دانلود و خرید کتاب صوتی مخلوقات یک روز

کتاب صوتی مخلوقات یک روز نوشتهٔ اروین یالوم و ترجمهٔ حسین کاظمی یزدی است. گویندگی این کتاب صوتی را فرهاد اتقیایی و افشین اعتماد انجام داده‌اند و پندار تابان آن را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی چالش‌های ذهنی نویسنده دررابطه‌با مرگ و زندگی.

درباره کتاب صوتی مخلوقات یک روز

کتاب صوتی مخلوقات یک روز در قالب داستان از تجربیات اروین یالوم در مواجه با بیمارانش گفته و از چالش‌های ذهنی او صحبت کرده است؛ از زندگی معنادار و پایان زندگی. او دو چالش بزرگ خود را بیان می‌کند؛ چگونه می‌توان زندگی معنادار داشت؟ و چگونه باید با پایان زندگی کنار بیاییم؟ این کتاب صوتی، شخصیت‌های مختلفی دارد؛ یک پرستار زن که در دردها، عصبانیت‌ها و... سرگردان است، تاجری که در کارش موفق است اما خودکشی می‌کند و بعد از آن تمام روابطش آلوده می‌شوند و نومیدی بر او غلبه می‌کند، یک روان‌شناس تازه‌کار که با مطالعات جدیدشْ خاطرات خوبش از دوستانش را خراب کرده است و... . در نهایت و با شنیدن این داستان درمی‌یابید که چگونه می‌توان با مسائلی مانند مرگ، استرس، ناامیدی، اضطراب و عدم اعتمادبه‌نفس کنار آمد و در نهایت زندگی را سرشار از معنا ساخت.

شنیدن کتاب صوتی مخلوقات یک روز را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی را به دوستداران روان‌شناسی عمومی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره اروین یالوم

اروین دیوید یالوم (Irvin David Yalom) در سال ۱۹۳۱ میلادی و در واشنگتن دی‌سی در ایالات متحدهٔ آمریکا به دنیا آمد. او روان‌پزشک هستی‌گرا و نویسندهٔ آثار داستانی و غیرداستانی است. در ایران، به‌عنوان نویسندهٔ رمان‌های روان‌شناختی، به‌ویژه رمان مشهور «وقتی نیچه گریست» شهرت دارد. یالوم جایزهٔ انجمن روان‌پزشکی آمریکا را در سال ۲۰۰۲ میلادی دریافت کرد. اروین یالوم دانش‌آموختهٔ رشته‌های پزشکی (در ۱۹۵۶ م.) و روان‌پزشکی (در ۱۹۶۰ م.) است. او پس از خدمت سربازی در سال ۱۹۶۳ استاد دانشگاه استنفورد شد و در همین دانشگاه بود که الگوی روان‌شناسی هستی‌گرا یا اگزیستانسیال را پایه‌گذاری کرد. یالوم برای شرح تجربیات درمانی و ثبت آن‌ها و همچنین برای کمک به روان انسان‌ها کتاب‌هایی داستانی و غیرداستانی نوشته است که همواره دیده و خوانده شده‌اند. او به گفتهٔ خودش، برای نوشتن کتاب‌های معروفی همچون «وقتی نیچه گریست» و «دژخیم عشق» که آمیزه‌ای از روان‌شناسی و فلسفه هستند، از چیزهایی الهام گرفته است. نخستین کتابی که یالوم به‌صورت رمان نوشت «هر روز کمی به هم نزدیک‌تر» (۱۹۷۴) نام داشت؛ رمانی که با استفاده از تجربه‌هایش در جلسات درمان با بیماران، آن را به‌شیوه‌ای جذاب و با کمکِ ۲ راوی روایت کرد.

بعضی از آثار داستانی یالوم عبارتند از: (۱۹۸۹) جلاد عشق و دیگر داستان‌های روان درمانی، (۱۹۹۲) وقتی نیچه گریست، (۱۹۹۶) دروغگویی روی مبل، (۱۹۹۹) مامان و معنی زندگی، (۲۰۰۵) درمان شوپنهاور، (۲۰۰۴) پلیس را خبر می‌کنم، (۲۰۱۲) مسئلهٔ اسپینوزا، (۲۰۱۵) خلق‌شدگان در یک روز و داستان‌های روان‌درمانی دیگر، انسان موجودی یکروزه (و قصه‌های دیگری از روان‌درمانی).

بعضی از آثار غیرداستانی یالوم عبارتند از: (۱۹۷۰) تئوری و عمل در روان‌درمانی گروهی، (۱۹۸۰) روان‌درمانی اگزیستانسیال، (۲۰۰۱) هنر درمان (نامه‌ای سرگشاده به نسل جدید روان‌درمانگران و بیمارانشان)، (۲۰۰۸) خیره به خورشید نگریستن (غلبه بر وحشت از مرگ)، (۱۹۹۷) یالوم‌خوانان [گلچینی از مشهورترین آثار اروین یالوم]، من چگونه اروین یالوم شدم (۲۰۱۷)، مسئلهٔ مرگ و زندگی است.

در سینما نیز فیلم‌هایی با الهام از آثار اروین یالوم ساخته و منتشر شده‌اند: فیلم مستند «پرواز از مرگ» (۲۰۰۳)، وقتی نیچه گریست (۲۰۰۷) به‌کارگردانی Pinchas Perry که دیدار خیالی فریدریش نیچه (فیلسوف آلمانی) و یوزف برویر (پزشک اتریشی) و رابطهٔ پر فرازونشیب آن‌ها را روایت می‌کند و فیلم Yalom's cure به‌کارگردانی Sabine Gisiger که در سال ۲۰۱۵ ساخته شد.

بخشی از کتاب صوتی مخلوقات یک روز

«گیج شده بودم. بعد از پنجاه سال فعالیت در این حوزه، فکر می‌کردم همه‌ی چیزها را دیده‌ام، اما تا آن زمان ندیده بودم که بیماری وارد مطبم شود و عکسی از خودش را که در اوج جوانی‌اش گرفته شده بود به من نشان دهد. وقتی من به عکس بالرین زیبایی نگاه می‌کردم که در حالت آرابسک، با مهارت، تعادلش را روی انگشت شصت پایش حفظ کرده بود و دستانش را موقرانه بالا داده بود، این بیمار، ناتاشا، که زن روس تنومد و هفتاد ساله‌ای بود با اشتیاق به من نگاه می‌کرد و همین مسئله مرا دلسردتر کرد. نگاهم را به ‌سمت ناتاشا برگرداندم که هرچند دیگر آن‌قدرها قلمی‌ نبود، ولی باز هم با لطافت یک رقاص روی صندلی‌اش نشسته بود. احتمالاً احساس کرده بود که من در حال جست‌وجوی آن رقاص جوان در چهره‌اش هستم؛ زیرا سرش را بلند کرد و کمی به‌ سمت من چرخاند تا من تصویری واضح از چهره‌اش داشته باشم. چهره‌ی ناتاشا خشن شده بود، شاید بر اثر زمستان‌های طولانی روسیه و نوشیدن زیاد الکل. وقتی یک ‌بار دیگر به عکس ناتاشای جوان که ظرافتی حیرت‌آور داشت نگاه کردم، با خود گفتم: هرچند مثل گذشته زیبا نیست، هنوز هم زن جذابیه.»