دانلود و خرید کتاب صوتی نمایش صوتی داستان «افاده‌ای‌ها»

نمایش صوتی داستان افاده‌ای‌ها، نوشته‌ی وودی آلن روایت یک کارآگاه خصوصی از یکی از پرونده‌های اخاذی روشنفکرانه است. اسدالله امرایی داستان را به فارسی ترجمه کرده. داستان  افاده‌ای‌ها برنامه شماره سی و سوم کانون فرهنگی چوک است. 

درباره‌ی نمایش صوتی داستان افاده‌ای‌ها

مردی سراغ یک کارآگاه خصوصی می‌رود. او بسیار نگران و پریشان است و ادعا می‌کند که کسانی قرار است از او اخاذی کنند. اما پرونده‌ی اخاذی یک پرونده‌ی معمولی نیست. مرد می‌گوید که با دفتری تماس گرفته است تا برایش دختری جور کنند که بتواند فقط با او به بحث‌های فلسفی و ادبی عمیق و مهم بپردازد چون همسرش با اینکه بسیار زن خوبی است اما از فلسفه و ادبیات چیزی بارش نیست...

وودی آلن در فضای داستان افاده‌ای‌ها به خوبی می‌تواند جامعه‌ای که همه در آن صرفا روشنفکرنما هستند را به تصویر بکشد و اسدالله امرایی با ترجمه‌ی روان داستان، کاری کرده است که شرایط برای همه‌ی ما آشنا باشد. 

نمایش صوتی داستان افاده‌ای‌ها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر داستان‌های کوتاهی که به نوعی نقد حال جامعه هستند را دوست دارید، داستان افاده‌ای‌ها برایتان جذاب خواهد بود.

درباره‌ی وودی آلن

وودی آلن با نام اصلی Allen Stewart Konigsberg اول دسامبر سال ۱۹۳۵ در بروکلین نیویورک در یک خانوادهٔ یهودی ثروتمند متولد شد. وودی آلن فعالیت حرفه‌ای خود را با نویسندگی کتاب‌های طنز آغاز کرد و به بعدا به بازی روی صحنه و کارگردانی روی آورد. او ۱۹ بار نامزد جایزه‌ی اسکار و ۴بار برنده‌ی آن شد. یکبار برای بهترین کارگردانی و سه بار برای بهترین فیلم‌نامه‌ی اقتباسی. 

اسدالله امرایی 

اسدالله امرایی در اول اردیبهشت سال ۱۳۳۹ در شهر ری متولد شد. امرایی کارشناس زبان و ادبیات انگلیسی است و از سال ۱۳۶۰ با مطبوعات همکاری دارد. او آثار بسیاری از نویسندگان مطرح دنیا، مانند گابریل گارسیا مارکز، ژوزه ساراماگو، ایزابل آلنده، ارنست همینگوی و هاینریش بل را به فارسی برگردانده است. 

جملاتی از نمایش صوتی داستان افاده‌ای‌ها

  « من کلی آوارگی کشیده‌ام. می‌دانی که تنهایی خیلی سخت است. نه، فکر بد نکن، ببین کایزر ! من اساساَ روشنفکر هستم. یک انتلکتوئل واقعی! می‌دانی آدم خیلی راحت می‌تواند هر که را دلش خواست پیدا کند. ولی خوب زن‌های فهمیده و روشنفکر حکم کیمیا را دارند.»

« ادامه بده.»

« راستش، تعریف این دخترک را خیلی شنیده بودم. هجده سال داشت. یک دانشجوی اهل بخیه، پولی می‌گرفت و می‌آمد دربارة هر موضوعی بحث می‌کرد. تبادل نظر، می‌فهمی که؟»

« دقیقاَ، نه!»

« ببین سوءتفاهم نشود. زنم خیلی فهمیده و خوب است. ولی خوب از پاوند و الیوت سر درنمی‌آورد که بنشیند و با من بحث کند. وقتی با او عروسی کردم، خبر نداشتم، بعداَ فهمیدم. دنبال زنی بودم که از نظر روحی و فکری مرا تغذیه کند و محرک و مشوق من باشد. حالا اگر پول هم می‌گرفت، مفت چنگش. من نمی‌خواستم زیاد قاطی ماجرا بشوم، یک تجربة سردستی روشنفکری کفایت می‌کرد. بعد هم راهی‌اش می‌کردم برود. فکر بد به سرت نزند کایزر، من آدم زن و بچه‌داری هستم. اهل اختلاط و این بحث‌ها هم نیستم.»

« این قضیه چند وقت ادامه داشت؟»

« شش ماه. هر وقت ویرم می‌گرفت. به « فلاسی» تلفن می‌کردم. رییس بود و فوق‌لیسانس ادبیات تطبیقی داشت، او هم نامردی نمی‌کرد و یک روشنفکرش را می‌فرستاد سراغ من، از آن فهمیده‌ها.»

فهمیدم. از قرار، آقا از آن مردانی بود که نقطه ضعفش زن فهمیده و روشنفکر است. دلم برای مردک حیف‌نان می‌سوخت. ابله! فهمیدم که کلی از این‌ها هستند که جانشان درمی‌رود چهارتا کلام روشنفکری با جنس مخالف اختلاط کنند و یک پولی هم بدهند و ویرشان فرو بنشیند.