کتاب انسان؛ فرمانروای ذهن، بدن و پیشامدها

کتاب انسان؛ فرمانروای ذهن، بدن و پیشامدها نوشته جیمز آلن (۱۹۱۲-۱۸۶۴) نویسندۀ نواندیش و الهام‌بخش است که عیسی مادی آن را ترجمه کرده است. 

درباره کتاب انسان؛ فرمانروای ذهن، بدن و پیشامدها

جیمز آلن در کتاب انسان؛ فرمانروای ذهن، بدن و پیشامدها به اهمیت حکمت و خرد در زندگی انسان اشاره می‌کند و انسان را متوجه تاثیر او بر زندگی خودش می‌کند. جیمز آلن معتقد است که انسان هنوز در حال دست و پنجه نرم کردن با جهل خود است و همچنان نیازمند یادگیری مسیر زندگی است. او رنجِ انسان را معلول اندیشه و سبک زندگی فردی می‌داند.

جیمز آلن نگاهمان را از دیگران و دیگرها به خودمان معطوف می‌کند و اندیشۀ ما را از پرسه زدن در دنیای وهم و تعصب، به زمین می‌کشاند تا پایِ اندیشه را بر زمینِ خاکی بگذاریم، ریشه بدوانیم و شکوفا شویم. جیمز آلن تلاش می‌کند از علم، فلسفه و دین، یک قطعیت بسازد تا به یاریِ آن، با تناقض‌ها و تشویش‌های زندگی بهتر سر کنیم. او بشر را هنوز در مرحلۀ «رهایی از نادانی» می‌بیند و ذهن را عامل سلامتی جسمی و روحی انسان می‌داند. اندیشۀ او دربارۀ «فقر و ثروت» و ارتباط آن با رفتار ناپسند، که در این کتاب مطرح شده، بسیار جالب‌توجه و در جای خود قابل‌تأمل است. جیمز آلن کلیشۀ معروف که «فقر عامل بدبختی» و «ثروت عامل خوش‌بختی» است را زیر سؤال می‌برد و همه چیز را متوجه سرشتِ انسان می‌کند. به گفتۀ او حتی فقیرترین افراد هم می‌توانند زندگی پر از خیر و برکتی داشته باشند و از آن طرف کم نیستند انسان‌های مرفه و ثروت‌مند که هر ثانیۀ زندگیشان سبب آسیب به انسان‌های دیگر است. او خیر و شر را در درون انسان می‌بیند و فقر و ثروت را به دو دستۀ نکوهش شده و تحسین شده تقسیم می‌کند. 

خواندن کتاب انسان؛ فرمانروای ذهن، بدن و پیشامدها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام کسانی که به دنبال تغییر زندگی شان هستند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب انسان؛ فرمانروای ذهن، بدن و پیشامدها

سعادت و شقاوت هر دو در دست انسان است. او همچنین خالق و دوام بخش این سعادت و بدبختی است. البته این امور از دنیای بیرون بر انسان تحمیل نمی‌شود بلکه آنها زاییده شرایط دنیای درون او هستند. علت سعادت و بدبختی نه اهورایی است، نه اهریمنی و نه شرایط بیرونی، بلکه سلسله‌جنبان این مسائل، اندیشه و نحوه تفکر خود انسان است. سعادت و شقاوت در اساس، آثار اعمال و رفتار انسان هستند و این اعمال و رفتار خود نمود عینی و تجلی افکار و اندیشه بشر می‌باشد. نحوه تفکر انسان، رفتار و سلوک او را تعیین می‌کند و از شیوه رفتار و سلوک او خوشبختی و تیره‌بختی زاییده می‌شوند. از این رو، می‌توان چنین استنباط کرد که انسان برای تغییر وضعیت زندگی در جهت کمال، بایسته است که اندیشه و نحوه تفکر خود را دستخوش تغییر قرار دهد. برای گذار از بدبختی به خوشبختی، انسان باید اندیشه و سیر عادات ناپسند که عامل بدبختی اوست را تغییر دهد و ببیند که چگونه نتیجه آن بلافاصله در ذهن و زندگی او نمایان خواهد شد. تا زمانی که تفکر و رفتار انسان خودخواهانه باشد، امکان ندارد در زندگی احساس خوشبختی و شادمانی داشته باشد و مادامی که او نوع دوستانه رفتار می‌کند امکان ندارد طعم بدبختی را تجربه کند. این را باید در نظر داشت انسان نمی‌تواند از بروز حوادث جلوگیری کند، اما این توانایی را دارد که اسباب و علل آن را تغییر دهد. به عبارتی، او این توان را دارد که سرشت خود را تزکیه و تطهیر کند. او می‌تواند شخصیت خود را بشناسد، اصلاح کند و آن را دوباره از نو بسازد، چرا که خودشناسی با ظفرمندی همراه است و شادی عظیمی در سیر تحولات درونی انسان نهفته است.

انسان محدود و محصور اندیشه‌های خویش است، اما می‌تواند به‌تدریج دایره اندیشه خود را گسترش دهد. او همچنین این توان را دارد که مرزهای اندیشه و تفکر خود را بسط و تعمیم دهد و از افکار دون دست بردارد و به اوج بنگرد. او می‌تواند از داشتن افکار تاریک و شوم خودداری کند، و افکارش را روشنایی و صفا بخشد و همچنان که این کار را انجام می‌دهد، به قلمروی بالاتری از قدرت و زیبایی صعود می‌کند، و از وجود دنیایی کامل‌تر و بهتر آگاه می‌شود.

از آنجا که انسان بسته به ماهیت افکارش، چه بزرگ یا کوچک، فکر و رفتار می‌کند، دنیای او نیز به همان اندازه که خود تصور می‌کند تاریک و سرد، یا نورانی و باشکوه است. گویی همه چیز در اطراف او با رنگ اندیشه مزین شده است.

فردی را در نظر بگیرید که ذهن او مشکوک، حریص و آکنده از حسادت است.