دانلود و خرید کتاب صوتی حفظ یادمان‌های باستانی

حفظ یادمان‌های باستانی یک سخنرانی تد از سارا پارکاک است که با صدای رضا خاکی زمانی می‌شنوید. پارکاک در این سخنرانی با شما درباره نابودی مکان‌های باستانی سخن می‌گوید. 

تِد (به انگلیسی: TED، مخفف Technology, Entertainment, Design) یک مجموعه همایش جهانی است که توسط بنیاد Sapling که سازمانی غیرانتفاعی خصوصی است، با شعار «ایده‌ها ارزش گسترش دارند»، برگزار می‌شود.

حفظ یادمان‌های باستانی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

حفظ یادمان‌های باستانی را به تمام علاقه‌مندان به مطالعات حوزه تاریخ پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از حفظ یادمان‌های باستانی

اغلب به عنوان یه باستان‌شناس همه ازم می‌پرسن کدوم یکی از اکتشافات و بررسی‌هام رو از همه بیشتر دوست دارم، جوابش معلومه: «همسرم، گِرِگ رو». ما اولین بار توی مصر توی اولین حفاری‌م همدیگه رو دیدیم. حفاریِ اون روزم اولین تجربه‌م واسه پیدا کردنِ چیزهای جالب و غیرمنتظره بود و اون روز شروعی بود واسه یه همکاریِ باستان‌شناختیِ معرکه. سال‌ها بعد روبه‌روی مجسمه‌‌های مورد علاقه‌مون یعنی شاهزاده راهوتپ و همسرش نوفرت تو موزه‌ی مصر که 4600 سال قدمت دارن از گِرِگ خواستگاری کردم. فکر کردم اگه بخوام به گِرِگ بگم که بقیه‌ی عمرش رو با من بگذرونه، باید این کار رو جلوی دو تا آدمی که قسم خوردن تا ابد باهم باشن انجام بدم. این دو مجسمه نمادِ صبر و تحملن، وقتی بهشون نگاه می‌کنیم انگار به آینه نگاه می‌کنیم. این دو تا مجسمه بهمون یادآوری می‌کنن که انسانیتی که بینمون مشترکه تغییر نکرده. هیجانِ حفاری‌های باستان‌شناسی به قدرتمندیِ عشقه، چون تاریخِ باستان اغواگرترین معشوقه‌ایه که می‌شه تصور کرد. خیلی از باستان‌شناس‌ها زندگیشون رو زیر آفتاب‌های داغ و بادهای قطبی شمال یا جنگل‌های استواییِ متراکم فدای باز کردنِ رمزو رازهای گذشته کردن. خیلی‌ها توی حفاری‌ها دنبالِ چیزها گشتن، بعضی بهشون دست پیدا کردن. همه راز و نیاز می‌کنن که یکی از اکتشافاتشون تاریخ رو تغییر بده. اولین روزی که تو مصر بودم روی یه محوطه‌ی باستانی توی یه قبرستون تو دلتای شمالِ شرقیِ رود نیل به نام مِندِس که قدمتش به ۴۲۰۰ سال پیش می‌رسه کار می‌کردم. یکی از محوطه‌های باستانی‌ای که روش کار می‌کردم دورتادورش با شالیزارهای سبزِ نقره‌ای پوشیده شده بود، اونجا یه گلدونِ دست‌نخورده پیدا کردم، وقتی اون‌وَریش کردم اثر انگشتِ شستِ سازنده‌‌اش رو دیدم که روش مونده. واسه یه لحظه زمان متوقف شده بود؛ نمی‌دونستم کجام؛ چون اون موقع بود که فهمیدم وقتی حفاری می‌کنیم دنبالِ اشیاء نیستیم، بلکه می‌خوایم آدم‌‌ها رو پیدا کنیم. هیچ‌وقت به اندازه‌ای که توی گذشته پا می‌ذاریم توی زمانِ حال نیستیم. بارها روبه‌روی اهرامِ جیزه ایستادم و هربار از حیرت زبونم بند اومده، واسه همین احساس می‌کنم خوشبخت‌ترین انسانِ روی زمینم. این بناها یادمان‌هایی‌ان از نبوغِ بشر و هرچیزی که امکان‌پذیره. خیلی‌ها نمی‌تونن این نبوغِ بشری رو هضم کنن و فکر می‌کنن که آدم‌فضایی‌ها این بناها رو ساختن. خیلی مضحکه. واسه درکِ این نبوغ، تنها کاری که باید بکنیم اینه که بریم و از نزدیک اثرِ دست‌های پنهانی که با اِسکنِه و ابزارآلاتِ دیگه این بناها رو ساختن ببینیم. اهرامِ بزرگ جیزه زمانی با یه سنگ و ۲.۳ میلیون بلوک و کاراییِ فوق‌العاده‌ی بوروکراتیک ساخته شده. این اهرام نیستن که از امتحانِ زمان سربلند بیرون اومدن، بلکه نبوغِ انسانیه. این بناها نتیجه‌ی نبوغِ مشترکمونه. تاریخ، ممکنه دوره‌ای باشه ولی ما تک و بی‌همتاییم.