کتاب آنسان که انسان می اندیشد

آنسان که انسان می‌اندیشد کتابی نوشته جیمز آلن با موضوع بهره گیری از نیروی اندیشه در جهت رشد شخصی و بهبود شرایط زندگی است. 

بسیاری از صاحب نظران، این کتاب را سنگ بنای جنبش خودیاری و تفکر نوین می‌دانند. جیم ران، استاد انگیزشی و  اسطوره ی مبحث رشد شخصی، این کتاب را جزء بیست کتابی که هر کس می‌بایست در زندگی بخواند بر شمرده است. کتاب آنسان که انسان می اندیشد  الهام بخش بسیاری از نویسندگان و استادان انگیزشی بوده است. 

 درباره کتاب آنسان که انسان می‌اندیشد

پشت هر کاری فکری نهفته است فرقی نمی‌کند که عمدی یا غیرعمدی باشد به هرحال همه کارها جوانه‌های بذرهای پنهانی فکر انسان‌اند. اگر کسی کارهای بد انجام دهد نتیجه فکر اوست و کسی هم که خیرخواه است و خوب عمل می‌کند، شخصیت والایی دارد. اگر به افکارمان بی اعتنا باشیم نمی‌توانیم در مسیر درست موفقیت گام برداریم. پس باید فکرمان را خالص کنیم.

خلوص ذهن به خلوص زندگی می‌انجامد؛ اما چگونه خلوص ذهن پیدا کنیم؟

جیمز آلن پاسخ روشنی به این سوالات در کتاب آنسان که انسان می‌اندیشد می‌دهد. کلمات او بیش از یک قرن است که به ملیون‌ها نفر کمک کرده است. این کتاب به کاربرد درست تفکر پرداخته است.

خواندن کتاب  آنسان که انسان می‌اندیشد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

همه علاقه‌مندان به کتاب‌های موفقیت و رشد فردی مخاطبان این کتاب‌اند.

درباره جیمز آلن

جیمز آلن، بنیانگذار جنبش خودیاری و تفکر نوین است. او در بیست و هشتم نوامبر ۱۸۶۴ میلادی در شهر لیسستر انگلستان متولد شد. پانزده سال بیشتر نداشت که پدرش مورد دستبرد قرار گرفت و به قتل رسید و آلن مجبور شد برای تأمین مخارج خانواده‌اش ترک تحصیل کند. تا سال ۱۹۰۲ در مؤسسات تولیدی و تجاری مختلف به کار منشی‌گری پرداخت. در سی و هشت سالگی تحت تأثیر آثار تولستوی نویسندهٔ بزرگ روسی قرار گرفت و همراه با همسر و دخترش به ویلایی کوچک در شهر ایلفراکامب انگلستان نقل مکان کرد تا به تعمق و نویسندگی بپردازد.

طی نه سال بعد، او نوزده عنوان کتاب نوشت و با همکاری همسرش مجلهٔ فلسفی پرتو خرد را منتشر کرد. محوریت بیشتر کتاب‌های جیمز آلن، به‌خدمت گرفتن نیروی اندیشه جهت رشد شخصی و بهبود شرایط زندگی است. کتاب آنسان که انسان می‌اندیشد که در سال ۱۹۰۲ میلادی به رشتهٔ تحریر در آمده، معروف‌ترین اثر جیمز آلن در باب تفکر است.

 بخشی از کتاب آنسان که انسان می‌اندیشد

ذهن انسان را می‌توان به باغی تشبیه کرد که می‌توان در آن هوشمندانه کِشت کرد یا آن را به حال خود رها ساخت؛ اما در هر صورت، این باغ محصول می‌دهد. اگر بذرهای مفید در آن کاشته نشود، بذر علف‌های هرز در آن به بار می‌نشیند و به تولید مثل ادامه می‌دهد.

درست همان‌گونه که یک باغبان از باغ خود نگهداری می‌کند، علف‌های هرز آن را وجین می‌کند و در آن گل و میوه‌های دلخواه خود را می‌کارد، انسان هم می‌تواند از باغ ذهن خود نگهداری کند، افکار غلط، بی‌فایده و نادرست را ریشه‌کن کند و افکار صحیح، مفید و سالم را جایگزین آن کند. انسان با پیگیری این روند، دیر یا زود درمی‌یابد که باغبان جان و گردانندهٔ زندگی خویش است. همچنین، با شناسایی افکار مخدوش و معیوب خود به کشف این حقیقت نائل می‌شود که نیروی فکر و اندیشه چگونه شخصیت، شرایط و سرنوشت او را شکل می‌دهد.

اندیشه و شخصیت یکی هستند و همان‌گونه که شخصیت به واسطهٔ محیط و شرایط نمود می‌یابد و آشکار می‌شود، شرایط محیط زندگی انسان هم همواره با احوال درونی او هماهنگ و مرتبط است. البته این مطلب به این معنا نیست که شرایط انسان در هر مقطع زمانیِ خاص نشانگر شخصیت کلی او است، بلکه به این معناست که آن شرایط چنان ارتباط تنگاتنگی با برخی از عناصر اساسی اندیشهٔ او دارند که در آن مقطع زمانی برای رشد او واجب و ضروری هستند.