دانلود و خرید کتاب صوتی نظر به درد دیگران

کتاب صوتی نظر به درد دیگران که با عنوان «تماشای رنج دیگران» هم منتشر شده، نوشته سوزان سانتاگ است که با ترجمه احسان کیانی خواه و صدای نگار اسماعیلی می‌شنوید. موضوع این کتاب عکاسی درد است و تلاش می‌کند انسان‌ها را به یکدیگر نزدیک‌تر کند. دردی که از طریق جنگ و خشونت‌ و فلاکت بین انسان‌ها مشترک می‌شود و تاثیرش بر انسان موضوع این کتاب است.

درباره کتاب نظر به درد دیگران

فلسفه فقط رشته‌ای دانشگاهی نیست که در دانشگاه خوانده شود و مختص عده خاصی باشد که در این رشته تحصیل می‌کنند. فلسفه به همه تعلق دارد و همه ما از کودکی سؤالاتی طرح می‌کنیم که جنبه فلسفی آشکاری دارند. شاید کمتر کسی باشد که این سؤال‌های فشرده در این بیت مولوی، گاه‌به‌گاه به ذهنش خطور نکرده باشد: از کجا آمده‌ام، آمدنم بهر چه بود / به کجا می‌روم آخر ننمایی وطنم. 

در واقع همه این سؤال‌ها فلسفی هستند: از کجا آمده‌ایم، که هستیم، چه باید بکنیم، معنای زندگی‌مان چیست، و عاقبت کارمان چه. تولد، مرگ، خوشبختی، نیکی، بدی، معیارهای زندگی، و همه خصائل انسانی در دل این سؤال‌های فشرده نهفته‌اند. پس درست است که همه فیلسوف حرفه‌ای نیستند، امّا همه‌ به مسائل فلسفی، در عیان و نهان، فکر می‌کنند 

 سوزان سانتاگ در کتاب نظر به درد دیگران شما را به تفکر درباره یکی از این پرسش‌های بنیادی یا پرسشی بسیار نزدیک به این پرسش‌ها وا می‌دارد. آیا از دیدن درد دیگران همان رنجی را می‌برید که آنها برده‌اند؟ آیا معنای درد برای کسی که عکسی از درد می‌بیند با سوژه‌ای که در حال درد کشیدن است، یکی است؟ او با صحبت درباره نمایاندن درد دیگران در هنرهای بصری و مشخصا عکاسی، شما را با چراهایی فلسفی روبه رو می‌کند. چراهایی که در طول تاریخ همچنان بی‌پاسخ مانده‌اند.

شنیدن کتاب صوتی نظر به درد دیگران را به چه کسانی پیشننهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به آثار سوزان سانتاگ پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب صوتی نظر به درد دیگران

وولف، با توسل به همین تجربه مشترک فرضی («ما هم همراه شما همان اجساد را می‌بینیم و همان خانه‌های ویران را») این باورش را به بیان درمی‌آورد که چنین عکس‌هایی قطعا انسان‌های خیرخواه را متحد می‌کند. امّا آیا واقعا چنین است؟ شکی نیست که وولف و مخاطب بی‌نام این نامه‌ای که به درازای یک کتاب است دو نفر مثل هر دو نفر عادی نیستند. درست است که وولف به مخاطبش یادآوری می‌کند که علائق دیرینه احساسی و رفتاریِ متفاوتِ جنسیتِ هر یک از این دو نفر میان آنها جدایی می‌اندازد، امّا وکیل از خودش آن احساس و رفتار معمول جنس مذکرِ جنگ‌طلب را بروز نمی‌دهد. عقاید ضدجنگ او همانقدر فارغ از تردید است که عقاید ضدجنگ وولف. هرچه باشد، سؤال او این نیست که به نظر شما چگونه می‌توان جلوی جنگ را گرفت؟ بلکه پرسیده است به عقیده شما ما چگونه باید جلوی جنگ را بگیریم؟ 

همین «ما» ست که وولف در آغازِ کتابش آن را به چالش می‌کشد و زیر سؤال می‌برد و نمی‌گذارد مخاطبش این «ما» را بدیهی فرض کند. اما پس از چند صفحه‌ای که به بحثِ فمینیستی‌اش اختصاص داده بالاخره تسلیمِ این «ما» می‌شود.

وقتی سوژه ناظر دردِ انسان‌هایِ دیگر است، هیچ «ما» یی را نباید مسلّم گرفت.

این «ما» ، که طرف خطاب چنین عکس‌های تکان‌دهنده‌ای هستند چه کسانی هستند؟ این «ما» ، فقط همدردانِ ملتی نسبتا کوچک یا مردمانی بی‌کشور و دولت را در بر نمی‌گیرد که بر سر جانشان می‌جنگند، بلکه ــ در نسبتی بسیار بیشترــ آنهایی را هم در بر می‌گیرد که فقط اسما درگیر جنگِ زشتی هستند که در یک کشورِ دیگر در جریان است. عکس‌ها ابزاری هستند برایِ «واقعی» (یا «واقعی‌تر») نمایاندنِ رویدادهایی که شاید مردمانِ مرفه و ساکنانِ ساحلِ سلامت ترجیح می‌دهند نادیده‌شان بگیرند.

وولف می‌نویسد: «اینجا مقابلمان عکس‌هایی روی میز است» . او از آزمونی فکری سخن می‌گوید و این آزمون را هم به مخاطبِ کتاب پیشنهاد می‌کند و هم به وکیل در سایه‌ای که به گفته وولف آنقدر سرشناس است که لقبِ وکیلِ دربار دنبالِ اسمش بیاید ــ و معلوم نیست فردی واقعی است یا غیرواقعی. حالا عکس‌های پراکنده‌ای را تصور کنید که از پاکتِ نامه‌ای که با پستِ اولِ وقت آمده بیرون کشیده شده است. عکس‌ها اجسادِ تکه‌پاره کودکان و افرادِ بزرگسال را نشان می‌دهند. جنگ را نشان می‌دهند که چگونه همه جا را خالی از سکنه می‌کند، در هم می‌کوبد، متلاشی می‌کند و دنیای بناشده را با خاک یکسان می‌کند. «برخوردِ یک بمب نمای آن را از هم درانده» . این جمله‌ای است که وولف درباره خانه‌ای می‌نویسد که در یکی از عکس‌هاست. البته معلوم است که فضا و نمای شهری قطعا از جنسِ گوشتِ تنِ انسان نیست.