دانلود و خرید کتاب صوتی یک سال بدون او

کتاب صوتی یک سال بدون او داستانی از لیز کسلر با ترجمه شهلا انتظاریان است. اگر می‌توانسید دری را به سوی آینده باز کنید و از ماجراهای مختلفی که در آینده رخ می‌دهد، خبردار شوید، حاضر بودید چنین کاری کنید؟ 

این اتفاقی است که در این داستان جذاب می‌افتد. اگر دوست دارید از ماجرا سر دربیاوید، این داستان صوتی را با صدای الهام رادنیا گوش کنید. 

درباره کتاب صوتی یک سال بدون او

خانواده‌های جنی و اتمن باهم دوست‌های صمیمی هستند. درست مانند جنی و اتمن. آن‌ها هرسال در زمان تعطیلات با هم به مسافرت می‌روند و خوش می‌گذارنند. اما مسافرت امسال خیلی خیلی متفاوت است. جنی سوار آسانسوری می‌شود که در ظاهر از کار افتاده است، اما آسانسور او را به آینده می‌برد. اما آینده‌ای که جنی با آن روبه‌رو می‌شود پر از اتفاقات وحشتناک است. جنی که به دنبال راه فرار می‌گردد، دوباره سوار آسانسور می‌شود و دوباره به آینده سفر می‌کند. حالا که او از اتفاقات وحشتناکی که قرار است برای دو خانواده بیفتد، خبر دارد، آیا می‌تواند راه نجاتی پیدا کند؟ 

کتاب صوتی یک سال بدون او را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

شنیدن کتاب صوتی یک سال بدون او یک تجربه عالی و جذاب برای تمام نوجوانان رقم می‌زند. 

درباره لیز کسلر 

لیز کسلر، ۱۵ اکتبر ۱۹۶۶ در شهر سوثپورت در شمال غربی انگلستان به دنیا آمد. او در منچستر بزرگ شد و در رشته نویسندگی خلاق در دانشگاه منچستر تحصیل کرد. او انگلیسی درس می‌دهد. روزنامه‌نگاری می‌کند و برای کودکان و نوجوانان کتاب می‌نویسد. 

از میان کتاب‌‌های لیز کسلر که به فارسی ترجمه شده‌اند می‌توان به یک سال بدون او، همیشه با من بمان و جسیکا کجاست؟ اشاره کرد. 

درباره شهلا انتظاریان 

شهلا انتظاریان در سال ۱۳۳۹ در قزوین به دنیا آمد. او مترجم، نویسنده و کارشناس مترجمی زبان انگلیسی است که در زمینه ادبیات کودکان و نوجوانان فعالیت می‌کند. 

شهلا انتظاریان در سال ۱۳۷۹ به شورای کتاب کودک پیوست و کار ترجمه و نقد ادبیات کودک را با نشریات مختلفی چون دوچرخه، سه چرخه، کیهان بچه‌ها، سلام بچه‌ها و نیز کتاب ماه کودک و نوجوان آغاز کرد. او تابه‌حال کتاب‌های بسیاری را برای کودکان و نوجوانان به فارسی ترجمه کرده است. 

بخشی از کتاب صوتی یک سال بدون او

حدس می زنم من از سنم بزرگ ترم. همه این را می گویند. پدرم می گوید:

ـ دوازده ساله بیست ساله.

در مدرسه هم از همه بزرگ ترم، از همه بچه های فامیل هم بزرگ ترم. بعضی وقت ها کمی برایم آزاردهنده است که از همه بزرگ ترم و حساس تر، ولی به گمانم درست است و همین طور هستم.

از توی راهرو صدای گرومب گرومب می آید و سروکله کریگ دوباره توی اتاق ظاهر می شود.

دوباره یک مشت دیگر لگو برمی دارد و بعد توی جیب های مختلف شلوار جینش را می گردد تا این که بسته ای بیسکویت پیدا می کند که خدا می داند از چند وقت پیش مانده است. از کیفش بسته های آبنبات لیمویی درمی آورد و به طرفم دراز می کند. در همان حالی که به آن نگاه می کنم و در فکرم آن را دقیقاً تا حالا کجا نگه داشته، کاغذ یک آبنبات چوبی را باز می کند تا خودش بخورد.

روی کاغذ را می خواند:

ـ ها ها بوم یعنی چی؟

می گویم:

ـ نمی دانم.

ـ یعنی مردی داشته می خندیده که سرش پریده هوا.

کمی ساکت می شود تا این لطیفه را برای خودش هضم کند. یک ثانیه بعد، روی تختش می پرد و به لطیفه ی من درآوردی اش قاه قاه می خندد، خنده ای بین صدای کفتار و صدایی از ته گلو، گرچه از دستش ناراحتم، ولی نمی توانم جلو خنده ام را بگیرم.

کریگ همین جوری است. او تنها کسی است که مرا سرحال می کند، تنها کسی است که می تواند وادارم کند از خشم فریاد بکشم، ولی گاهی هم آن قدر مرا می خنداند که اشکم سرازیر می شود. تنها یک نفر دیگر هست که می تواند این کار را بکند؛ اُتِمن. او بامزه ترین دختر دنیاست و هم چنین خوشگل ترین، باهوش ترین و محشرترین شان! و او بهترین دوست من است!