کتاب استودیوی بی کاغذ و دانشگاه کلمبیا در دوران مدیریت برنارد شومی

کتاب استودیوی بی کاغذ و دانشگاه کلمبیا در دوران مدیریت برنارد شومی با ترجمه پویان روحی منتشر شده است. این کتاب محصولِ کار معماری است که از زاویه‌ نگاه خود، برای کندوکاو در یک مقطع تاریخی تلاش کرده است. تاکنون هیچ کتابی درباره‌ی استودیوهای بی‌کاغذِ دانشگاه کلمبیا منتشر نشده است. بنابراین، کتابی که در دست دارید، نخستین تلاش در این راستاست؛ یادداشتی درباره‌ استودیوی بی‌کاغذ، و گفت‌وگوهایی با بعضی از استادان و دانش‌آموختگان دانشگاه کلمبیا در دهه‌ ۹۰ که خود امروز معماران و آموزگارانی شناخته‌شده‌اند. در بخش پیوست، نمونه‌هایی از کارهای دانشجویان در استودیوهای مختلف آورده شده است. این استودیوها به سال‌های نخستِ حضور برنارد شومی، سال‌های منتهی به استودیوهای بی‌کاغذ، و سال‌های پایانی دهه‌ ۹۰ مربوط می‌شوند. کارهای ارائه‌شده به دلیلِ وجود محدودیت در تعداد صفحات کتاب، تنها تصویر کوچک و ناتمامی از مجموعه‌ کارهای تولیدشده در دوران مدیریت شومی در دانشگاه کلمبیا هستند.

درباره کتاب استودیوی بی کاغذ و دانشگاه کلمبیا در دوران مدیریت برنارد شومی

معماری یک دیسیپلین کند است. به این معنا که پیشرفتِ آن بسیار آهسته است. از نخستین اثر معماری ـ هزارتوی ددالوس ـ تا آثار معماران دیکانستراکتیویست در سال‌های پایانیِ دهه‌ ۸۰، از پانتئون تا ترسیم‌های جان هیداک، از زندان‌های پیرانزی تا شهر رونده‌ی آرکیگرم، همه با ابزار یکسانی به‌وجود آمده‌اند. ابزاری که در طول قرن‌ها ثابت بوده است؛ خط‌کش و پرگار. در سال‌های پایانیِ دهه‌ ۸۰ و سال‌های آغازینِ دهه‌ ۹۰، این ابزار جای خود را به کامپیوتر داد. لحظه‌ای تاریخی؛ لحظه‌ای که ابزار معمار پس از قرن‌ها تغییر کرد و نوید باز شدنِ امکانات تازه‌ای را داد. این لحظه‌ی تاریخی در پرکتیس معماری و با کار افرادی مانند پیتر آیزنمن، کارل چو، گرگ لین، و ... اتفاق افتاد و تنها چند سال بعد بود که واردِ آموزش معماری شد. مدرسه‌ معماری دانشگاه کلمبیا در دوران مدیریت برنارد شومی و در پاییز ۱۹۹۴ اولین استودیوهای بی‌کاغذ خود را ارائه کرد؛ استودیوهایی که تلاش کردند از کامپیوتر به عنوان ابزار طراحی استفاده کنند. به این ترتیب، فرهنگ آموزش معماری به شکلی بنیادین دگرگون شد. دگرگونی‌ای که به‌سرعت به مدارس دیگر انتقال پیدا کرد و پس از مدتی نه‌چندان طولانی، استودیوهای بی‌کاغذ به یک پدیده‌ی متعارف در آموزش معماری تبدیل شدند.

در پاییز سال ۱۹۹۴، مدرسه‌ معماری دانشگاه کلمبیا با شروع استودیوهای بی‌کاغذ تاریخ‌ساز شد. پس از قرن‌ها، بنیان آموزش معماری از یک میز ترسیم به یک دستگاه کامپیوتر تغییر کرد. در اولین نوبت از استودیوهای بی‌کاغذ، ۳۳ دانشجوی سال آخرِ دوره‌ ارشد کامپیوتر شخصیِ خود را دریافت کردند (کامپیوتر سیلیکون گرفیکس با نرم‌افزار سافت‌ایماژ و یا کامپیوتر مکینتاش با نرمافزار فرم‌زی). به این ترتیب کامپیوتر وارد فضای استودیو شد و تلاش برای استفاده از آن، نه به عنوان ابزار تولید ترسیم که به عنوان ابزار طراحی آغاز شد.

برنارد شومی کلمبیا را از یک دانشگاه متوسط که اتفاقی در آن نمی‌افتاد، به مرکزی برای تجربه، نوآوری، و تولید کارهای رادیکال تبدیل کرد. به این ترتیب، رابطه‌ حرفه و آکادمی به رابطه‌ متفاوتی تبدیل شد؛ دیگر حرفه از محیط آکادمیک جلوتر نبود. بلکه فضای دانشگاهی با تجربیاتی که در دانشگاه کلمبیا و پس از آن در مدارس پیشرویِ دیگر انجام شد، در تولید دانش و پیشبرد دیسیپلین از حرفه پیشی گرفت. دیگر این حرفه نبود که مسیر را مشخص می‌کرد، بلکه فضای دانشگاهی بود که پیش افتاده بود و مسیرهای جدیدی کشف می‌کرد.

خواندن کتاب استودیوی بی کاغذ و دانشگاه کلمبیا در دوران مدیریت برنارد شومی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کینسم

این کتاب را به دانشجویان و علاقه‌مندان و پژوهشگران معماری پیشنهاد می‌کنیم.