کتاب پیش‌درآمدی بر شناخت رمان

کتاب پیش‌درآمدی بر شناخت رمان نوشته جرمی هاوتورن است که با ترجمه شاپور بهیان منتشر شده است. نویسنده این کتاب را اساساً برای دانشجویان نوشته است. دیدگاه او به رمان ظاهراً به دیدگاه «متن‌گرا» نزدیک است: یعنی متن رمان‌ها را سوای پیوندهای فرضی آن‌ها با محیط، شخصیت و زندگی‌نامه و حتا نظرات منتقدان و خود نویسندگان بررسی می‌کند.

درباره کتاب پیش‌درآمدی بر شناخت رمان

 قسمت عمده کتاب تحلیل ساختمان رمان است، معرفی شیوه گفتار آزاد غیرمستقیم است که تا پیش از این در ادبیات فارسی از آن ذکری نشده است؛ در این متون صرفاً از تک‌گویی درونی و جریان سیال ذهن سخن به میان آمده. ویژگی دیگر کتاب راهنمایی‌هایی است که هاوتورن می‌کند و ممکن است به کار رمان‌نویسان بیاید؛ مثلاً برای ایجاد وحدت در اثر لازم نیست مطابق الگوی کلاسیک رمان از قواعد علت‌ومعلولی تبعیت شود. این وحدت را می‌توان از طریق درون‌مایه‌ها، موتیف‌ها و سمبُل‌ها نیز حاصل کرد و هاوتورن مثال‌هایی از رمان مدرن می‌آورد تا منظورش را روشن کند.

خواندن کتاب پیش‌درآمدی بر شناخت رمان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به ادبیات پیشنهاد می کنیم

بخشی از کتاب پیش‌درآمدی بر شناخت رمان

رمان یک روایت است، به عبارت دیگر، بیشتر «نقل» است تا «تجسم» و این نکته تا حد زیادی آن را از نمایش متمایز می‌کند. البته ممکن است رمان صحنه‌های دراماتیک هم داشته باشد و خواننده غالباً فراموش می‌کند آن‌چه از شخصیت و حوادث داستان درمی‌یابد، از طریق مستقیم نیست (برخلاف آن‌چه در سینما یا تئاتر وجود دارد) بلکه به واسطهٔ نقلی خاص از یک منبع روایتی است. به آغاز داستان کوتاه هنری جیمز، درس استاد (۱۸۸۸) توجه کنید:

به او گفتند خانم‌ها توی کلیسا هستند، اما چیزی که از بالای پله‌ها دید این خبر را تصحیح کرد ــ آن‌ها دست‌دردست، با چرخشی دایره‌وار، از آستانهٔ دری که از سالن دراز و روشن بر چمن وسیع مشرف بود، پایین می‌آمدند.

اگر اولین برداشت ما این باشد که شاهد مستقیم یک صحنه‌ایم، نگاهی مجدد نشان‌مان خواهد داد که کسی دارد این صحنه را نقل می‌کند. این نقل چنان است که می‌توانیم آن‌چه توصیف شده را در نظر آوریم و این امر غالباً نشانهٔ روایتی پرداخت‌شده است؛ اما ما در هر صورت آن چیزی را می‌بینیم که راوی یا صدا یا منبع روایتی دارد برای‌مان می‌گوید. تماشاگران مختلف در سینما می‌توانند در برداشتی سینمایی از همین صحنه، از آن‌چه در برابرشان پدیدار می‌شود جنبه‌های متفاوتی برگزینند. خوانندهٔ داستان کوتاه جیمز، برعکس، آن چیزی را «می‌بیند» که راوی جیمز برای دیدن او انتخاب کرده است؛ ضمن این باید پرسید چگونه ممکن است یک کارگردان سینما بتواند این معنا را برساند که به «او» (قهرمان داستان جیمز) قبلاً خبری داده شده است، و ما را از این لحاظ که بدانیم او کیست و ظاهرش چه‌طور است و چه کسی به او گفته خانم‌ها در کلیسا هستند، کاملاً بی‌خبر بگذارد؟