدَلًا وَ مَنْ ذَا الَّذِی أَنِسَ بِقُرْبِکَ فَابْتَغَی عَنْکَ حِوَلاً». خداوندا! کیست که شیرینی محبّت تو را چشیده باشد و به دنبال کسی به جای تو بگردد و کیست که با قرب و همنشینی با تو انس گرفته باشد و بخواهد از نزد تو به جای دیگری رود؟!

همه انسان‌ها در هدف (رسیدن به سعادت و خوشی) مشترکند و تفاوت‌ها در قضاوت انسان‌ها درباره سعادت حقیقی و راه آن است.