کتاب این گونه فرزندتان را تربیت کنید

کتاب این ‌گونه فرزندتان را تربیت کنید اثری از دکتر عباس عطاری کرمانی است که از دوران کودکی تا میانسالی را در بر دارد. این کتاب شامل نکاتی است که به مادران و پدران کمک می‌کند تا در مسیر سخت و پرچالش تربیت فرزندان، بهترین عملکرد را از خود نشان بدهند. 

درباره کتاب این ‌گونه فرزندتان را تربیت کنید

تربیت فرزندان یکی از کارهای پرچالش و مسیرهای سختی است که والدین باید طی کنند. اما نتیجه آن، در صورتی که مسیری که در پیش گرفته‌اند، روشن و درست باشد، می‌تواند بسیار لذت‌بخش باشد. سوال اینجا است که پدر و مادر چگونه می‌توانند آگاه شوند که مسیری که برای تربیت فرزندان خود در نظر گرفته‌اند، مسیری درست و صحیح است؟

عباس عطاری کرمانی در کتاب این گونه فرزندتان را تربیت کنید، با استناد به آخرین روش‌های علمی و منابع معتبر، راهنمایی را در اختیار شما قرار داده است. این راهنما به شما کمک می‌کند تا با خصوصیات و ویژگی‌های گروه‌های سنی مختلف آشنا شوید و بدانید که هر گروه سنی دقیقا چه نیازهایی دارد. نحوه برخورد با هر عمل کودک چگونه است و چطور می‌توان در تربیت فرزندانی سهیم شد که در نهایت در ساختن یک جامعه متمدن و آگاه قدم بردارند.

کتاب این ‌گونه فرزندتان را تربیت کنید را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

کتاب این‌ گونه فرزندتان را تربیت کنید برای تمام والدین و تمام کسانی که دغدغه تربیت صحیح فرزندشان را دارند، یک راهنمای عالی است.

بخشی از کتاب این ‌گونه فرزندتان را تربیت کنید

در رابطه با کودکان، والدین باید چه کنند؟!

این پرسشی است که در خانواده همیشه مطرح می‌باشد. شما تا هنگامی که صاحب دومین فرزندتان نشوید، به قول عده‌ای پدر و مادری کامل نیستید. والدینی که دارای یک فرزند می‌باشند، این مطلب را به خوبی احساس نخواهند کرد و تنها پدر و مادرانی متوجه این مسئله می‌شوند که دارای دو فرزند یا بیشتر باشند.

آنها با توجه به دعواهای بین فرزندان یک خانواده این حرف را می‌زنند. داشتن بیش از یک فرزند برای والدین این فرصت را به وجود می‌آورد که تجربه‌ای زیاد را فرا گیرند. تجربه‌هایی از قبیل تقسیم کار، چگونگی دوست داشتن، توان همکاری با یکدیگر، خو گرفتگی، و....

گرچه بسیاری از خانواده‌ها با داشتن دو فرزند مخالف هستند، اما دیدگاههای مثبت زیادی در این باره وجود دارد. مشاجرات دوبه دوی بین فرزندان یکی از مشکلات بزرگ خانواده است. زیرا احساس می‌کنند کاری برای فرزندانشان نمی‌توانند انجام دهند، در حالی که این طور نیست. رفتارهایی نظیر واکنش تند، بداخلاقی، سرزنش، بی‌توجهی به احساسات آنها، و دخالت در دعواهای کودکان می‌تواند باعث تشدیدتشنج شود. والدین باید به جای اینکه در برابر دعواهای آنها عکس‌العمل نشان دهند، کنار بایستند و از داوری خودداری کنند.

فرزندان باید بدانند و به آنها عملاً یاد دهید که لازم است کارهایشان را خودشان ترتیب دهند و این آموزش مهم به عهده والدین است. مثلاً در موقعیتی مناسب چگونگی گفت‌وگو و مذاکره به جای دعوا را به آنها آموزش دهند. به کودکان گذشت را یاد دهند تا گهگاه بتوانند وسایل بازی خود را با یکدیگر تقسیم کنند.

نکته مهم دیگر اینکه اعتمادبه نفس را در کودکانتان تقویت کنید تا آنها بتوانند کارها را خودشان انجام دهند. مثلاً وقتی یک عروسک برای دو کودک وجود دارد باید به آنها یاد داد که با هم کنار بیایند و خودشان مشکل خویش را حل کنند. هنگامی که بر سر یک اسباب‌بازی دعوا می‌کنند شما می‌توانید با آنها هم‌بازی شوید. با این کار آنها اسباب‌بازی را که موجب اختلاف شده به شما خواهند داد و دعوا پایان می‌پذیرد.

هنگام دعوای یک خواهر و برادر والدین می‌توانند با حرفهای خود آنها را آرام سازند و از گریه و داد و جیغ آنها نترسند. مثلاً هنگامی که خواهری ماشین برادرش را می‌شکند و برادر به شدت از او عصبانی می‌شود و می‌خواهد او را تنیه کند، شما با آرامی به او یاد بدهید که به خاطر این شکستن، تنبیه یا زدن معنی ندارد، با او صحبت کنید و آرام سخن بگویید تا عصبانیتش فروکش کند. به خاطر داشته باشید که احساس خوبی پس از رفع عصبانیت در او به وجود می‌آید. بنابراین دخالت شما در نزاع آنها مشاجره آنان را بیشتر می‌کند. والدین به این نکته مهم تربیتی توجه داشته باشند که فرزندان ما نیازمند مهارت در گفت‌وگو هستند تا نسلی پویا شوند.

اسباب‌بازی و بازی برای کودکان نوعی یادگیری است

بازی کردن یکی از شیوه‌های مهم یادگیری برای کودکان است. کودکانی که به طیفی گسترده از اسباب‌بازیهایی دسترسی داشته باشند که با دقت انتخاب شده‌اند، پاسخهایی مناسب‌تر به چالشها و انگیزه‌ها نشان می‌دهند. بررسیها نشانگر آن است که چنین کودکانی از هر نژاد، جنس، و یا طبقه اجتماعی که باشند به سطح بالاتری از رشد ذهنی دست می‌یابند. اسباب‌بازیهایی می‌توانند موجب رشد ذهنی کودک شوند که با تواناییهای او متناسب باشند و به حرکات وی پاسخ دهد. کودک هنگام بازی کردن چه تنها باشد و چه با دیگران، چه آرام باشد، و چه هیجان‌زده به اکتشاف جهان موجود و آفرینش جهانهای خیالی می‌پردازد.

کودک شما حتی در تلاش ساده‌ای که برای به دست گرفتن یک اسباب‌بازی به عمل می‌آورد، نخستین هماهنگیها را بین دست و چشم خویش توسعه می‌دهد و بر نیرو، تعادل، و چابکی خود می‌افزاید. اسباب‌بازی و بازیهایی که نیازمند هم‌بازی هستند به تقویت حس همکاری، تقسیم کردن، و ارتباط‌گیری در کودک منجر می‌شود. مثلاً انواع دومینو، پازل، و بازی روی صفحه منطق را توسعه می‌دهد. بازی با توپ و بازیهایی که نیازمند کاربرد نیروی فشار یا کشش هستند، مختص رشد جسمانی می‌باشند. کتابها و بازی با حروف و کلمات بازیهای کلامی هستند. همچنین کودکان از عروسکها و لباسها برای بازیهای تخیلی بهره می‌برند.