کتاب رابینسون کروزوئه

کتاب رابینسون کروزوئه اثر دانیل دفو یکی از مشهورترین رمان‌های ادبیات کلاسیک در دنیا و به نوعی پدر تمام رمان‌های دنیا است. این داستان روایتگر ماجرای مرد جوانی است که با یک ماجراجویی، در جزیره‌ای تنها گیر می‌افتد و حالا باید دید آیا می‌تواند خودش را نجات دهد یا نه؟

نعیمه کرمی این کتاب را برای نوجوانان بازنویسی و ترجمه کرده است. 

درباره کتاب رابینسون کروزوئه

رابینسون کروزوئه، آغازگر رمان در دنیا، ماجراهای یک کشتی شکسته‌ جوان به نام رابینسون کروزوئه است. او روحیه ماجراجویی دارد و یکی از علاقه‌مندی‌هایش، سفر دریایی است. همین می‌شود که زندگی خوب و ثروتش را رها می‌کند با یک کشتی راهی سفر می‌شود. در دریا گرفتار طوفان می‌شود... 

رابینسون کروزوئه می‌تواند از طوفان نجات پیدا کند اما به عنوان یک کشتی شکسته، وارد جزیره‌ای می‌شود و حالا باید همه‌چیز را از اول شروع کند. او بیست و هشت‌سال تنها در جزیره زندگی می‌کند تا اینکه روزی یکی از بومیان جزیره را نجات می‌دهد. اسمش را جمعه می‌گذارد و با هم دوست می‌شوند. کمی بعد تصمیم می‌گیرند که به بریتانیا سفر کنند...

برخی معتقدند که دانیل دفو این کتاب را بر اساس تجارب واقعی یک ملوان اسکاتلندی به نام الکساندر سِلکرک نگاشته باشد که به سال ۱۷۰۴ پس از ستیز با ناخدای کشتی، وی را به درخواست خودش در ساحل جزیره‌ای خالی از سکنه رها کردند.

کتاب رابینسون کروزوئه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

این کتاب داستانی جذاب دارد. تمام نوجوانان از خواندن آن لذت می‌برند. اگر دوست دارید در ماجراجویی‌هایی یک کشتی شکسته غرق شوید و زندگی او را در جزیره دنبال کنید، این کتاب برای شما است. 

درباره دانیل دفو 

دانیل دفو، پدر رمان انگلیسی، در سال ۱۶۶۰ در لندن به دنیا آمد. او نویسنده، تاجر و روزنامه‌نگار بود. شهرت دانیل دفو به دلیل نوشتن کتاب ماجراهای رابینسون کروزوئه است که لقب پدر رمان را به او بخشید. او و خانواده‌اش از مخالفان کلیسای رسمی انگلستان بودند و خودش چندین بار به دلیل نوشته‌هایش که در مخالف با کلیسا بود به زندان افتاد.

او در سال ۱۷۱۹ رمان رابینسون کروزوئه را به رشته تحریر درآورد و در ۲۴ آوریل ۱۷۳۱ در لندن درگذشت.

بخشی از کتاب رابینسون کروزوئه

نزدیـک ‌غـروب ‌ابرهـا ‌پراکنـده‌ و‌ هـوا‌ روشـن‌ شـد ‌و ‌طوفـان ‌آرام ‌گرفـت،‌ آفتـاب ‌بـه ‌روی ‌دریـای‌ صیقلـی ‌تابیـده‌ بـود ‌و‌ بـه‌ منظـره‌ای‌ دلخـواه‌ و‌ زیبـا‌ آراسـته‌ بـود. ‌شـب ‌آرام‌ و ‌راحـت ‌خوابیـدم ‌و ‌وقتـی ‌بیـدار‌ شـدم‌ کـه ‌خورشـید‌ تـازه ‌بیـرون ‌آمـده ‌بـود.

از ‌تماشــای ‌اقیانــوس‌ پهنــاور ‌کــه‌ روز‌ قبــل‌ چنــان ‌خشــمگین ‌و ‌تــرس‌آور‌ شــده ‌بــود‌ و‌ آن‌ وقــت ‌آرام ‌و ‌مطبــوع‌ بــود ‌تعجــب ‌کــردم، ‌در ‌همیــن ‌حــال‌ دوسـتم ‌کـه ‌بـه ‌کمـک ‌و ‌راهنمایـی ‌او ‌فـرار ‌کـرده‌ بـودم‌ پیشـم‌ آمـد ‌و ‌گفـت:‌ «آیــا ‌دیــروز ‌خیلــی ‌ترســیدی؟ ‌این‌ کــه‌ طوفــان ‌تــرس‌ آوری‌ نبــود.»‌

حیـرت‌زده ‌جوابـش ‌را ‌دادم‌ و ‌گفتـم: ‌«مگـر‌ دیوانـه ‌شـده‌ای؟‌ چطـور ‌طوفـان‌ بـه ‌ایـن ‌مهیبـی‌ چیـزی‌ نبـود؟‌ مگـر ‌طوفـان ‌شـدید‌ چگونـه ‌اسـت؟»

گفــت: ‌«مــا ‌دریانــوردان ‌اگــر ‌کشــتی‌ بی‌عیــب ‌و ‌خوبــی‌ داشــته‌ باشــیم‌ طوفــان‌ هرچنــد ‌ســخت‌ باشــد ‌و گرچــه‌ در ‌میــان‌ دریــا‌ باشــیم‌ خــم‌ بــه ‌ابــرو‌ نمی‌اندازیــم ‌و ‌تــرس‌ در‌ دل‌مــان ‌راه ‌نمی‌دهیــم.‌ بــه ‌هــر ‌صــورت‌ گذشــته‌ها‌ گذشــته‌ اســت،‌ خاطــرات‌ بــد‌ را ‌از ‌دل‌ بیــرون‌ کــن‌ ببیــن ‌چــه ‌هــوای‌ خوبــی‌ اســت ‌و ‌دریــا ‌چــه ‌منظــره‌ ‌زیبایــی ‌دارد.»

از ‌ســخنان ‌آرام‌کننــده ‌و ‌تســکین‌دهنده‌ ‌همســفرم ‌دل ‌و ‌جــرأت‌ پیــدا‌ کـردم ‌و ‌همـه‌ ‌آزردگی‌هـای‌ گذشـته‌ را‌ از ‌یـاد ‌بـردم‌ و‌ همـه‌ ‌تصمیماتـی‌ را‌ کـه‌ بـرای‌ آینـده‌ گرفتـه‌ بودم ‌در ‌آب‌ ریختـم.